Wtf xdddddddddd którędy droga ?

[Dobrydusz]

Hej wam hej hej 

 

stan, w którym właśnie się znajduje jest dość intensywny, duszę się  i chciałabym opisać ten stan, potrzebuje to wyrzucić.

 

jestem okropnie przygnieciona, jestem uwięziona w kleszczach, jest mi źle i bardzo się boję, o swoje życie i swoją przyszłość, boję się tego co się dzieje z moim ciałem, odczuwam to jako zagrożenie, nie podoba mi się. Komfort w dyskomforcie ??!!! Boję się, że nie wyjdę z tego, że oczekuje na koniec, że moje życie zatacza koło i myślę, że jestem dla siebie okrutna. 

Usilnie próbuje uratować siebie i zabić  w tym samym czasie. Chore gownoooo

Naprawde nie wiem, o co chodzi

o co chodzi,

co robiccccc,

co mam robić ze wszystkim, z moim życiem, z jutrem

myślę, że umieram zaraz i ze mnie nie będzie, mam takie emocje, że już nie chce tu być bo tak się boję, rozpadam sięaaaaaaaAaaa

sos sos sos sos pane boze halp;

jak mam być dla siebie dobra, skoro to, traktuje siebie również skrajne i nie moge sobie ufać. Nie tak tak nieeeaaa 

, 

brak mi nadziei, nie wiem totalnie jak ją wywabić, skąd, boję się,boję się, boję się, że się rozpadnę i nie będę istnieć i się skończy,

a jednocześnie chce się rozpaść xdddd 

 

nie wiem czego chce, nie wiem kim jestem, jak wyglądam, czy ja istnieje, co jes o co chodzi 

nie moge takaaaaaaaa

mam wrażenie, że konsekwencji bledow, które popełniłam nie da się naprawić :c niefortunna sytuacja 

jak się uratować nie wierząc w swoją siłę  nie wiem jak to zrobić,

jestem w dużym zamieszaniu wewnętrznym 

 

 

Edytowane 15 Marca przez Dobrydusz

[miL;)]

Cześć,

co dokładnie Ci dolega (diagnoza)?

Leczysz się?

Wiem jak choroba może nas zetrzeć w proch, mnie starła i spaliła.

Napisałaś "sos sos sos sos pane boze halp" jeżeli to nie jest puste to zacznij wołać " sos Panie Boże.." bo jeżeli wierzysz, to powinnaś mieć świadomość że to jest BÓG a nie bóg..

On pomaga, czasem w dziwny, niezrozumiały sposób, ale konsekwentnie nas wypełnia..

Mi pomógł

[Dobrydusz]

Jestem zdiagnozowana - borderline, osobowość histroniczna, ptsd

A mój psychiatra ostatnio powiedział, że nie da się mnie zdiagnozować :PP 

leczę się, od 2,5 miesiąca przyjmuje lamotrygine. Już wcześniej podejmowałam próby leczenia ale to nie wychodziło i w pewnym momencie rzucałam wszystko.

od 3 lat jestem też w terapii, byłam przez pół roku w szpitalu, na oddziale otwartym. 

 

mysle, że moim największym problemem są skrajności, w które wpadam. I to też dotyczy Boga, próbuje przy nim zostać od długiego czasu, ale kiedy mam górki to po prostu zmienia się moje myślenie i emocje i nie pamiętam o nim, a nawet jak sobie przypominam to jest to bardzo odległe, tak odległe, ledwo widoczne.
To jest takie uczucie jakby minęły 2 lata (gdy w rzeczywistości minął np tydzień) od ostatniej próby kontaktu z Bogiem, w mojej głowie pojawia się jakieś odległe wspomnienie pozbawione emocji. 
a potem zmienia się mój stan i znow wracam, pamiętam, wracają emocje, znów jestem potulna i chce się do niego zbliżyć. 
Mam nadzieję, że to co pisze jest zrozumiałe :ppp 
 

mam też podejrzenie dwubiegunowki, ale takiej o szybszym przebiegu :ppp

 

2 godziny temu, miL;) napisał(a):

Cześć,

co dokładnie Ci dolega (diagnoza)?

Leczysz się?

Wiem jak choroba może nas zetrzeć w proch, mnie starła i spaliła.

Napisałaś "sos sos sos sos pane boze halp" jeżeli to nie jest puste to zacznij wołać " sos Panie Boże.." bo jeżeli wierzysz, to powinnaś mieć świadomość że to jest BÓG a nie bóg..

On pomaga, czasem w dziwny, niezrozumiały sposób, ale konsekwentnie nas wypełnia..

