Czy to jeszcze nerwica, czy już powinnam iść do lekarza?

[robertina]

Może zacznę tak: od około roku-dwóch zmagam się z ogromnym bólem stawów, który narasta z czasem. Do niedawna jeszcze mogłam wytrzymać, ale w tej chwili każdy ruch jest dla mnie wysiłkiem i dosłownie sprawia mi ból. Kiedy klękam, żeby coś zrobić, dosłownie zaciskam zęby, to samo, kiedy wstaję. Od jakiegoś miesiąca tak bardzo boli mnie prawa kostka, że utykam, kiedy idę. Bolą mnie nawet stawy w palcach. Kiedy leżę dosłownie mogłabym powiedzieć ile mam stawów, licząc wszystkie miejsca, gdzie mnie boli. I wiecie, pytam o to, bo zakładałabym, że to jest nerwica i czekała aż samo przejdzie, ale problem w tym, że te stawy trzaskają mi przy każdym ruchu - kiedy wstaję, kiedy idę, nawet, kiedy podniosę rękę słychać jakby chrzęst łamanej kości. Wystarczy, że dany staw zegnę i wyprostuję i słychać ten trzask - a, kiedy robię kostką okrężne ruchy dosłownie denerwuje to ludzi dookoła mnie bo trzaska mi ten staw kilka razy z rzędu i to bardzo głośno. Wątpię, żeby to było w moim wieku normalne. Nie wiem już, czy dalej zwalać to na nerwicę (nie mam hipochondrii na umieranie, więc zwykle nie boję się objawów somatycznych, chyba, że mają związek z emetofobią a to nie ma), czy iść do lekarza. Co myślicie?

Edytowane Środa o 12:37 przez robertina

[Verinia]

idź do normalnego lekarza.

[robertina]

4 minuty temu, Verinia napisał(a):

idź do normalnego lekarza.

 

Tak właśnie myślę, ale kto się zajmuje stawami? Ortopeda? Reumatolog?

[Verinia]

reumatolog

[robertina]

5 minut temu, Verinia napisał(a):

reumatolog

 

Ok, dzięki. Mam nadzieję, że jest w okolicy. Chciałabym móc to leczyć.

[Verinia]

7 minut temu, robertina napisał(a):

 

Ok, dzięki. Mam nadzieję, że jest w okolicy. Chciałabym móc to leczyć.

koniecznie

[Dryagan]

@robertina To już nie wygląda na „nerwicę i samo przejdzie”. Nerwica może podbić odczuwanie bólu, ale nie tłumaczy, że utykasz na kostkę, każdy ruch boli, a stawy głośno strzelają przy każdym zgięciu i prostowaniu. Do tego piszesz, że trwa to rok–dwa i raczej się pogarsza, a bolą kolejne stawy. To jest moment na normalną wizytę u lekarza rodzinnego, nie na czekanie.

Idź do lekarza, powiedz dokładnie to, co tu napisałaś (od kiedy, które stawy, że nie możesz normalnie chodzić). Jeśli któryś staw puchnie, robi się czerwony, gorący albo ból jest taki, że prawie nie możesz się ruszać – tym bardziej. Docelowo zajmuje się tym ortopeda albo reumatolog. Do obu na NFZ potrzebujesz skierowanie od lekarza rodzinnego.

[robertina]

2 minuty temu, Dryagan napisał(a):

@robertina To już nie wygląda na „nerwicę i samo przejdzie”. Nerwica może podbić odczuwanie bólu, ale nie tłumaczy, że utykasz na kostkę, każdy ruch boli, a stawy głośno strzelają przy każdym zgięciu i prostowaniu. Do tego piszesz, że trwa to rok–dwa i raczej się pogarsza, a bolą kolejne stawy. To jest moment na normalną wizytę u lekarza rodzinnego, nie na czekanie.

Idź do lekarza, powiedz dokładnie to, co tu napisałaś (od kiedy, które stawy, że nie możesz normalnie chodzić). Jeśli któryś staw puchnie, robi się czerwony, gorący albo ból jest taki, że prawie nie możesz się ruszać – tym bardziej. Docelowo zajmuje się tym ortopeda albo reumatolog. Do obu na NFZ potrzebujesz skierowanie od lekarza rodzinnego.

