Jak wrócić do siebie po depresji?

[nadzieja0904]

Witam, jestem Ewelina i mam 17 lat.

Mój problem polega na tym, że w listopadzie 2011 roku zdiagnozowano u mnie depresję. Spowodowana była m.in. śmiercią bliskiej osoby, ale także dręczeniem psychicznym w szkole. Przez 1,5 roku przyjmowałam leki. Z czasem moje życie zaczęło powracać do normy. Zaczęłam normalnie, jeść, spać, a poczucie beznadziejności i braku sensu życia odchodziło w zapomnienie. Jednak w tym czasie coraz bardziej izolowałam się od ludzi. Nie miałam ochoty rozmawiać z najbliższą rodziną czy nawet ukochanym chłopakiem. Teraz nasze relacje wydają się już normalne.

Niestety moje relacje z innymi ludźmi praktycznie nie istnieją. Czuję się gorsza i mam wrażenie że nie mają ze mną o czym rozmawiać... Piszę "mam wrażenie", gdyż nie wiem jak naprawdę jest, ponieważ całkowicie odsuwam się od ludzi. Od zawsze brakowało mi śmiałości w rozmowie z innymi osobami. Jednak teraz to jest totalna katastrofa.

W szkole zazwyczaj siedzę sama. A ludzie z mojej klasy praktycznie mnie nie znają. Gdy np. mój chłopak chce mnie zapoznać ze swoimi znajomymi odczuwam ogromny strach, mam wrażenie że zaraz zemdleję. Co gorsza, gdy on spotyka się z nimi, mnie ogarnia wielka złość ale i równocześnie rozpacz, że ja tak nie mogę.

Nie wiem co zrobić...ogarniający strach coraz bardzie oddala mnie od ludzi.

Boję się, że choroba zaczyna wracać.

 

Czy ktoś z was znalazł się w podobnej sytuacji ?

Co mam zrobić ??

[Candy14]

Same leki nie pomoga. Myslalas o psychoterapii? Tym bardziej ze Twoja depresja byla egzogenna i leki jedynie zamaskowaly objawy a nie przerobilas przyczyn.

[nadzieja0904]

Podczas leczenia chodziłam do psychologa. Te spotkania okazały się pomocne i wydawało się że wszystko jest ok, więc pani psycholog uznała, że nasze spotkania są niepotrzebne. Powiedziała, że teraz muszę sama zacząć pracować nad sobą. Rzeczywiście z dnia na dzień było coraz lepiej. Objawy choroby zaczęły po kolei znikać, więc uznałam że problem unikania ludzi tez w końcu zniknie, tylko potrzeba na to więcej czasu.

Niestety ten problem coraz bardziej się pogłębia.

Rozmawiałam o tym z moją mamą. Stwierdziła, że może trzeba pojechać do mojego psychiatry. Nie wiem co zrobić, ponieważ ta pani doktor chyba nigdy nie potrafiła mnie zrozumieć (może ze względu na swój wiek- ma około 60 lat). Chodziłam do niej ze względu na to że w okolicach mojego miejsca zamieszkania nie było żadnego innego psychiatry dziecięcego.

[Gość]

zmień otoczenie.

 

-- 21 kwi 2014, 12:59 --

 

wprowadź permanentne zmiany.

 

-- 21 kwi 2014, 13:01 --

 

nie bój się wyzwań.

[Candy14]

więc uznałam że problem unikania ludzi tez w końcu zniknie,

sam nie zniknie..im dluzej sie izolujesz tym trudniej wrocic. Mialam to samo...gdzies juz pisalam ze glupie wyjscie do sklepu mnie z czasem zaczelo przerastac wiec przestalam jesc. Trzeba to przelamywac..zmuszac sie ...nawet jak boli zacisnac zeby. Malymi krokami... krotkie spotkania...powoli wracac do zycia