Okropne psychiczne i fizyczne zmęczenie - jak się zmusić do aktywności?

[Happyandsad]

W dniu 18.10.2025 o 15:53, robertina napisał(a):

Coraz częściej myślę, że winna jestem ja i to, że nie znam życia bez nerwicy i podświadomie boję się, że sobie nie poradzę. Ale ja to naprawić, nie mam pojęcia.

Od kiedy tylko pamiętam towarzyszył mi lęk, niskie poczucie wartości, wstyd, stres, itd. w przypadku kontaktu z innymi ludźmi, a potem rozciągnęło się to na inne sprawy. Nie znam innego życia. Nie mogę powiedzieć sobie - kiedyś żyłem jak normalny człowiek! Chcę do tego wrócić!
Często myślę sobie, że może nie jest mi dane aby było inaczej, lepiej. Boję się tego co byłoby gdyby było lepiej. I tak samo nie mam pojęcia jak sobie z tym poradzić. 
Znaczy, może i jakieś pojęcie mam, ale niestety nie potrafię zrobić tych kroków do przodu. Tak aby coś zaczęło się zmieniać. 
I tutaj również mogę się odnieść do tego co pisałaś o zmęczeniu psychicznym, fizycznym i braku działania. Może nie mam aż tak źle jak Ty, ale też potrafię tygodniami bądź miesiącami nie ruszać się z domu. Czasem tylko raz na ten czas byłem kilkanaście minut w sklepie, bo wypadło spotkanie z kolegami. Nic więcej. 
W domu niewiele robię. Zapętliłem się w codziennych czynnościach, a wszystko co odbiega od normy wywołuje jeszcze większe zmęczenie i jeszcze większą niechęć. 
Mózg przestał być poddawany nowym wyzwaniom, nauce przez co opanowała go mgła mózgowa czy jak to tam nazwać. Koncentracja w fatalnym stanie. Zaczynam czytać i po chwili albo jestem śpiący albo myśli uciekają gdzieś indziej. 
Oczywiście są lepsze chwile. Czasem zrobię coś więcej, dokończę książkę po miesiącach męczenia jej, obejrzę serial czy nawet parę dni porozciągam się, ale chęci i motywacja szybko uciekają. A ja znów wpadam w monotonię. I to nie tak, że nie chcę robić nowych rzeczy. Chcę, ale zbyt szybko przestaję widzieć w tym sens. Coś co naprawdę zmienia moje życie. 
Często mówię sobie - teraz będzie dobrze. Zmuszę się do działania! I niestety nigdy nie udaje mi się w tym wytrwać. 
A to myślę jedyna droga. Zmuszać się. Mieć na tyle silną wolę aby przetrwać te pierwsze chwile zwątpienia. Skoro wszystko inne zawiodło, to niewiele innych opcji pozostało. 
Aczkolwiek jestem słaby, nie bardzo wierzę w to, że mi się uda.

Wydaje mi się, że najlepiej byłoby mieć kogoś obok, kogoś kto by nie tyle co nam dopingował, wspierał, ale na równi robił to samo co my. Tak żeby wspólnie nakręcać się do działania. 
Tylko jeśli wciąż siedzi się w klatce w postaci swojego pokoju czy też domu, to jak taką osobę znaleźć? Nie wiem. 

Według mnie Ty powinnaś na razie nie myśleć o wychodzeniu na zewnątrz, a zająć się tym co możesz zrobić w mieszkaniu. Minimalny ruch i ćwiczenia na start. Są też różne techniki polegające na wyobrażaniu sobie sytuacji które wywołują u nas atak paniki. Korzystać z chwil w których czujesz się lepiej. 

Trzymam kciuki za Ciebie, bo za siebie samego już nie potrafię.