 

Tak, tyle, że nie każdy lekarz przyjmuje w okolicy, gdzie mogę dojść pieszo a ja nie jestem w stanie niczym dojechać przez kombinację ciężka emetofobia + lekkoporna choroba lokomocyjna. Już dwie choroby mam, które powinnam leczyć i normalnie to nie byłoby nic wielkiego, ale nie dojdę do lekarza pieszo, więc się z nimi męczę latami. Ortopeda niestety w mojej okolicy nie przyjmuje i, gdyby tylko on mógł mnie leczyć musiałabym się po prostu pogodzić, że boli i, że będę mogła leczyć dopiero, jak wyjdę z nerwicy. Stąd martwię się bardziej, niż inni.

 

Stawy nie puchną i nie są ciepłe, po prostu bolą, że nie mogę się ruszać. Myślę czy to nie przez to, że w ogóle się nie ruszam w życiu albo brak jakichś witamin...

[Dryagan]

@robertina Powinnaś mimo wszystko iść do lekarza rodzinnego w swojej okolicy – nie do ortopedy od razu. (Zresztą może to problem bardziej dla reumatologa?) Lekarz rodzinny może Cię normalnie zbadać, zlecić badania (np. krew, RTG), dać leki przeciwbólowe/przeciwzapalne i ustalić, co dalej robić. Nie ma sensu męczyć się latami tylko dlatego, że ortopeda jest daleko.

[Dalila_]

Jeśli masz środki, możesz zamówić wizytę w domu!

Koniecznie. Jednocześnie nie martw się, od nerwicy też się takie bóle zdarzają. Jednak jak całe ciało to musisz sprawdzić!! Bo to by musiala byc bardzo bardzo silna nerwica. Napisz potem co Ci lekarz powie

[Catriona]

Ok, a ja powiem przewrotnie. Większość dolegliwości ludzi związanych ze stawami i układem ruchu ma swoje przyczyny w braku ruchu.

Ból kolan w wieku 40 lat zaczyna się od omijania wf w szkole i braku ruchu na co dzień w wieku 20 lat.
Brak możliwości swobodnego zgięcia pleców wieku 35 lat zaczyna się od 8h siedzenia w pracy, do której jedziesz autem, a końcówkę dnia spędzasz na kanapie.
Zadyszka przy wejściu na 2 piętro zaczyna się od wybierania windy zamiast schodów w wieku 20 lat.
Dobre samopoczucie zaczyna się od regularnej aktywności fizycznej, zbilansowanego odżywiania i dbania o sen w wieku 25 lat.
Słaba wydolność zaczyna się od siedzącego trybu życia w wieku 25 lat.

I w przypadku autorki tematu zdziwiłabym się gdyby nic jej nie bolało przy trybie życia jaki prowadzi 
Nie, nie sądzę żeby to była jakakolwiek choroba wymagająca leczenia reumatologicznego.

[bei]

5 godzin temu, robertina napisał(a):

Tak, tyle, że nie każdy lekarz przyjmuje w okolicy, gdzie mogę dojść pieszo a ja nie jestem w stanie niczym dojechać przez kombinację ciężka emetofobia + lekkoporna choroba lokomocyjna.

Kiedy ostatni raz korzystałaś z jakiegoś środka lokomocji?

[Fuji]

Jak najszybciej udaj się do lekarza. Bóle stawowe na taką skalę to już jakiś mocny stan zapalny. Wszystko jest to ogarnięcia. Nie łącz tego z nerwicą. 

Najpierw lekarz rodzinny i on już pokieruje do specjalisty. 

Nic się nie martw. Poradzisz sobie z tym i będziesz skakać jak mała sarenka.

[robertina]

W dniu 29.10.2025 o 20:59, bei napisał(a):

Kiedy ostatni raz korzystałaś z jakiegoś środka lokomocji?

 

15 lat temu, karetką do szpitala, wrzucona do niej na siłę, bo trzeba było mi ratować życie a byłam jeszcze nieletnia, więc rodzice mogli zadecydować. A wcześniej to chyba w 1 klasie podstawówki.

11 godzin temu, Fuji napisał(a):

Jak najszybciej udaj się do lekarza. Bóle stawowe na taką skalę to już jakiś mocny stan zapalny. Wszystko jest to ogarnięcia. Nie łącz tego z nerwicą. 

Najpierw lekarz rodzinny i on już pokieruje do specjalisty. 

Nic się nie martw. Poradzisz sobie z tym i będziesz skakać jak mała sarenka.

 

Dzięki za wsparcie, to wiele znaczy  Pójdę w takim razie, jak tylko skończy się sezon na jelitówkę i trochę się ociepli, bo ja kilka lat nie byłam poza domem i od razu bym coś złapała. Ale dobrze mieć nadzieję, że to może być coś, co można leczyć a nie kolejny objaw nerwicy, który zostanie na lata.

