Dokąd zmierzam?

Cześć, zacznę od tego że nie wertowałem forum w poszukiwaniu podobnego przypadku do mojego.

Nie chciałem nieświadomie adoptować czyjejś historii, objawów i problemów. Chciałbym przedstawić Wam dziwne środowisko mojego problematycznego świata. Jestem samotnikiem, ale kocham ludzi.

Nie potrafie jednak z nimi żyć, dzielić ich radości,smutków itp. Unikam ich obecności, spojrzeń i rad zmierzając ciągle w przeciwną stronę. Mam wrażenie, że wszyscy są ze sobą jakoś połączeni i zależni, jak klocuszki pasują jeden do drugiego. Ja jednak jestem inny ale wciąż próbuję do nich dopasować, dwoję się i troję, naginam i wyginam, a wszystko to na nic bo jak tylko zatrybię to nagle okazuje się, że czuję się zmęczony i znudzony. Wtedy znów się oddalam od nich i zaczynam czuć pustkę, straszną samotność. Zaczyna mi brakować moich bliskich, tracę

wiarę i siłę, wtedy czuję się niczym. same sprzeczności. Mam też wrażenie, że wiem o świecie i życiu dużo więcej niż znani mi ludzie, ale nigdy się z tym nie obnoszę. Z powodu samotniczego trybu życia wyrobiłem sobie zdanie na miliony tematów, przeważnie ma to się nie jak do prawdy która jest prawdą grupy a nie jednostki. Podstawowe rzeczy jak rodzina, praca, status społeczny, społeczeństwo dla mnie nie kończą się na typowym wszystkim znaczeniu. Nic nie jest dla mnie czarne lub białe, nie mam ani jednego pewnika w swoim życiu. Im bardziej coś jest oczywiste dla wszystkich tym bardziej mnie wkurza i niepokoi. Nie widzę na świecie ani jednej rzeczy która by była oczywista, ani jednej teorii której nie chciał bym obalić w którą mógłbym wierzyć . Stawiam tezy i je obalam, nie mogę się na nic zdecydować, wszystko wydaje się takie względne, zbyt błahe i trywialne by mogło mnie poruszyć na dłużej niż potrzeba by to zanegować. Jeśli nie mam już z czym się ścierać to niszczę sam siebie. Doprowadzam do sytuacji w której spycham sam siebie z krawędzi życiowego wyboru w dół i patrzę jak spadam bez ratunku. Na szczęście zanim upadnę definitywnie jakimś dziwnym sposobem zawsze se jakoś radzę. Nie daje sobie pomóc bo wszystko co słyszę wydaje mi się dziwnie znajome i już dawno przemyślane i odrzucone. Jestem sam, a kiedyś tak nie było, byłem pełen życia, pomysłów, pasji i otoczony przyjaciółmi, gdzie to wszystko odeszło? Mam wrażenie, że za chwilę zaneguję wszystko to co napisałem, że zacznę od nowa inaczej,ale wiem że tak mogę bez końca bo nic dla mnie nie jest oczywiste, nawet ja sam. Co mi jest?

Jeśli dałem to do złego działu to przepraszam, jeśli jest bez sensu to tak samo.

Dzięki.

Damian lat 32

Ps Mam wrażenie, że poruszyłem czubek góry lodowej

damiann, Witaj Ciężko ożec co Ci jest nit jestem lekarzem ale warto by było żebyś się wybrał do psychologa/psychoterapeuty i mu to powiedział on może Ci pomóc nam tak naprawde cięzko orzec

Dzięki Stary ale ja mam straszne opory by iść do lekarza, a na dodatek mieszkam za granicą. Ciekawi mnie tylko czy to co opisałem ma znamiona

choroby czy tylko się nad sobą użalam. Z resztą może to iść w parze.

