Niesamodzielność i brak motywacji - jak zacząć sobie pomagać

[hatredcopter]

Witam, jestem na tym forum nowy, i post tutaj jest chyba pierwszym moim samodzielnym wyrażeniem prośby o pomoc od długiego czasu.

 

Piszę tutaj z nadzieją że ktoś będzie potrafił podzielić się swoimi podobnymi problemami i doświadczeniem w tym jak je pokonał. Parę razy w przeszłości pisałem już w internecie o swoich, wtedy prostszych do 'rozwiązania', początkach moich obecnych problemów i albo spotkałem się ze śmiechem lub brakiem zainteresowania, mam nadzieję że to (całkiem aktywne z tego co widzę) forum okaże się inne, naprawdę tego potrzebuję.

 

Mam 24 lata i jednocześnie widzę siebie jako nieporadnego nastolatka i boję się uciekającego czasu. Głównie pomocy potrzebuję, bo nie potrafię poradzić sobie z podjęciem życiowego wysiłku, nie mam siły, boję się. Jak chyba u każdego, jego problemy nie są proste i liniowe tylko skomplikowane i 'samo-zaplątane', postaram się więc jak najprościej opisać to co najbardziej jest we mnie popsute. Taka mała lista (bez szczególnej kolejności) tego co potrafię w tej chwili skrystalizować:

 

• - nieumiejętność skupienia się, zaangażowania w coś (podnoszę jakiś temat, podejmuję 'projekt' po czym porzucam go bo znajduję coś nowego)
  
• - tytułowy brak motywacji
  
• - tytułowa nieporadność, niesamodzielność
  
• - brak pewności siebie
  
• - chroniczna samotność
  
• - niedowartościowanie
  
• - poczucie nieadekwatności, niedopasowania gdziekolwiek
  
• - mam myśli samobójcze (wiem jak bym to zrobił, boję się tylko że może boleć, i tego że zacznę się rozkładać zanim mnie znajdą...)

 

I z tą oto listą, moje życie i problemy: moje życie jest w tym momencie w tragicznym stanie, jestem bezrobotny od ponad roku, straciłem wszystkich znajomych, mój trzyletni związek właśnie się rozpadł. Pracowałem do tej pory tylko w Empiku i jako web developer, pisałem kod HTML. Z Empiku zrezygnowałem po miesiącu, bo czułem się tam niepotrzebny, może i rzeczywiście tak było, całe dnie stałem tylko na kasie bo każdy miał coś ważniejszego do roboty w czym 'i tak nie poradziłbym sobie'. Pracowałem jako web developer rok, tą pracę też niejako rzuciłem, też czułem się niepotrzebny, i odstawiłem taki 'no call no show' nie przyszedłem do pracy kilka dni z rzędu, nie zadzwoniłem. Przez ponad tydzień szef próbował się ze mną skontaktować (bo był w porządku i wiem że nie miał mi tego za złe). Najpierw byłem pośrednio na niego zły z powodu tego jak czułem się w pracy (oczywiście, nie porozmawiałem z nim o tym, tak już mam) więc nie odbierałem, potem było mi głupio że tyle razy go zignorowałem, więc nie odbierałem dalej, potem było mi wstyd za siebie więc postanowiłem pod ziemię zapaść się całkowicie. Teraz żałuję, ale wiem (a raczej czuję) że była to wina CHAD (którą miałem zdiagnozowaną parę miesięcy temu.

 

Te dwie prace miałem w przeciągu 3 lat mojego związku, resztę czasu podejmowałem własne 'projekty' które szybko porzucałem, i tak naprawdę byłem bezrobotny. Może i coś z tego wyszło, bo nauczyłem się sam tworzyć strony internetowe, ale jednak... No właśnie, wykształcenia też nie mam, po liceum i maturze poszedłem do dobrej (prywatnej, płacili rodzice) uczelni, chcąc się nauczyć projektowania graficznego i też tworzenia stron internetowych. Pierwszy semestr zdałem na dosłownie samych piątkach. Wydaje mi się (trochę cynicznie) że to normalne na pierwszym roku studiów, szczególnie prywatnych, że zdaje się pierwszy semestr na piątkach, bo uczelnia chce zatrzymać płacącego studenta chociaż do końca pierwszego roku. Drugi semestr zacząłem dobrze, ale w połowie przestałem skupiać się na projektach i pracach zaliczeniowych a oddałem się mojemu związkowi.