[Fuji]

17 minut temu, robertina napisał(a):

 

15 lat temu, karetką do szpitala, wrzucona do niej na siłę, bo trzeba było mi ratować życie a byłam jeszcze nieletnia, więc rodzice mogli zadecydować. A wcześniej to chyba w 1 klasie podstawówki.

 

Dzięki za wsparcie, to wiele znaczy  Pójdę w takim razie, jak tylko skończy się sezon na jelitówkę i trochę się ociepli, bo ja kilka lat nie byłam poza domem i od razu bym coś złapała. Ale dobrze mieć nadzieję, że to może być coś, co można leczyć a nie kolejny objaw nerwicy, który zostanie na lata.

Nerwicę też się leczy.  Nie martw się. Jest dobrze. Wszystko na spokojnie. 

[robertina]

10 minut temu, Fuji napisał(a):

Nerwicę też się leczy.  Nie martw się. Jest dobrze. Wszystko na spokojnie. 

 

Leczę ją już od ponad 25 lat i zamiast przechodzić pogarsza się  

[Fuji]

Jak ją leczysz? Co jest przyczyną jeśli możesz powiedzieć? 

[robertina]

14 minut temu, Fuji napisał(a):

Jak ją leczysz? Co jest przyczyną jeśli możesz powiedzieć? 

 

Traumatyczne przeżycie, kiedy miałam cztery lata, które w połączeniu z fobią, jaką miałam już wcześniej wywołało nerwicę jakiej ta fobia jest podstawą. Chodzę na terapię i biorę leki, z tym, że nie od początku, bo kiedy byłam dzieckiem i mama usiłowała mi pomóc wszyscy psychologowie twierdzili, że przesadza, że jestem dobrze rozwinięta jak na swój wiek i, że z nerwicy wyrosnę. Jak się okazało, nie wyrosłam a wieku 10 lat po pierwszym w życiu zachorowaniu na jelitówkę tak mi się pogorszyło, że przestałam, wychodzić z domu. Od 2009 roku (chyba 13 lat wtedy miałam) chodzę do psychologa a od 2014 roku biorę leki (wcześniej lekarze nie chcieli mi ich dawać, bo twierdzili, że jestem za młoda, dopiero, jak skończyłam 18 lat, nowy lekarz się na to zgodził). Ale, niestety, wypróbowałam już wszystkie metody terapii (w tym eksperymentalne), niektóre parę razy, kilkakrotnie zmieniałam terapeutów, leków wypróbowałam chyba z 50 (wszystkie przeciwlękowe, sporo przeciwdepresyjnych, w końcu weszłam na psychotropy), ale nerwica zamiast przechodzić się pogłębia. Coraz częściej w moim otoczeniu słyszę... ech, nie będę mówić, ale jeżeli ona nie minie, nie będę w stanie samodzielnie żyć, bo stanowię zagrożenie dla siebie. Wystarczyło, że zostałam sama na 5 godzin i wzięłam 2 tabletki przeciwwymiotne w odstępie kilkunastu minut a można jedną na dobę... prawie umarłam. Więc, marna moja przyszłość chyba.

[Fuji]

Nie jestem terapeutą ani lekarzem.

Zastanów się głęboko nad całością problemu. 

Przeżyłaś traumę która się ciągnie za Tobą. 

Każdy w w życiu musiał przeżyć traumę.  Nie ma innej opcji. 

Nie umniejszam tej traumy ani nic z tych rzeczy. Tragedia to tragedia i koniec.

Ale....

Trauma nie trwa w tym momencie, prawda?

Ona już była. Nawet jakby to się stało godzinę temu to tak samo patrz na to jako coś co minęło a więc..... Nie istnieje.

Wracamy do traum niepotrzebnie.

Nie należy o nich zapominać bo to by było bardzo głupie.

Trzeba to zaakceptować, zrozumieć i wiedzieć, że to już się wydarzyło i tego w danej chwili nie ma.

Bać się czegoś czego nie ma... 

Jeśli boisz się wysokości to wjeżdżać na ostatnie piętro budynku wiesz, że z niego nie spadniesz bo nikt nie spada ( no chyba że chce). Rozumiesz problem?  

Staraj się żyć w tu i teraz. 

Nie wyciągaj ze śmietnika odpadów. 

Czy martwisz się śmieciami które dziś rano wyniosłaś do kontenera?  Rozkminiasz z ubolewaniem co tam z moją pustą pogniecioną butelką po mleku się dzieje? 

Zapominasz o śmieciach i to wszystko.