Chyba jednak odwiedzę jakiegoś docka, może mnie nie zniechęci swoimi regułkami i tabelkami. Jak już pisałem jestem bardzo nie przekorny i zawsze wiem lepiej. :),. A ten post to takie wołanie o pomoc śpiącego smoka. Jak się obudzi to zje mnie za to.

damiann, Wiesz raczej lakarz żaden mi nie pokazał tabelek a byłem już u kilku psychiatrów masy psychologów i psychoterapeutów to co mówisz nie musi być chorobą a zaburzeniem z którego można wyjść i się cieszyć życiem z innymi naprawdę też nei wierzyłem dopóki sam się nie przekonałem że psychoterapia działa :)

JAk się dowiesz to napisz!

damiann, nie wiem, czy się nie mylę, ale przypuszczam, że to depresja. Najprawdopodobniej wcześniej od depresji miałeś (i raczej masz do dziś) niską samoocenę. I z tego powodu szukasz odpowiedzi na miliony pytań, by nie dać się zaskoczyć, nigdy nie być zmuszonym do odpowiedzi "nie wiem", bo to odebrałbyś jako porażkę ?

A w tym wypadku szukanie odpowiedzi na (jakby nie było) nieskończoną liczbę pytań jest bardzo niestabilnym, zawodnym sposobem na odbudowanie poczucia własnej wartości.

Bez względu na to, czy to jest przyczyną, czy nie - nie rezygnuj z poszukiwania pomocy u specjalisty.

Czytam jakby omnie.Miliony myśli , przemyślen , sprzeczności..Nic na stałe.Jestem jak wiatr.Ja pędze , moje myśli tez.Dzisiaj lubię , jutro nie, dzisiaj kocham jutro się brzydzę.Męczarnia.NIE WIEM JAKA JESTEM.Dlatego współczuję , i polecam terapię.

Dziękuję Wam bardzo, racja, święta racja, mam wielki problem z samooceną, mam wrażenie że żyję tylko po to aby się znów zawieść sobą.

Wymagam od siebie wielu absurdalnych rzeczy a potem mierzę tą miarą innych, podnoszę poprzeczkę trudności bez końca a po drodze zapominam o radości życia. Nie mogę się wyciszyć aby zobaczyć najprostsze rozwiązania, komplikuję wszystko a na koniec nie wiem dlaczego. Wydaje mi się, że jestem inteligentny, mam ten ogień w sobie który jednak potrafi wskazać drogę, uśmiecham się szczerze i ludzie mnie lubią, ale to tylko na chwilę jak wychodzące słońce zza chmur. Sam już nie wiem co robić, jestem osobą wrażliwą i tak już skomplikowałem swoje życie że sam nie daję rady ciągnąć tych utrudnień, ba nawet czasami się tak jakby zawieszam nad sobą i patrze jak niszczę siebie pod ścianą własnych oczekiwań którym nie sprostam. Najgorsze jest to że odsunąłem się od moich bliskich bo ich świat jest jakiś taki prosty, taki nie programowalny i bezkompromisowy. Mój za to nagina się jak gest Kozakiewicza w kierunku wszystkich zasad. Czasami jak już nie daję rady z piętrzącymi się "problemami, nie problemami" to zawieszam się tragicznie i robię z siebie ofiarę niezrozumienia i swoją bierną postawą życiową wystawiam się na ciosy losu. Towarzyszy temu dziwne uczucie czerpania przyjemności z samounicestwienia, tak jak byście pozwolili by wasze ciało tonęło i w ostatniej chwili je ratujecie, a nigdy nie wiecie że się uda. Czuję, że marnuję się, że gdzieś tu pośród tych wszystkich pięknych i stabilnych cudów tego świata jest jeden stworzony dla mnie, taki który da mi wreszcie poczucie wartości, przynależności i taki w który uwierzę całym sercem zamiast z góry go omijać myśląc, że to tylko chwilowy płomień.

Słońca życzę :)

Najpierw napisałeś, że stawiasz sobie i innym wysoko poprzeczkę. W związku z tym nie obawiasz się czy przez to nie przeoczysz tego "pieknego stabilnego cudu stworzonego dla Ciebie", nawet gdyby nadepnął Ci na nogę ?

