Boję się że muzyka lub obraz wprowadzą mnie w depresję

Witajcie

Mam pytanie czy np muzyka lub jakiś widok wprowadza Was w głęboką depreche. Tak, ze dławi w gardle. Albo gdy siedzicie sami w domu wkręcacie sobie jakąś smutną myśl i żyjecie nią tracąc humor na resztę dnia?? bo ja tak ciagle mam i czuje, ze to mnie dobija. Nie mam już siły do walki z tym:/

Czasami tak mam. Siedzę i myślę o zupełnie nieistotnych rzeczach, które miałe miejsce dawno temu. Siedzę i grzebię się w tym, rozdrapuję.

Staram się, aby było jak najmniej takich sytuacji. Jeśli mnie coś takiego dopada, to wyłączam mózg. Tak, po prostu naciskam reset i przestaję myśleć. Po chwili myślę o czymś przyjemnym.

Jak przechodze obok paru miejsc to podswiadomie wyławiam złe wspomnienie które mnie z nimi łaczy i od razu zjawia sie niepokój.Podobnie z jakąs nieprzyjemną i irracjonalną myslą która czesto przywołuje a która powoduje uczucie lęku a w konsekwencji stan chwilowej ( ? ) deprechy itd

heh...najbardziej nasila sie gdy siedze sama w domu, wtedy to jest tragedia. Potrafie sobie wkręcić niestworzone rzeczy. Ale muza i obrazy to już zupełnie, potrafie w momencie stracić humor, rozryczeć się nawet nie chcąc płakac i nie mając powodu. Ehhh pokrecone to wszystko.....

Może to oddziaływanie Dementorów?

Są pewne gatunki muzyki które za swój główny cel obierają wprowadzenia słuchacza w stan melancholii i depresji, sprzyja to kontemplacji. Gatunki to Black Metal, i jego podgatunki sucide i depressiwe, artyści tych nurtów to min. Lifelover, Xasthur, Mütiilation, Nocturnal Depression. Poza tym jest też Doom i Funeral Doom moi ulubieńcy w tych gatunkach to My Shameful ,My dying Bride i Evoken. Polecam tą muzykę, pozwala odpłynąć na łódce w głęboki i szeroki ocean ciemności, zapomnienia.

to dobrze ze myslice o tej smierci bo ja sie nawet na mysleniu nie moge skupic;P

Ja się muzyki nie boję, nawet najbardziej "mroczna i zła" jeżeli ma coś w sobie, to daje mi energię. Ostatnio z koleżanką, która słucha doomu i blacku (z przerwami na disco ) byłyśmy na koncercie Sunn O))) i czułyśmy się fantastycznie

Same z siebie rozsmucić potrafią mnie tylko stare ballady rockowe Albo mam taki efekt Placebo że kiedy słucham Placebo będąc w pogodnym nastroju smutnieję, ale będąc smutną, pocieszam się Myślę, że też mają na nas wpływ piosenki, z którymi wiążą się jakieś wspomnienia.

Chociaż jak myślę o okresie kiedy miałam najgłębsze stany depresyjno-lękowe do płaczu było mnie w stanie doprowadzić absolutnie wszystko - piosenka Violetty Villas, zmieniające się pory dnia czy widok talerza z zupą. Boże, jak dobrze, że mam już to za sobą

Torhild ja zaś odkąd zachorowałam na nerwicę natręctw to w zasadzie w ogóle nie mogę słuchać muzyki i ogladać pewnych filmów. To znaczy ostatnio czuje się lepiej zatem wracam do tych rozrywek. Jednak gdzieś dobre dwa lata nie mogłam słuchać muzyki pomimo, że to była zawsze moja pasja. Dużo też w życiu śpiewałam zarówno dla siebie, jak i w kościele, zespołach. I to był dla mnie szok, bo muzyka, śpiew - moja pasja zwyczajnie została przeze mnie w pewnym sensie wyeliminowana bo nie dawałam rady. Kiedy słuchałam muzyki ogarniał mnie wielki dół, stany depresyjne i w dodatku muzyka stała się pożywką dla moich chorych obsesyjnych myśli. Dla właśnego konfortu psychicznego wolałam nie słuchać.