Fobia społeczna!

[Fuji]

Boję się własnej głowy, ludzi jeszcze bardziej. 

Mi już w życiu w sumie nie zostało nic. 

Nie wiem po co to wszystko. 

Cokolwiek się dzieje to jest bez sensu bo nie prowadzi do niczego. 

Jestem nic nie wartym stworzeniem.

[Maat]

@Fuji, przykro, że tak o sobie myślisz i piszesz.Nie chciałbyś przegadać tego ze specjalistą?

[Fuji]

A co on powie? 

Przyzna mi rację? 

Może jedynie próbować wmówić, że tak nie jest, czyli musi kłamać. 

[Maat]

Nie zgadzam się z Tobą.

Ale nic na siłę.

[Fuji]

49 minut temu, acherontia styx napisał(a):

Tylko wiesz, że tak się nie da? 

Jakoś to robię... Wszystko się da. 

Jak już człowiekowi na niczym nie zależy to potrafi zrobić rzecz niemożliwą. 

U mnie już pociąg odjechał. Zostałem sam na peronie. 

[Fuji]

Wiem. 

Tak naprawdę nigdy go nie miałem. 

Taka jest prawda. Nie wiem jak to jest żyć.

Całe życie w strachu. 

Krótkie chwilę dla których warto było żyć..... minęły. 

Tylko się modlić o lekkie odejście pozostało. 

[Verinia]

Czuję się totalnie odcięta od innych ludzi. 

[domek]

1 godzinę temu, Verinia napisał(a):

Czuję się totalnie odcięta od innych ludzi. 

 

A jak wygląda Twoja relacja z Tym który wszystko stworzył i jest źródłem wszelkiego dobra, prawdy ?? Miałem straszną fobię społeczną i to przed wypadkiem drogowym w którym straciłem lewą rękę. Od kiedy mam życiodajną relację z Chrystusem, to fobia społeczna jest martwa, nie ma jej. Jestem całkowicie inny. Każdy może być w mocy Chrystusowego Ducha Świętego. Nadprzyrodzony dar który uwalnia od zła, daje prawdziwe dobre rzeczy m.in. pokój ducha, świętą odwagę itd .......... "Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, (23) łagodność, wstrzemięźliwość." ____________ "Nie dał nam bowiem Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i zdrowego umysłu." - Biblia

Wszelkie dobra z trzeciego nieba od PANA ZBAWICIELA. Pozdrawiam

[Verinia]

21 minut temu, domek napisał(a):

 

A jak wygląda Twoja relacja z Tym który wszystko stworzył i jest źródłem wszelkiego dobra, prawdy ?? Miałem straszną fobię społeczną i to przed wypadkiem drogowym w którym straciłem lewą rękę. Od kiedy mam życiodajną relację z Chrystusem, to fobia społeczna jest martwa, nie ma jej. Jestem całkowicie inny. Każdy może być w mocy Chrystusowego Ducha Świętego. Nadprzyrodzony dar który uwalnia od zła, daje prawdziwe dobre rzeczy m.in. pokój ducha, świętą odwagę itd .......... "Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, (23) łagodność, wstrzemięźliwość." ____________ "Nie dał nam bowiem Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i zdrowego umysłu." - Biblia

Wszelkie dobra z trzeciego nieba od PANA ZBAWICIELA. Pozdrawiam

Czasem się nad tym zastanawiam 

[Melodiaa]

3 godziny temu, domek napisał(a):

A jak wygląda Twoja relacja z Tym który wszystko stworzył i jest źródłem wszelkiego dobra, prawdy ?

Przypominam, że to forum psychologiczne a nie religijne. Co nie oznacza, że osoby wierzące są niemile widziane. Jednak nikogo nie nawracamy ani nie leczymy Panem Bogiem. 

[Verinia]

5 godzin temu, zarr napisał(a):

Podobno wychodzenie do ludzi, na spacer, przełamywanie tych lęków...wiem, że to dla niektórych wręcz awykonalne ale czasem trzeba się przemóc...

 

To nic nie da jeśli będziesz w trakcie spotkań myśleć o sobie źle. Lepiej ... Stworzyć sobie Alter ego, wypracować pewność siebie poprzez różne zadania. Może to zda egzamin. Poza tym są leki a fobię typu sertralina na przykład lub pregabalina.

 

 

 

Edytowane 19 Stycznia przez Verinia

[Grouchy]

W dniu 19.01.2025 o 06:49, zarr napisał(a):

Podobno wychodzenie do ludzi, na spacer, przełamywanie tych lęków...wiem, że to dla niektórych wręcz awykonalne ale czasem trzeba się przemóc...

No niekoniecznie. Tyle razy zmierzałem się ze swoimi fobiami i tak za każdym razem mam  te same odczucia.

