Niska samoocena, przygnębienie, stres

Cześć, może ktoś powie, co myśli na ten temat :)

Mam 21 lat, studiowałam medycynę, ale nie podołałam i zrezygnowałam. Od tamtej pory nie pracuję ani się nie uczę, jestem niestety darmozjadem na garnuszku rodziców....

Ale nie mam sił na nic, po co robić cokolwiek, skoro jedyną rzeczywistością dla mnie jest wiadro i mop, jestem nikim...

Czuję, że nie ma dla mnie przyszłości. Mam chłopaka, ale zazdroszczę mu wszystkiego, samorealizacji itd, nie wiem, co mam ze sobą zrobić, by nie marnować kolejnych dni, nie wiem za co się zabrać najpierw... Właściwie, to nie wiem, po co to piszę, chyba tylko po to, by powiedzieć, że zrujnowałam swoje życie na starcie i chcę, żeby jutra dla mnie nie było...

Cześć, może ktoś powie, co myśli na ten temat :)

Mam 21 lat, studiowałam medycynę, ale nie podołałam i zrezygnowałam. Od tamtej pory nie pracuję ani się nie uczę, jestem niestety darmozjadem na garnuszku rodziców....

Ale nie mam sił na nic, po co robić cokolwiek, skoro jedyną rzeczywistością dla mnie jest wiadro i mop, jestem nikim...

Czuję, że nie ma dla mnie przyszłości. Mam chłopaka, ale zazdroszczę mu wszystkiego, samorealizacji itd, nie wiem, co mam ze sobą zrobić, by nie marnować kolejnych dni, nie wiem za co się zabrać najpierw... Właściwie, to nie wiem, po co to piszę, chyba tylko po to, by powiedzieć, że zrujnowałam swoje życie na starcie i chcę, żeby jutra dla mnie nie było...

zawaliłaś studia, to nie koniec świata i nie oznacza to że jesteś bezwartościowa. Jakaś praca dorywcza na pół etatu może i inny kierunek studiów? Albo za granicę od razu wyjeżdżaj, tam się 100x lepiej żyje.

zawaliłaś studia, to nie koniec świata i nie oznacza to że jesteś bezwartościowa. Jakaś praca dorywcza na pół etatu może i inny kierunek studiów? Albo za granicę od razu wyjeżdżaj, tam się 100x lepiej żyje.

Dzięki za odpowiedź.

Za granicę? Nie znam języka, nie mam żadnych kwalifikacji, więc co ja tam bym za tą granicą robila? Żeby mieć pracę nawet za granicą, trzeba mieć kwalifikacje... Pracowałam już w różnych pracach typu magazyny itp, ale albo mnie oszukiwali, albo płacili tak mało, że nie było warto i tylko czułam się tym większym śmieciem.

Wszystko, co potrafię na tą chwilę robić, to wklepywać na klawiaturze takie żałosne teksty i spać całymi dniami...

Dzięki za odpowiedź.

Za granicę? Nie znam języka, nie mam żadnych kwalifikacji, więc co ja tam bym za tą granicą robila? Żeby mieć pracę nawet za granicą, trzeba mieć kwalifikacje... Pracowałam już w różnych pracach typu magazyny itp, ale albo mnie oszukiwali, albo płacili tak mało, że nie było warto i tylko czułam się tym większym śmieciem.

Wszystko, co potrafię na tą chwilę robić, to wklepywać na klawiaturze takie żałosne teksty i spać całymi dniami...

Za granicę? Nie znam języka,

Bierz się za naukę już teraz. W necie jak poszperasz znajdziesz mp3 z kursami (ja tak znalazłem hiszpański) które sobie ściągniesz i nauczysz się rozmawiać (co jest i tak najważniejsze). Z tego co rozumiem masz teraz dużo wolnego czasu.

-- 28 lut 2013, 19:59 --

Żeby mieć pracę nawet za granicą, trzeba mieć kwalifikacje...

Skąd wiesz? Bo ja wiem że nie trzeba. Wydaje mi się że szukasz wymówek zamiast rozwiązań.

Za granicę? Nie znam języka,

Bierz się za naukę już teraz. W necie jak poszperasz znajdziesz mp3 z kursami (ja tak znalazłem hiszpański) które sobie ściągniesz i nauczysz się rozmawiać (co jest i tak najważniejsze). Z tego co rozumiem masz teraz dużo wolnego czasu.

-- 28 lut 2013, 19:59 --

Żeby mieć pracę nawet za granicą, trzeba mieć kwalifikacje...

Skąd wiesz? Bo ja wiem że nie trzeba. Wydaje mi się że szukasz wymówek zamiast rozwiązań.

Uczę się języka z kursu "papierowego" z płytami CD, ale nic nie wchodzi do mojej tępej głowy, tzn. wchodzi, ale nadal mój poziom nie jest za wysoki. Na pewno nie czułabym się na siłach tam wyjechać. I nie szukam wymówek, tylko po prostu nie mam na nic sił, bo każda moja próba działania kończy się porażką... A mieszkanie? A jak nie znajdę tam pracy? To nie takie hop-siup, zwłaszcza, że nie mam tam nikogo...

Uczę się języka z kursu "papierowego" z płytami CD, ale nic nie wchodzi do mojej tępej głowy, tzn. wchodzi, ale nadal mój poziom nie jest za wysoki. Na pewno nie czułabym się na siłach tam wyjechać. I nie szukam wymówek, tylko po prostu nie mam na nic sił, bo każda moja próba działania kończy się porażką... A mieszkanie? A jak nie znajdę tam pracy? To nie takie hop-siup, zwłaszcza, że nie mam tam nikogo...