 

Bo jestem (nad?)wrażliwy, i bez poczucia że jestem potrzebny komuś i bez bliskości nie potrafię sobie radzić, jeżeli nie stoi przy mnie ktoś o kim wiem że mnie akceptuje, to moje poczucie własnej wartości się sypie. Więc naprawdę potrzebuję być z kimś bardzo blisko, jest to dla mnie ważne. Jaki to ma związek z moimi studiami? Nie potrafię tego dokładnie opisać, niedawno dopiero zdałem sobie z tego sprawę, i myślę że jest to objaw mojej CHAD: potrafię skupić się tylko na jednej rzeczy w życiu jednocześnie i szybko tracę zainteresowanie. Więc kiedy w końcu po długim (przynajmniej jak dla mnie) czasie znalazłem w końcu kogoś, to zacząłem robić wszystko żeby wyszło, i czas i energię poświęciłem właśnie na to. Wyszło to jakoś samo z siebie, tak jak mówiłem nie byłem świadom że mam taki problem do jeszcze niedawna, stanąłem przed (nieświadomym, niepotrzebnym i trochę wymuszonym przez chorobę) wyborem, albo ważne studia i wyniszczająca samotność, albo w końcu pokonanie samotności i utrata studiów, tylko na to miałem siły.

 

Znajomych też utraciłem. W podstawówce kolegów nie miałem, byłem tym z którego robiono sobie żarty, w gimnazjum zaczęła mi się już chyba depresja i zamknąłem się w sobie, dopiero w liceum miałem dwóch kolegów (takich samych dziwaków jak ja) i znalazłem przyjaciela (z nim też urwał mi się kontakt, jakieś pół roku temu), odważyłem się na też na to żeby gadać z dziewczynami i poznałem dwie przyjaciółki. Mimo to i tak czułem się samotny. W połowie liceum poznałem pierwszą dziewczynę (śmieszna historia - przypadkiem, na ulicy, zbierała pieniądze na jakąś akcję charytatywną sprzedając coś, spodobałem jej się a ona mi, i jej kolega z pracy zauważył to i pobiegł za mną i poprosił o numer dla niej). I wtedy też nie potrafiłem pogodzić szkoły/znajomych/dziewczyny. Nie skupiłem się na żadnej z tych rzeczy, więc szkołę ledwo zdałem, z kolegami z liceum widziałem się po maturze tylko kilka razy, a z dziewczyną mi się nie układało i związek się rozpadł (po mniej więcej 1,5 roku, pół roku przed moją maturą).

 

I po kiepskiej maturze, przez słabe znajomości, samotność - postanowiłem 'coś zrobić', stwierdziłem że 'bycie dupkiem' to sposób, niby jakoś zadziałało - bo przez dwa miesiące udało mi się poderwać, umówić na randkę, i zaliczyć przynajmniej 'drugą bazę', z inną dziewczyną co tydzień. Czemu nowa co tydzień? Bo te dziewczyny nie były 'gupimi blondynami' z klubu, tylko znajomymi znajomych poznanymi na imprezach, artystki, ze studiów graficznych, muzycznych. A ja zgrywałem pewnego siebie i musiało wyjść że potraktowałem je trochę jak 'gupie blondyny' właśnie. Musiałem wyjść na bardzo zdesperowanego dziwaka i jakoś nie były zainteresowane dalszą znajomością, DZIWNE!

 

Oprócz tego wszystkiego, mam też bardziej fizyczne/przyziemne problemy. Jestem totalnie niesamodzielny, mieszkam z rodzicami (bo niby jak miałbym mieszkać sam jako bezrobotny który przepracował tak mało) i przykładowo nie umiem sam sobie gotować, sprzątam wtedy kiedy nie widać już blatu mojego biurka. Mam też problemy ze zdrowiem, rodzice nie nauczyli mnie dbać o zęby a dentysty boję się tak panicznie że nie można mnie znieczulić (dentystka rok temu musiała kilkukrotnie odesłać mnie do domu bo znieczulenie nie zadziałało a po prostu nie mogła podać mi go już więcej, była to swoją drogą pierwsza moja seria wizyt od 5-6 lat i ostatnia od tamtego czasu, wracając do domu po ostatniej wizycie trzęsłem się ze strachu i płakałem), mam teraz już kilka dawnych dziur które wymagają leczenia kanałowego, nauczyłem się jakoś z tym bólem żyć. Zaczęło się to kiedy miałem leczenie kanałowe w gimnazjum, dentystka nie znieczuliła mnie dobrze, znieczulenie 'w mgiełce' psiknęła mi prosto w gardło, nie chciała słuchać tego że przez to się dusiłem po czym zaczęła mi wiercić w nie znieczulonym nerwie zęba. Z fotela uciekłem i do dentysty poszedłem od tego czasu chyba dwa razy.