[Verinia]

@Grouchy SmurfNo właśnie. Mózg tak nie działa, że zaczniesz wychodzić do ludzi i te strach Ci przejdzie. U mnie wraz ze zmianą w neuroprzekaźnikach, następiuje zmiana nastroju i staje się odważniejsza, bardziej towarzyska itd. Pamiętam jaką fobię spoleczną miałam kiedyś. Gdy dostałam pierwszej manii to stałam się królową, pewną siebie, zbyt pewną i ekstrawertyczną. Potem był zjazd i znowu zaczełam być odludkiem, ale nie w takim stopniu jak przed manią. Paradoksalnie mania wywróciła moje myślenie o ludziach. Zbytnio się ich już nie obawiam. Ale różnie to jest z tym. Tylko leki mi zmieniają myślenie w pewnym stopniu osobowość. 

[Grouchy]

2 minuty temu, Verinia napisał(a):

@Grouchy SmurfNo właśnie. Mózg tak nie działa, że zaczniesz wychodzić do ludzi i te strach Ci przejdzie. U mnie wraz ze zmianą w neuroprzekaźnikach, następiuje zmiana nastroju i staje się odważniejsza, bardziej towarzyska itd. Pamiętam jaką fobię spoleczną miałam kiedyś. Gdy dostałam pierwszej manii to stałam się królową, pewną siebie, zbyt pewną i ekstrawertyczną. Potem był zjazd i znowu zaczełam być odludkiem, ale nie w takim stopniu jak przed manią. Paradoksalnie mania wywróciła moje myślenie o ludziach. Zbytnio się ich już nie obawiam. Ale różnie to jest z tym. Tylko leki mi zmieniają myślenie w pewnym stopniu osobowość. 

Tylko ja nie mam manii, mój nastrój jest albo neutralny, albo w dołku, rzadko mam jakieś stany podniecenia i euforii. Moje próby wykonywania czynności, które sprawiają mi lęk nie zmieniły tego ch***wego uczucia, kiedy musiałem to robić za kolejnym razem. Nawet jak zdałem sobie sprawę, że jestem w stanie jakoś przejść przez niekomfortową sytuację, to kolejne jej przejście i tak kosztuje mnie tyle siły, że mózg broni się przed tym właśnie takimi myślami, które mnie blokują. Jak to ***** w końcu przeciąć?!?!?!?!?!?!

[Verinia]

@Grouchy Smurf no właśnie, to nie takie proste. Musi nastąpić jakiś przełom w głowie. Dawno, dawno temu pomagały mi taki zadania. Np. śpiewałam piosenki idąć przez ulicę, Patrzyłam ludziom prosto w oczy. Zadawałam pytania ludziom w sklepie. Czyli robiłam z siebie debila i to mi pomagało złapać do siebie dystans w sytuacjach społecznych na codzień już bez tych zadań. Muszę to powtórzyć, bo na mnie działało. Polecam. Możesz sprobować. Raz się żyje...

[Grouchy]

40 minut temu, Verinia napisał(a):

@Grouchy Smurf no właśnie, to nie takie proste. Musi nastąpić jakiś przełom w głowie. Dawno, dawno temu pomagały mi taki zadania. Np. śpiewałam piosenki idąć przez ulicę, Patrzyłam ludziom prosto w oczy. Zadawałam pytania ludziom w sklepie. Czyli robiłam z siebie debila i to mi pomagało złapać do siebie dystans w sytuacjach społecznych na codzień już bez tych zadań. Muszę to powtórzyć, bo na mnie działało. Polecam. Możesz sprobować. Raz się żyje...

Z tym akurat nie mam problemu, potrafię nawet z ludźmi opowiadać kawały stojąc w kolejce w sklepie. Ja mam mega stres przed sytuacjami w których jestem oceniany, egzaminowany(nie w sensie że robię jakiś test) tylko jak np muszę opowiadać o sobie, o zainteresowaniach czyli takie momenty jak rozmowa kwalifikacyjna albo funkcjonowanie już w pracy, stąd moje problemy. Najbardziej to chciałbym żyć dla samego siebie, być samowystarczalnym a nie zależnym od łaski i widzimisię jakiegoś pracodawcy itp. Wiem, że to przez strasznie niski poziom samooceny ( dziękuję ci pie*****na szkoło)

Edytowane 22 Stycznia przez Grouchy Smurf

[Verinia]

@Grouchy Smurf mnie odsunęli od siebie rówieśnicy pod koniec podstawówki i całe gimnazjum. Byłam wyrzutkiem bo liderka klasy uznała, że coś tam. I potem miałam poczucie gorszości, inności. Poza szkołą byłam wyluzowana, a w szkole byłam odludkiem przestraszonym. I to się rozkręciło. Nerwica, depresja, teraz ch. Wie co mam. Trauma i tyle.