Poza tym przypuszczam, że gdybyś znalazł taką osobę, to po jakimś czasie zacząłbyś tak bardzo idealizować tę osobę, że wkrótce po tym zagnębiłbyś siebie i ją swoim poczuciem "niedoskonałości" wobec tegoż "cudu". Pytanie, czy byłeś świadomy tej możliwości, gdy pisałeś swoją odpowiedź ? Jeśli tak, to wskazywałoby na to, że znów stawiasz "zbyt wysoko poprzeczkę"... czyli nic się nie zmieni

Reasumując: tak długo, jak będziesz się obawiał zrobić cokolwiek, by nie ponieść porażki, tak długo nie będzie lepiej.

Dlatego postaraj się o pomoc specjalistyczną, by było Ci łatwiej w zmaganiu z własnymi obawami. Poszukiwanie pomocy nie jest żadną porażką.

Cuda się nie zdarzają same z siebie, często trzeba pomóc w ich realizacji

Cześć, przede wszystkim pisząc o jakimś stabilnym cudzie, takim dla mnie

nie myślałem o osobie lecz o czymkolwiek, co zajęło by moją uwagę na dłużej

zamiast zniechęcać na początku lub w trakcie tej interakcji. Dla tego,

że nic nie jest w stanie zająć mnie na dłużej, wszystko staje się szare i nudne

takie bez interesujących perspektyw na przyszłość. Wydaje mi się, że zawsze

na początku jakiegoś zadania które stawiam przed sobą próbuję wyciągnąć wszystkie pozytywy z nim związane, karmie się nimi i cieszę jak dziecko. Kiedy czar mija, mija też moje zainteresowanie i gód baj.

Z tą postawioną wysoko poprzeczką chodzi bardziej o to, że wymagam od siebie i od innych czerpania radości z wykonywanych czynności i relacji tam gdzie jej nie ma, że neguję wszystkie nie pasujące mi zachowania, robię się upierdliwy kiedy ludzie nie próbują poprawić swojego sposobu bycia, kiedy nie rozumieją że robią coś tak jak wszyscy dookoła i to coś jeszcze bardziej ich niewoli. Bo dla mnie najważniejsza jest WOLNOŚĆ! Wolność wyboru, możliwość wyboru, brak granic i otwarty umysł. Jednak muszę przyznać, że jestem małym hipokrytą bo sam jestem uciśniony, zniewolony przez pracę którą muszę wykonywać a której w dużej mierze NIENAWIDZĘ, przez wymagania społeczne odnośnie statusu materialnego i moralnego. Dla tego napisałem wcześniej, że nie mogę żyć z innymi ludźmi, ja ich po części rozumiem, widzę co robią, jak żyją, jak brną w smole swoich wyborów które wcale nie są ich wyborami. Mówię tu o moich bliskich którzy niejednokrotnie tak zjebali swoje życie, że strach patrzeć a jednak sami tego nie widzą i brną dalej z taka dziwną niezłomną siłą.

Wydaje mi się, że najwięcej pary daje im to obcowanie ze sobą i przeciąganie

tej samej szarej liny z wiadomym zakończeniem. Ja cóż chwytam się jej od czasu do czasu aby nie zostać zupełnie sam, ale za żadne skarby nie mogę pojąć tego ślepego uporu który ich wszystkich cementuje, na mnie to nie działa.

Zawsze przypomina mi się taki film animowany "Mrówka Zet", była to dobra mrówka, miła,mądra ale nieszczęśliwa, nie mogła zrozumieć jak to się dzieje, że wszyscy zmierzają w jednym uporządkowanym kierunku, że są tacy sami, jednomyślni.

Pewnie wiecie jak to się skończyło - dobrze. Kto szuka ten znajdzie. Niektórzy

nie muszą szukać daleko bo od zawsze pasują, inni są jak z innej bajki i muszą

długo błądzić za swoją prawdą, to pogoń za marzeniem z którego nie zdają

sobie sprawy, ląd obiecany i wreszcie upragniony odpoczynek lub śmierć na morzu.

Nie chcę mieć prostego, nieskomplikowanego życia takiego o które mogę potknąć się idąc do nabiału po bułki, nie chcę też śrubować sobie standardów tego szarego życia i ubierać go w drogie fatałaszki i luksusy jak inni na tym forum których denerwuje że np dziewczyny patrzą tylko na to czy masz dom i samochód i nie mogą tego zrozumieć, a po chwili piszą że dołują się nie mogąc mieć tych rzeczy i że życzą swoim "rywalom" jaboli pod monopolem na starość. To bzdury! I przykro mi z tego powodu.