Jestem też chudy, mam niedowagę (nie czuję się z tym źle, tym dziewczynom z którymi się umawiałem nie przeszkadzało to) i lekarze zawsze o to się trochę 'boją'. Wydaje mi się że jest to częściowo spowodowane stanem moich zębów, jedzenie jest dla mnie często nieprzyjemne.

Średnio raz na 2-4 tygodnie męczy mnie też migrena. Mam chore zwężone zatoki klinowe.

 

Jakoś od dwóch lat dręczą mnie myśli o tych problemach które mam, i myśli o tym jak nie potrafię sobie z nimi poradzić, i myśli o moim zdrowiu, i myśli o samotności, i o utraconych znajomych, i o rozpadającym się związku, o tym wszystkim. Dręczy mnie nawet to że brakuje mi motywacji nawet na to żeby w końcu popełnić samobójstwo. Dręczą w takim znaczeniu że często znikąd pojawia się myśl o czymś co sprawia że cały się spinam ("Czemu musiałem się zachować w ten sposób na tamtej randce? Może by coś z tego wyszło!", "Czemu musiało mi nie wyjść w tamtej pracy...", "Dlaczego zerwał mi się kontakt z tamtą osobą?!", "Jak mogłem coś takiego powiedzieć!?"), kiedy jestem sam przeklinam pod nosem i wyzywam od głupków, wstyd mi przed samym sobą. Wpędziło mnie to w taki sposób życia jaki mam teraz, staram się unikać analizowania czegokolwiek, bo mam przez to tylko tygodnie bezsennych nocy (tak jak dziś na przykład), więc 'uciekam' od tego. Całe dnie oglądam filmy, czytam na reddicie o tym złym co się dzieje gdzieś indziej na świecie, gram w gry komputerowe. Wszystkie swoje pasje utraciłem, nie czytam książek i przestałem zajmować się tworzeniem stron internetowych, nie rysuję, może dlatego że kiedy się tymi rzeczami zajmuję to nie jestem w takim 'trybie automatycznym' i znów zaczynam myśleć o swoim życiu, a może dlatego że w jakiś sposób karam się za to co mnie tak dręczy.

 

Pół roku temu poszedłem do psychiatry, dostałem diagnozę że mam CHAD typu II i leki. W końcu stanęło na Wellbutrinie (chlorowodorek bupriopionu), Doxepinie (doksepina) i Absenorze (sód walproinianu). Czułem się po nich trochę lepiej, ale przestałem je brać przed świętami, uzupełnianie recept i samodzielne umówienie się na wizytę do psychiatry to wysiłek którego nie byłem w stanie podjąć.

 

No i jest teraz. Przedwczoraj po 2-3 miesiącach w czasie których widzieliśmy się 2 razy w końcu zobaczyłem się ze swoją dziewczyną, zostawiła mnie mówiąc "Nie jesteś mi już potrzebny bo chcę być samowystarczalna", zabolało kiedy powiedziała "Weź się w końcu za siebie!" chociaż doskonale wiedziała że mam depresję i CHAD i nie tak łatwo się 'ogarnąć z tym' i 'wziąć za siebie'. Chociaż czuję że nie byliśmy 'ze sobą' już od jakiegoś roku.

 

Nie widzę drogi którą mógłbym podjąć żeby się z tego wyciągnąć, wiem że potrzebuję oparcia w kimś. Nie potrafię nikogo o to poprosić, ukrywam i ukrywałem wszystko co się ze mną dzieje przed wszystkimi, nawet przed sobą, więc jak mam wyrazić potrzebę pomocy? Otwierałem się tylko przed moim przyjacielem (nie rozmawiałem z nim od pół roku) i dziewczyną (zostawiła mnie przedwczoraj). Jest we mnie coś takiego że im bliżej mnie ktoś jest tym mniej tej osobie potrafię powiedzieć, boję się chyba że osoba na której mi zależy będzie źle o mnie myśleć, w końcu ja sam siebie nienawidzę przez te problemy, więc im ktoś mi bliższy tym bardziej przed nim zgrywam kogoś kim nie jestem. Wyjątkiem jest tylko dziewczyna, przy osobie która jest bliska w taki sposób potrafię być sobą.

