Konflikt wewnętrzny nie do rozwiązania

[Użytkownik2016]

Z góry przepraszam za kolejny już temat . 

Biorę od dłuższego czasu leki przeciwdepresyjne i jestem w stanie normalnie pisać . 

 

Otóż ... 

Od dziecka mam w sobie konflikty wewnętrzne .

Pierwszy miałem mając 8-9 lat .

 

Nie dało się z nim wtedy nic zrobic , w sensie probowalem ale się nie dalo , przez ten konflikt całe moje życie , a mam już 24 lata posypało się . Już wtedy zaczęły się u mnie ruminacje . Nauczyłem się tak z tym żyć , a na dodatek przez to nie odkryłem siebie , emocje mi się nie pojawiły , poszedł efekt motyla tzw . 

Nauczyłem się poddawac i ruminowac .

Przez to idąc do szkoły średniej nie wiedziałem kim jestem jakie mam cele i poszedłem do szkoły w której się źle czułem , ale przez wyrobiony sposób myślenia nie powiedziałem o tym rodzicom , tzn powiedziałem ale w taki sposób że nie sądzili że to tak poważne .  Chodziłem przez 4 lata w depresji i bezsensie życia , depersonalizacja i derealizacja była non stop , chciałem umrzeć ale mój organizm robił wszystko żeby tego nie zrobić i żyłem bez emocji i znania siebie . Z jednej strony chciałem zmienić szkołe ale z drugiej bałem się że będę musiał zaczynać od nowa itd. gdybym nie nauczył się poddawać i byłbym tym "sobą" to by było pewnie inaczej :)))

Do tego stopnia się nauczyłem udawac że nikt poza rodziną i bliskimi znajomymi nic nie wie , zawsze ludzie myśleli że jestem ciekawy , odważny itd a jak wróciłem do domu to deprecha .

 

Po skończeniu szkoły poszedłem do pracy . Po paru miesiącach kupiłem auto od brata które było gdzieś tam moim skrytym marzeniem . I stało się znowu . Wtedy to był mój błąd , nie zrobiłem czegoś co powinienem i zepsuł mi się po miesiącu . 

Ale przez to wszystko co się w przeszłości działo poddałem się i zacząłem ruminowac . Obwinialem tylko i wyłącznie siebie , nauczyłem się żyć obwiniając siebie i poddając się . Żyłem przeszłością przez dwa lata , te natręty tak ewoluowały że przeróżne historię sobie wymyślałem snułem , co by było jaki bym był gdyby się to nie stało itd. Rodzice próbowali mi przemówić ale nie dało się i nie da do dzisiaj .

Potrafiłem żyć w teraźniejszości wegetując i wyobrażając sobie co bym teraz zrobił , jakby mój dzień wyglądał , czy przyszły tydzień rok , jakby się to nie wydarzyło . 

Ale nie to było najgorsze , najgorsze dopiero przyszło .

 

Myślenie natrętne o aucie dalej było , ale zacząłem powoli doceniać teraźniejszość , przez to że kupowałem sobie różne rzeczy które dawniej gdzieś tam zawsze chciałem . Wiadomo że na początku wgle mnie to nie cieszyło ale powoli zacząłem wracać do żywych . Do tego stopnia byłem w miarę sobą że chciałem poznać dziewczynę.

 

Jako że miałem jakieś swoje wartości życiowe przez te wszystkie lata ciągłych konfliktów i bezsensu życia , depresji , że nie żyłem tak jak większość ludzi imprezami itd itp . Nie nawidzilem ludzi którzy robili zle rzeczy , do dziewczyn miałem nienawiść można powiedzieć , nwm czy nie wyrobiła mi się osobowość borderline , bo poznając ja , po 2 dniach zaczęliśmy chodzić , byłem zafascynowany , zostawiłem znajomych , rodziców skupiłem się tylko na niej , teraz już wiem dlaczego . Bo ona mnie odburzala i powodowała że te dawne konflikty się powoli rozwiązywały , zacząłem myśleć że te wszystkie przykre rzeczy z przeszłości musiały się wydarzyć żebym mógł ją poznać i pierwszy raz w życiu zacząłem myśleć pozytywnie o czymś dzięki temu że to sobie wmawiałem .

 

Ale przez to że ona była osobą właśnie taka jakiej nie chciałem nigdy ... . Była młoda , lubiła towarzystwo chłopaków , nigdy nie przepraszała , ogólnie to szkoda strzepic. Nawet patrząc teraz przez pryzmat tego że miałem nerwicę to gdybym jej nie miał to bym ją zjechal z góry na dół za to jak mnie traktowała i jaka dziecinna była . Nie patrzyła na mnie tylko na swoje poczucie wartości itd.