Mi pomógł

Piszesz, że Bóg ci pomógł, chcesz się podzielić tymi doświadczeniami? Jestem ciekawa 
 

 

 

Edytowane 15 Marca przez Dobrydusz

[miL;)]

Cześć, dobrze że się leczysz Bóg powołuje również lekarzy:). Mi lamo nie pomogła, musieliśmy z lekarką szukać dalej i dopiero paroksetyna zaklikała, do tego stabilizator I ketrel na sen (ale to tylko mój indywidualny przypadek i absolutnie nie promuję takiego zestawienia). Mnie dopadła silna depresja i okropne natrętne myśli. Pierwsze lęki tylko pogorszyły sytuację, było tak jakbym przeniósł się w czasie do mojej młodości i wybychły traumy które przez lata wyparłem. Niestety te traumy są związane z moją żoną i naszymi głupimi decyzjami.. w końcu byłem tak zmielony chorobą, że miałem próbę samo... Żyję, to chyba od tamtej nocy zacząłem szukać Boga.. Twoje opisy są dla mnie zrozumiałe, rozumiem jak na górce można zapomnieć o Bogu, też tak miałem i nadal to się zdarza. Po próbie, przestałem bać się śmierci i to było pierwsze moje wyzwolenie. W najgorszych momentach słuchałem piosenki "tak mnie skrusz, tak mnie złam, tak mnie wypal panie.." I chyba w tych momentach zacząłem inaczej postrzegać Boga. Jako kogoś namacalnego a jednocześnie niepoznawalnego, kogoś kto czeka na spotkanie z nami, ale jest subtelny. No i się zaczęło, zacząłem się modlić w ciszy, nie regułkami, raczej wewnętrznie, starałem się maksymalnie wyciszać i nasłuchiwać. Jak miałem beznadziejne momenty (również utraty wiary) to prosiłem o pocieszenie (bezpośrednio, po ludzku" zrób coś, postaw na mojej drodze kogoś kto mnie pocieszy lub wskaże kierunek". I wiesz co, czasem następnego dnia Bóg stawiał ma mojej drodze osobę która nieświadomie dawała nadzieję. Np. spotkałem pod pracą koleżankę, z którą nie miałem kontaktu 2 lata. Ona z marszu zapytała czy pamiętam naszą rozmowę z przed niemal 3 lat? I natychmiast przypomniałem sobie jak mi się wypłakiwała, że nie może zajść w ciążę, bo organizm odrzucał płód. Pocieszałem i powiedziałem Jej aby pokłuciła się z Bogiem o to dziecko. Że w kłótni człowiek jest autentyczny. Ona powiedziała, że to nie dla niej bo nie wierzy w Boga. W takim razie powiedziałem Jej ża ja się będę o to modlił.. I na tym spotkaniu pod firmą zapytała czy się modliłem, ja potwierdziłem że tak. I Ona wyjęła telefon i pokazała mi zdjęcie rocznego synka. Popatrzyliśmy sobie w oczy i chyba w tedy pierwszy raz się uśmiechnąłem w mojej chorobie. Nawrócenie to droga, chcemy ją iść, zawracamy, stajemy, przewracamy się i dalej idziemy. Każdy z nas musi sobie świadomie odpowiedzieć na pytanie czy chcę zrozumieć Sens swojego życia? To trudna droga, wiele trzeba odżucić że swojego życia (ja to nazywam odrywanie gowna którym się oblepiliśmy i przyschnęło na kamień). Ja jak rezygnowałem z kolejnego syfu to po jakimś czasie stawałem się inny.. Obecnie mam przypadłość, że budzę się pomiędzy 3 a 5 w nocy, idę zapalić mojego elektryka i..nie czuję strachu, choroby, patrzę na myśli związane z traumą i widzę te wydażenia w innej perspektywie. To są cudowne chwile:) Mam nadzieję, że nie zanudziłem. Trzymaj się, i pamiętaj " nawet jeżeli Ty powiesz, że nie wierzysz w Boga, to On i tak nigdy nie przestanie w Ciebie wierzyć;)"

[Dobrydusz]

Dziękuję, że się tym ze mną podzieliłeś. Pomogło mi kiedy napisałeś, że też nie pamiętasz o Bogu w Górkach. Myślałam, że mam tak z przyczyn uszkodzeń organicznych, a okazuje się, że inni też tak mają. Dzięki. I za motywację. 
dużo się dzieje u mnie, staram się puścić kontrolę. 

mam czeste wahania nastroju, jest osoba, która jest mi bliska i meczy mnie to, ze zmieniam swoje nastawienie do niego 3 razy dziennie conajmniej.
Myśli w mojej głowie: Chce go blisko, nie chce go, może mną manipuluje? Nie ufam, dam czas, ale jest inteligenty, fujka, tak , nie ….pileczki w mojej głowie się odbijają. 

Jprzeszkadza mi to jak chaotycznie intensywnie dzieje się w mojej głowie. Myślę, że powinnam wrócić do ćwiczeń oddechowych. Potrzebuję się uspokoić . 
 

leki mnie przerażają, chce brać ich możliwie najmniej 

Edytowane 18 Marca przez Dobrydusz