 

Piszę tutaj bo mam nadzieję że będziecie mi w stanie pomóc, chociaż wiem (bo przecież wielokrotnie było tak ze wszystkim co robię) że istnieje duża szansa że was też porzucę... Stwierdziłem też że chcę założyć profil na portalu randkowym (o ile starczy mi motywacji żeby rzeczywiście się zarejestrować...), proszę odradźcie mi to jeżeli to idiotyczny sposób na nawiązanie nowych znajomości. Czytałem trochę o 'randkowaniu bezrobotnych' i kobiety są do bezrobotnych nastawione bardzo negatywnie ("Facet bezrobotny to leniwy idiota nieudacznik niewarty niczyjej uwagi"...), no ale może jest jakaś w tym nadzieja i widzę to jako jedyne jeszcze wyjście które jestem w stanie spróbować. Czy to źle że chciałbym z kimś być będąc w takim stanie? Czy mam prawo? Jakie są szanse że ktoś się takim 'leniwym idiotą nieudacznikiem' zainteresuje? Jeżeli nie wasza pomoc, i nie nowe znajomości przez taki portal, to nie wiem co mi pozostaje. Chyba tylko się powiesić.

[Pearr]

Hej. Na początku chciałabym Ci powiedzieć, że samobójstwo to nie jest żadne rozwiązanie. Musisz niestety pójść do psychiatry i wznowić branie leków, to co zrobiłeś, mogłobyć niebezpieczne dla zdrowia. Jeśli odstawiamy leki, to tylko zmniejszając ich dawkę, aż do zaprzestania, a nie z "dnia na dzień".

 

Polecam także regularne wizyty u psychologa. Pomoże Ci w walce z lękiem i samotnością, być może popracujecie nad lękiem odnośnie dentystów. Chore zęby też mogą być niebezpieczne.

 

Co do portalu randkowego - nie jest to jakiś mocno zły pomysł, jednak musisz uważać. Rzadko kiedy informacje i zdjęcia tam zamieszczane są prawdziwe. Oczywiście, że należy Ci się bliska osoba, masz prawo żyć z innymi! Nie daj sobie myśleć inaczej.

 

 

Jeśli chcesz porozmawiać, napisz do mnie :)

[onet700]

Samobójstwo odradzam. Sam też miałem takie myśli, ale ze względu na to, że jestem wierzący jakoś staram się te myśli ignorować.

Rozumiem Cię bardzo dobrze. Jestem trochę młodszy od Ciebie bo mam 21 lat. Mam nerwicę natręctw. Od kliku tygodni biorę leki, które póki co nie pomagają. Ale sytuację życiową mamy podobną. Studiuję na prywatnej uczelni, także nie wiem czy dyplom coś będzie wart. Nie pracuję. Utrzymują mnie rodzice. Na dodatek jestem kompletnie nie samodzielny i nie mam poczucia własnej wartości. Raczej postrzegam siebie jako bezwartościowego śmiecia. Tak jest od jakiegoś roku i nic się nie zmienia. Do pracy chciałbym iść, ale boje się, że nie dam sobie rady. A jak nawet się przełamię i pójdę na rozmowę to się okazuje, że nie spełniam wymagań ;/ Koszmar jakiś. Też byłem często pośmiewiskiem w szkole. Na dodatek jestem zakompleksionym prawiczkiem. Nawet już przestaję marzyć o związku, bo wątpię, żeby któraś zechciała taką życiową kalekę. W każdym bądź razie rozumiem Cię i wiem co możesz czuć. Ale samobójstwo to najgorsze wyjście. Właściwie nie wyjście, a ucieczka. Jedyne co Ci mogę poradzić to psychiatra i potem terapia u psychologa. I sam musisz chcieć coś zmienić. Tak mi się przynajmniej wydaję. Ja sam za długo czekałem na to, aż się coś zmieni samo, ale się nie zmieniło. Teraz zacząłem działać samemu. Powoli co prawda, ale dla mnie wizyta u psychiatry była wielkim krokiem do przodu, bo przynajmniej wyrzuciłem z siebie to cholerstwo, które we mnie siedziało.