 

Przechodziłem piekło . Nieraz siedziałem cały czas w telefonie jak ona gdzież jechała na imprezę bo bałem się że mnie zdradzi , piła dużo chociaż ja prosiłem żeby nie przesadzała bo się bałem , ubierała się jak pod latarnie . Sama była chyba niedowartościowana i moim kosztem chciała sobie wartość podnieść .

Ale mimo to nie potrafiłem od niej odejść nie mogłem .

Dlatego chyba stwierdzam że mogę mieć bordera .

Ja cały czas sobie w głowie mówiłem że to dar od Boga że drugiej takiej nie znajdę , nie patrzyłem na nikogo , byłem zafascynowany nią i jej życiem , jej rodzina jak psychol i bałem się że będę miał życie takie jak dawniej ogromnie .. 

A teraz najważniejsze po 3 miesiącach spotkaliśmy się ze znajomymi moimi . Cieszyłem się że mogliśmy jechać razem , że mogłem ja pokazać , pochwalić się jaka mam niesamowita dziewczynę .

 

I pamiętam to jak dziś . Nigdy czegoś takiego nie poczułem ... Pierwszy raz w życiu zeszła mi depersonalizacja , pierwszy raz w życiu nie czułem się jak za ścianą !!! 

Uświadomiłem to sobie wtedy , to było coś niesamowitego . Pierwszy raz czułem się sobą a miałem 22 lata ... 

Emocje miałem , czułem je w sobie , czułem że wiem kim jestem .

Ale niestety , jako że dawniej nie miałem emocji to mnie nic nie ruszalo nic kompletnie .

A ze znajomymi nauczylismy się sobie dojeżdżać czasami .

Więc jako że oni byli razem ze swoimi dziewczynami to zaczęli mnie wyśmiewać i obrażać . No i moja najlepsza była dziewczyna zamiast jakoś stanąć w obronie , lub zrobić cokolwiek też zaczęła to robić . Wytykać mi błędy że nigdzie jej nie zabieram , bo ogólnie jechała po mnie . I jak te emocje przyszły tak po tamtym dniu pokłóciliśmy się , rozpłakałem się .

Dwa dni później jak przyjechałem nie potrafiłem powiedziec jej czy ja kocham czy nie , znowu weszlem w stan depersonalizacji . Znowu zacząłem ruminowac że gdybyśmy się nie spotkali z nimi albo jakby mnie nie obrażali to by mi emocje zostały .

To był koszmar , byłem z nią a nie wiedziałem co do niej czuje , do jej bliskich do siebie .

Jeździliśmy po psychologach psychiatrach ja im mówiłem dlaczego to się stalo ale nie byli w stanie mi przegadać . 

Nie kochałem jej już . Byliśmy ze sobą 2.5 roku gdzie sobą byłem ze 3 godziny dosłownie .

 

Ruminowalem o tym dniu o tym co by było każdy dzień , oglądałem nasze zdjęcia sprzed tej sytuacji , nie potrafilem się skupić na pracy , nie chciałem nic robić , żeby nie "zmieniać" teraźniejszości , tak jakby chciałem wrócić do tej samej sytuacji i zmienić to ... To było tak posrane i tak straszne ..... Ponad dwa lata tak ruminowalem .

Po dwóch latach zacząłem grać . Hazard był czymś co powodowało u mnie jakiekolwiek emocje i że byłem w "teraźniejszości" , ale nigdy nie poczułem się tak dobrze i tak prawdziwym soba jak wtedy , już to nie wrócilo .

Do dzisiaj jeżdżę w miejsca związane z nami , z tą przeszłością . Jeździłem chcąc zmienić moje myślenie to co się stało wtedy ale się nie dalo i nie da .

 

Z tygodnia na tydzień czułem się gorzej a myśli były coraz bardziej abstrakcyjne . Czasami byłem w stanie jakbym miał psychozę albo schizofrenię , nie potrafiłem myślęc , inteligencja i wspomnienia mi uciekły . Przestałem chodzić do pracy , w niczym nie widzę sensu do dzisiaj i nikt mi nie jest w stanie wmówić że mogę się poczuć tak jak kiedyś .

Zacząłem czytac różne fora , co mi może być itd , zacząłem sobie wmawiać że to była moja pierwsza miłość i już nigdy tak nie będzie bo pierwsza miłość się ma tylko raz i to była ta jedyna wyjątkówa sytuacja w moim życiu której już nie doswiadcze .

Tyle się tego naczytałem że znam niektóre rzeczy na pamięć .

 

Leki zaczęły działać . Jestem odcięty od tych natrętów , ale depersonalizacja jest , wiem że jak tylko przestanę brac leki to wszystko wróci ii będę płakał za przeszłością .

To jest taki temat że nie wiem czy da się go rozwiązać , bo sam nie potrafię , na wszystko co mi mówią psychologowie znajduje jakieś wytłumaczenie że mogło być tak i tak .. 