Tak samo z naszymi myślami powinniśmy robić. Ale nie..... my wyjmujemy i się bawimy, tworzymy scenariusze które się nie wydarzą. Kreujemy więcej scen danej traumy i rozpatrujemy każdy jej szczegół. 

Spróbuj zrobić taki test.

Poświęć jeden dzień i nie myśl o tej traumie. Zajmij się czymś w ciągu dnia ale o niej nie myśl. 

Gwarantuję Ci, że pewnie o niej pomyślisz. 

No i właśnie wtedy jak ta myśl przyjdzie to narysuj na kartce kreseczkę. Rób to za każdym razem w ciągu dnia. 

To może Ci trochę pomóc w zrozumieniu problemu i zobrazowaniu sobie samej jak wiele razy myślisz o czymś co było i nie istnieje. 

To co wyżej napisałem już nie istnieje a co dopiero coś co się wydarzyło wczoraj. 

Wiem, że sobie poradzisz.

 

[robertina]

4 godziny temu, Fuji napisał(a):

Nie jestem terapeutą ani lekarzem.

Zastanów się głęboko nad całością problemu. 

Przeżyłaś traumę która się ciągnie za Tobą. 

Każdy w w życiu musiał przeżyć traumę.  Nie ma innej opcji. 

Nie umniejszam tej traumy ani nic z tych rzeczy. Tragedia to tragedia i koniec.

Ale....

Trauma nie trwa w tym momencie, prawda?

Ona już była. Nawet jakby to się stało godzinę temu to tak samo patrz na to jako coś co minęło a więc..... Nie istnieje.

Wracamy do traum niepotrzebnie.

Nie należy o nich zapominać bo to by było bardzo głupie.

Trzeba to zaakceptować, zrozumieć i wiedzieć, że to już się wydarzyło i tego w danej chwili nie ma.

Bać się czegoś czego nie ma... 

Jeśli boisz się wysokości to wjeżdżać na ostatnie piętro budynku wiesz, że z niego nie spadniesz bo nikt nie spada ( no chyba że chce). Rozumiesz problem?  

Staraj się żyć w tu i teraz. 

Nie wyciągaj ze śmietnika odpadów. 

Czy martwisz się śmieciami które dziś rano wyniosłaś do kontenera?  Rozkminiasz z ubolewaniem co tam z moją pustą pogniecioną butelką po mleku się dzieje? 

Zapominasz o śmieciach i to wszystko.

Tak samo z naszymi myślami powinniśmy robić. Ale nie..... my wyjmujemy i się bawimy, tworzymy scenariusze które się nie wydarzą. Kreujemy więcej scen danej traumy i rozpatrujemy każdy jej szczegół. 

Spróbuj zrobić taki test.

Poświęć jeden dzień i nie myśl o tej traumie. Zajmij się czymś w ciągu dnia ale o niej nie myśl. 

Gwarantuję Ci, że pewnie o niej pomyślisz. 

No i właśnie wtedy jak ta myśl przyjdzie to narysuj na kartce kreseczkę. Rób to za każdym razem w ciągu dnia. 

To może Ci trochę pomóc w zrozumieniu problemu i zobrazowaniu sobie samej jak wiele razy myślisz o czymś co było i nie istnieje. 

To co wyżej napisałem już nie istnieje a co dopiero coś co się wydarzyło wczoraj. 

Wiem, że sobie poradzisz.

 

 

To nie o to chodzi. Ja miałam wtedy 4 lata i historię tej traumy rekonstruuję z opowieści. Sama zupełnie nie pamiętam tego, co się wtedy wydarzyło ani jak się zaczęła nerwica. Wiem od rodziców, że takie wydarzenie miało miejsce i, że niedługo potem przyszły pierwsze objawy - ale choćbym nie wiem jak próbowała sobie przypomnieć, amnezja dziecięca zrobiła swoje. 

 

Moja nerwica nie polega na rozpamiętywaniu, hipochondrii czy strachu przed czymś nieokreślonym. W zasadzie jedynym moim objawem są bardzo silne nudności w reakcji na jakikolwiek stres, czy wyzwanie a pod wpływem silnejszego bodźca stresowego trwające codziennie, miesiącami. Mam silną emetofobię, więc w zasadzie każdy przypadek tych nudności to u mnie panika, bieganie po pokoju, łykanie leków przeciwwymiotnych, itd. A jeśli je mam cały dzień to cały dzień biegam. Od tego się nie da uciec, bo to robi mój organizm. Ja w takiej panice w ogóle nie kontroluję swojego zachowania, mogę krzyczeć i biec na oślep w miejscu publicznym i też dlatego nie wychodzę.