Trzymaj się! Wierzę w Ciebie

[Diegosław]

Widzę tu bardzo dużo objawów podobnych do moich. Również już posiadam CHAD. Zastanawiałeś się nad syndromem Piotrusia pana? Niedojrzałością? W moim przypadku problem polega prawdopodobnie na tym i to z tym po zaleczeniu CHAD mam zamiar walczyć w pierwszej kolejności. Samobójstwo niczego nie rozwiąże. Prędzej czy później śmierć czeka każdego. Trzeba walczyć, póki jest nadzieja a jest zawsze, póki się żyje.

[OnHorseback]

Uwierz mi, że nie jesteś jedyny z takim problemem. Słuchaj, u mnie dzisiaj też jest bardzo ciężko. Ale zawsze sobie mówię: "Mam jedno życie i szkoda mi czasu, żeby je zmarnować." Może nie ZAWSZE pomaga, ale jeśli pomogłoby choć raz, to i tak warto nad tym pomyśleć. Nie popełnisz samobójstwa, bo sam dobrze wiesz, że nie ma sensu. Uwierz w to, że jesteś jednym z 7000 mln cudów na świecie. I hej... Skoro miałeś dziewczynę i potrafiłeś znaleźć pracę, to nie jesteś przecież taki bezwartościowy.

[AdrianR]

Polecam także regularne wizyty u psychologa. Pomoże Ci w walce z lękiem i samotnością, być może popracujecie nad lękiem odnośnie dentystów.

 

Jeśli mam być szczery mnie takie pogadanki nigdy nie pomagały. Rozmowa z serdeczną koleżanką, z kolegą i generalnie przyjaciółmi to co innego. A na silne jakieś lęki jeśli jest strach wyjść z domu to jedynie leki odpowiednio dobrane przez psychiatrę. Ja sobie kiedyś tam zbudowałem swoją własną terapię krok po kroku. Wiem, że nie każdy to potrafi wtedy może warto aby taki ktoś chodził na jakieś spotkania grupowe? No sam nie wiem. Mnie w walce z samotnością pomogło otwarcie się na innych ludzi - tak po prostu. No a poza tym zaakceptowanie siebie takim jakim się jest i nie równać do jakiegoś ideału bo każdy realizuje się w życiu na miarę swoich możliwości.

 

-- 28 sty 2015, 14:40 --

 

Aha A jeszcze miałem napisać. Ja mając nieprzyjemne doświadczenia z dawnych czasów z podstawówki kiedy nasza dentystka była równie delikatna co słoń w składzie porcelany i czasem żałowała znieczulenia a wizyty u niej wszyscy wspominali dość boleśnie to również nabawiłem się fobii dentystycznej na CAŁE ŻYCIE. Po latach jednak jakieś 2 czy 3 lata temu trafiłem na bardzo fajną młodą dziewczynę dentystkę u której leczenie zębów było wręcz bezbolesne (nie licząc czyszczenia jednej kanałówki ale tylko jednej ). Potem trafiłem do innej jeszcze bardziej doświadczonej pani stomatolog choć niewiele starszej od poprzedniej (dr nauk medycznych jak widziałem na dyplomach na ścianie w poczekalni ). I naprawdę warta jest swojego dyplomu nawet w 500 % ! Co prawda przyjmuje TYLKO PRYWATNIE ale nigdy nie brakuje jej klientów a zapisy są przynajmniej na TYDZIEŃ NA PRZÓD! Głównie dzięki tym dwóm młodym dziewczynom wizyta u stomatologa przestała być dla mnie straszną traumą. I podobnie jest z innymi fobiami. Trzeba na nowo je konfrontować ze sobą tyle że już w bardziej sprzyjającej atmosferze aniżeli w takiej w jakiej ją kiedyś tam zapamiętaliśmy. Trzeba w końcu przeciąć kiedyś ten mechanizm niechęci do czegoś i fobii. Be podjęcia takiej próby będzie się w tym tkwić do końca życia i żadne tabletki na to nie pomogą. Nad psychiką w dużej mierze trzeba pracować samemu lub z małą czyjąć pomocą ale GŁÓWNIE SAMEMU NAD SOBĄ! I to chyba wszystko przy temacie.