 

Rozpisalbyn się jeszcze więcej ale kto by chciał takie listy czytać .

Ogólnie to kompletnie nic nie ma sensu , miałem myśli egzystencjalne , żyje nimi , nie myślę o zwykłych normalnych rzeczach który robi zwykły szary Kowalski .

 

Pozdro dla tych co przeczytali .

 

 

 

[Użytkownik2016]

Mam nadzieję że te leki zaczną działać na tyle że zaczne doceniać teraźniejszość i poradzić sobie z przeszłością , bo ja mam w głowie tak jakby te ruminacje był moją "osobowością" i jestem tak uparty w swoich przekonaniach że nikt mi nie może zmienić sposobu myślenia 

[Becareful]

Ciekawa opowiastka, najpierw dziewczyna zachowywała się w taki sposób, że nikt normalny by z nią nie wytrzymał. Natomiast potem piszesz, że w sumie nie potrafisz bez niej żyć, że była ideałem, że tęskinisz za nią. 

 

Jedyne co się zgadza to tytuł wątku  

 

[Kris0x0000]

Dawno nie czytałem tak chaotycznej wypowiedzi nawet na tym forum. Chciałbym jakoś pomóc, coś doradzić ale nawet nie udało mi się wywnioskować o jakim konflikcie jest mowa...

[mienta]

Jeśli to faktycznie schizofrenia, to idź jak najszybciej do psychiatry.

[Użytkownik2016]

Jestem aktualnie na lekach i mimo że nic mi się nie chce to jestem w stanie coś napisać .

 

Jak byłem mały miałem 7-8 lat dostałem straszliwej traumy .

Moja młodsza siostra miała gorączkę i miałem jej popilnowac a nie zrobiłem tego .

Po przeprowadzce do nowego domu spałem z nią w jednym pokoju i co noc przez nie pamiętam ile czasu , przychodziła do mnie do łóżka stala przy nim i patrzyła się , nie wiedziałem co jej jest , bałem się , byłem przerażony . Z tego co pamiętam to odprowadzałem ja do łóżka spowrotem ale po chwili znowu przychodziła i patrzyła się .

Na początku jak to się stało zaprowadzilem siostrę do mamy i powiedziałem jej że siostra dziwnie się zachowuje . Ale mama za każdym razem mówiła że jej nic nie jest .

Byłem tak przerażony że za którymś razem rozpłakałem się i kazałem uklęknąć siostrze razem ze mną i pomodlić się , modląc się płakałem .

Już nie pamiętam do końca ile razy tak było , ale mimo że to było przerażające dla 7 latka i miałem poczucie winy cały czas że to przeze mnie że jej nie pilnowałem teraz się coś takiego strasznego dzieje .

Teraz już wiem że przez tą traumę w moim życiu jak coś złego się działo to trzymałem to trzymałem emocje w sobie i nie potrafiłem nikomu powiedzieć nic jak cierpiałem , jak robiłem coś wbrew swojej woli , bo wiedziałem że to nic nie pomoże .

 

Nie mam schizofrenii .

Jestem przekonany że mam zaburzenie z pogranicza , tylko w odmianie cichej .

 

Żyłem przez wiele lat w depersonalizacji , obserwowałem swoje myśli itd itp , teraz również jestem .

 

Dlatego mnie sytuacja z tą dziewczyną tak dotknęła , bo pierwszy raz w życiu lęk minal na tyle że stan depersonalizacji minął i poczułem swoje emocje , całego siebie i uczucie do niej . 

Nie chciałem już nigdy wracać do przeszłości do moich traum , ale po tym jak mnie zraniła nagle to co poczułem zniknęło i byłem w takim stanie że dziwię się że nie wylądowałem w szpitalu , płakałem mówiłem jej dlaczego mnie zraniła , wmawiałem sobie dlaczego akurat wtedy jak zacząłem czuć emocje siebie , nie dała mi się tym nawet nacieszyć . Nie chcialem już żyć tak jak wtedy bez tego stanu depersonalizacji . I tylko ten stan depersonalizacji tego że nie widziałem sensu samobójstwa do dzisiaj mnie trzyma przy życiu .

Jak sobie przypomnę o tym a minęły 3 lata to mi się chce zemdleć .

 

Przepraszam że jest to takie skomplikowane ale tak było i jest .

 

 

Dlaczego taka pojebana rzecz musiała mi się przytrafić .

Żyłem teraźniejszością , cieszyłem się nią , a z dnia na dzień całą przeszłość wróciła i mimo że byliśmy razem to nie potrafiłem jej powiedzieć bez kłamstwa że ją kocham bo nie wiedziałem . W stanie depersonalizacji się nic nie wie ....