Za granicę? Nie znam języka, nie mam żadnych kwalifikacji, więc co ja tam bym za tą granicą robila?

poza tym nie jesteś wcale taka najgorsza ja mam 33 lata i nie mam żadnych kwalifikacji i sensownego doświadczenia w pracy to dopiero porażka

Za granicę? Nie znam języka, nie mam żadnych kwalifikacji, więc co ja tam bym za tą granicą robila?

poza tym nie jesteś wcale taka najgorsza ja mam 33 lata i nie mam żadnych kwalifikacji i sensownego doświadczenia w pracy to dopiero porażka

Na pewno nie czułabym się na siłach tam wyjechać. I nie szukam wymówek, tylko po prostu nie mam na nic sił, bo każda moja próba działania kończy się porażką... A mieszkanie? A jak nie znajdę tam pracy? To nie takie hop-siup, zwłaszcza, że nie mam tam nikogo...

Jakbym się zastanowił to bym Ci podpowiedział rozwiązania tych pozornie trudnych pytań, ale może nie o to w tym temacie chodzi tylko o Twoje nastawienie do życia.

Na pewno nie czułabym się na siłach tam wyjechać. I nie szukam wymówek, tylko po prostu nie mam na nic sił, bo każda moja próba działania kończy się porażką... A mieszkanie? A jak nie znajdę tam pracy? To nie takie hop-siup, zwłaszcza, że nie mam tam nikogo...

Jakbym się zastanowił to bym Ci podpowiedział rozwiązania tych pozornie trudnych pytań, ale może nie o to w tym temacie chodzi tylko o Twoje nastawienie do życia.

tak ogólnie to chciałabym działać, ale bardzo się boję, mam jakieś opory przed działaniem, chociaż wiem właściwie, co powinnam robić- ale coś mnie paraliżuje przed działaniem. Tyle rzeczy już spartoliłam i wydaje mi się, że moje łóżko to jedyna bezpieczna przystań, w której nie czeka mnie porażka

Jeżeli nie sprawi Ci to problemu, to powiedz, co sądzisz o tych sprawach- z chęcią poczytam.

tak ogólnie to chciałabym działać, ale bardzo się boję, mam jakieś opory przed działaniem, chociaż wiem właściwie, co powinnam robić- ale coś mnie paraliżuje przed działaniem. Tyle rzeczy już spartoliłam i wydaje mi się, że moje łóżko to jedyna bezpieczna przystań, w której nie czeka mnie porażka

Jeżeli nie sprawi Ci to problemu, to powiedz, co sądzisz o tych sprawach- z chęcią poczytam.

mikro. Prosiłaś o odpowiedz Mashroom'a i carlosbueno, ale ja także zajrzałem tu i w pewnym sensie Twoje problemy są mi bliskie,

tylko wolę się skupiać na rozwiązywaniu problemów. Sam pracuję teraz nad podobnymi kwestiami u siebie.

Podzieliłbym się własnymi "doświadczeniami", niestety sam przykładem jeszcze nie świecę,

więc ograniczę wymądrzanie się, poczekam, aż wątek zacznie się rozwijać w stronę rozwiązań.

mikro. Prosiłaś o odpowiedz Mashroom'a i carlosbueno, ale ja także zajrzałem tu i w pewnym sensie Twoje problemy są mi bliskie,

tylko wolę się skupiać na rozwiązywaniu problemów. Sam pracuję teraz nad podobnymi kwestiami u siebie.

Podzieliłbym się własnymi "doświadczeniami", niestety sam przykładem jeszcze nie świecę,

więc ograniczę wymądrzanie się, poczekam, aż wątek zacznie się rozwijać w stronę rozwiązań.

No to witam Cię, Nomorewords, w moim temacie i mam nadzieję, że też coś z niego dla siebie wyciągniesz, jeśli pojawią się konstruktywne rady :) możesz pisać o swoich spostrzeżeniach, doświadczeniach itp, jeśli tylko zechcesz.

No to witam Cię, Nomorewords, w moim temacie i mam nadzieję, że też coś z niego dla siebie wyciągniesz, jeśli pojawią się konstruktywne rady :) możesz pisać o swoich spostrzeżeniach, doświadczeniach itp, jeśli tylko zechcesz.

Tyle rzeczy już spartoliłam i wydaje mi się, że moje łóżko to jedyna bezpieczna przystań

Tylko pytanie brzmi co jest gorsze, spartolić czy w ogóle nie spróbować.

To taki paradoks trochę, nie podejmujemy prób w strachu przed porażką, ale nic nie robienie jest jeszcze większą porażką, ale tego nie chcemy widzieć.

Tyle rzeczy już spartoliłam i wydaje mi się, że moje łóżko to jedyna bezpieczna przystań

Tylko pytanie brzmi co jest gorsze, spartolić czy w ogóle nie spróbować.

To taki paradoks trochę, nie podejmujemy prób w strachu przed porażką, ale nic nie robienie jest jeszcze większą porażką, ale tego nie chcemy widzieć.

ja to czekam aż problemy same się rozwiążą , ale to się nigdy nie zdarza, raczej z roku na rok się nawarstwiają. Czyli nic nie robienie to największa porażką czego moje życie jest dowodem.

ja to czekam aż problemy same się rozwiążą , ale to się nigdy nie zdarza, raczej z roku na rok się nawarstwiają. Czyli nic nie robienie to największa porażką czego moje życie jest dowodem.

No to skoro napisałam ten temat, to powiedzmy, że to mój taki pierwszy, nieśmiały krok ku zmianie, najpierw teoria, potem praktyka...