Nerwica z winy rodziców?

[lorana]

Od lat leczę się na nerwicę i depresje, straciłam przez chorobę w życiu bardzo wiele.

Wszystko zaczeło się, gdy jako dziecko poszłam do przedszkola.Bardzo przeżywałam rozstanie z mamą, codziennie rano płakałam, a wychowawczynie odrywały mnie od mamy siłą. Strasznie się wtedy bałam, inne dzieci wyśmiewały się ze mnie, bo płakałam. Ta sytuacja trwała 3 lata. Jaka matka pozwala, żeby przez 3 lata jej dziecko dzień w dzień wyło ze strachu i tęsknoty!?

W końcu moj organizm tego nie wytrzymał. Przestałam zupełnie jeść, nie mogłam nic przełknąć. Wylądowałam w szpitalu pod kroplówką. Po różnych badaniach lekarze stwierdzili, że nie jem z powodu lęku.Stwierdzili lęk separacyjny i zalecili zmianę przedszkola. Moi rodzice oczywiście mieli to gdzieś, a wróciłam do przedszkola i było jak wcześniej.

Gdy byłam już nastolatką, leczyłam się, to psychiatra zapytała mamę, dlaczego wtedy ona nie zabrała mnie z tego przedszkola i nie została ze mną w domu. Matka była wielce zdziwiona, bo nie wpadła na to, że dziecku może szkodzić codzienny, permamenty lęk i płacz. Przez jej głupotę muszę się teraz męczyć.