[Grouchy]

@Verinia ja pewnie byłem odrzutkiem bo już coś ze mną było nie tak. Myślę, że to przez wychowanie jedynie przez matkę. Czułem się inny, przede wszystkim od innych chłopaków, słabszy psychicznie, jakiś taki bardziej dziecinny no i wrażliwy i nieodporny psychicznie. Odmienność stała się powodem zachowania z ich strony a jedocześnie moja słabość nie pozwalała mi temu sprostać. Przecież mogłem to obracać w żart, swoją odmienność zacząć traktować jak coś fajnego i zrobić z niej atut. Ja jednak zamknąłem się w sobie i do tej pory nie potrafię się otworzyć.

[Verinia]

@Grouchy Smurf u mnie to się i tak zaczęło zapewne dzięki przemocy w rodzinie ze strony ojca. Psychiczna i fizyczna. Potem zaczęłam stawiać granice i straszyć policją. Była nawet niebieska karta. Teraz jest niby między nami ok, ale ludzie w sobie mają ten gniew. On zawsze będzie tym, który kontroluje.

Jakiś czas mieszkałam sama, było lepiej, ale chcę trochę się dorobić Jeszcze 3 lata i znowu idę na swoje.

 

Dzieciństwo nas kształtuje, szkoda że niektórzy nie nadają się do rodzicielstwa. Są też geny, wiadomo. U mnie to wszystko zawaliło sprawę. Dużo chorób psych. W rodzince i okropne dzieciństwo ukształtowało moją osobę. I tak trzeba się samemu dźwigać i tułać.

[Grouchy]

@Verinia no ja niestety w dzieciństwie, w procesie wychowania nie dostałem siły psychicznej i umiejętności radzenia sobie z przeciwnościami. Moja mama jest dobra i czuła ale niestety właśnie przez to ja też jestem dobry, czuły ale i miękki. Na przykład czasem coś zbroiłem coś nagadałem to mama nie umiała mnie ustawić. Potrafiła się popłakać. Łzami się chłopaka nie wychowa na faceta, niestety.

[Maat]

@Grouchy Smurf,ale przecież to, że ktoś jest dobry i czuły,to są zalety!

To co byś chciał zgrywać twardziela?

Po co?

Człowiek jest piękny,kiedy jest prawdziwy.Prawdziwy!A nie wykreowany.

[Verinia]

2 minuty temu, Maat napisał(a):

@Grouchy Smurf,ale przecież to, że ktoś jest dobry i czuły,to są zalety!

To co byś chciał zgrywać twardziela?

Po co?

Człowiek jest piękny,kiedy jest prawdziwy.Prawdziwy!A nie wykreowany.

Zgadzam się!

[Grouchy]

@Verinia @Maat chciałbym pozostać dobrym i czułym ale być jednocześnie silnym psychicznie.

[Olek5567]

Hej czy komuś na tą przypadłość pomógł moklobemid?

lekarz będzie zmieniać mi na ten lek po tym jak duloksetyna nie pomogła..

dodatkowo stan się pogorszył w związku z kryzysem w sferze prywatnej 

[Fobic]

W dniu 1.02.2025 o 14:29, Olek5567 napisał(a):

Hej czy komuś na tą przypadłość pomógł moklobemid?

lekarz będzie zmieniać mi na ten lek po tym jak duloksetyna nie pomogła..

dodatkowo stan się pogorszył w związku z kryzysem w sferze prywatnej 

Hej, mi moklobemid nie pomógł, a nawet dostałem przedsmak syndromu serotoninowego, bo byłem głupszy, niż teraz i robiłem złe rzeczy. Generalnie wolalbym chyba duloksetynę, bo coś po niej czułem, jakiś rodzaj energii, a moklobemid jedynie niebezpiecznie obniżył mój próg drgawkowy, ale nie sugerowałbym się mocno moją opinią. Moklobemid ma całkowicie inny mechanizm działania i może u ciebie akurat zadziała prawidłowo.

 

Ja wiem, że mam fobię społeczną, może akurat nie teraz dzięki lekom, ale wcześniej większe skupiska ludzi mnie przerażały, czułem na sobie wzrok każdej osoby i ich ocenianie mnie w głowach. Gdy byłem zmuszony wejść w takie środowisko, albo jak np. na grupie terapeutycznej rozmawiać zaraz robiło mi się gorąco, brakowało oddechu i zaczynałem się pocić, w skrajnych przypadkach drżały mi mięśnie i nie byłem w ogóle w stanie rozmawiać.

 

Na ile prawdą jest, że takie zaburzenia kiełkują jeszcze za młodu, w rodzinnym domu i w odpowiednim dla nich momencie wychodzą na światło dzienne, a nie są wynikiem np. alkoholizmu, lub narkomanii, czy jakkolwiek złego trybu życia?