Ja tęsknie za pewnymi ideałami, za pięknem wolności, za otwartymi umysłami, za chęcią życia i odkrywaniem świata. To jest mój bul, to jest moja samotność. I nie prawdą jest, że jeżeli znajdę mój docelowy obiekt to przygniotę go moimi oczekiwaniami, jeśli to znajdę to z chęcią dam się sam przygnieść przez to, przez dopasowany do mojego ciężar emocjonalny, ja już się nie mogę doczekać spokoju który czeka na mnie gdzieś tam.

Ale puki co wydaje mi się, że gorzknieję, że moja izolacja sprawia więcej złego

niż dobrego, że mogę stracić całe swoje życie a nie tylko jego jakość i że

w oczekiwaniu na mój sens, paradoksalnie tracę go z oczu coraz bardziej.

Sam już nie wiem czy powinienem się z tego leczyć, jednocześnie odsuwam się od ludzi tracąc kontakt ze wszystkim dookoła dla własnej przestrzeni i zarazem żale się tym przed sobą. Może jest mnie dwóch, trzech lub więcej ja w jednym małym człowieczku. Z resztą przybierałem już w życiu tyle masek, że nie wiem czy ta tu zostanie na długo.

Ps mam olbrzymie problemy z koncentracją, skupieniem i podejmowaniem decyzji więc może być tak że ta wypowiedź to składowa strzępków moich przemyśleń na teraz i część tego co napisałem jest tylko odbiciem aktualnego

światopoglądu i ulegnie transformacji w nieokreślonej przyszłości, mimo to jest mi miło, że mogłem się tym z Wami podzielić.

Dzięki.

Damian

Cześć

Wyciąganie wszystkich pozytywów danego zadania nie jest o tyle dobrą formą motywowania, że zaraz za tymi myślami najprawdopodobniej czai się Twój strach przed porażką tego przedsięwzięcia.

Jak chcesz pogodzić wolność z wymaganiami wobec siebie i innych ? Kto w tej sytuacji miałby mieć wolność wyboru, brak granic i otwarty umysł, skoro wszyscy powinni podporządkowywać się wymaganiom ?

Nie chcę Cię rozczarować, ale jesteś bardzo podobny do tych wszystkich ludzi, od których tak bardzo chcesz się odróżniać. Jesteś podobny w tym, że podobnie jak oni, nie masz odwagi do dokonania zmian. Możliwe, że tak jak oni boją się (a może po prostu nie odczuwają takiej potrzeby) zmienić swoje życie na lepsze, tak Ty jesteś paraliżowany strachem przed porażką.

Nie widziałem tego filmu, o którym napisałeś, ale domyślam się, że ta mrówka zaryzykowała i podjęła zmianę swojego dotychczasowego trybu życia.

Nawet w bajkach, baśniach prawie zawsze pojawia się motyw działania samych bohaterów ku zmianom. A nawet, gdy w jakimś kluczowym momencie uzyskują pomoc, to jest to pomoc, na którą wcześniej sobie "zapracowali" czy to przez uratowanie mrówki przed rozdeptaniem, czy uratowanie muchy zaplątanej w pajęczą sieć przed zjedzeniem przez pająka. Cuda nie następują same z siebie, trzeba im dopomóc

Z resztą, nie trzeba szukać w baśniach takich motywów. Na forum znajdziesz wiele budujących przykładów osób, które skutecznie pokonują swoje choroby. A pokonują je dzięki lekom, dzięki terapiom obficie podlanymi łzami - łączy ich odwaga działania, ku własnemu szczęściu, by nie cierpieć.

I również dla Ciebie w tym tkwi nadzieja - w odwadze, by udać się po pomoc do specjalisty. I takiej odwagi Ci życzę :)

damiann, Też mam podobne problemy wczoraj przeczytałem temat z geografii ale nie za dużo z niego zapamiętałem ale chciałem wejść na kompa dziś też przeczytałem i mało pamiętam :/

Nie jesteś sam z problemami zaraz wezmę leki i może mi coś pomoże Wybierasz się na tą terapię ?!