Sens i chęć życia - co zrobić?

[havenoidea]

Witam. Chciałbym się przywitać i przy okazji zacznę od razu od swojego problemu, bo już sam nie wiem co mam ze sobą zrobić. Nieco ponad trzy lata temu byłem całkiem innym człowiekiem. Skończyłem technikum z bardzo dobrymi ocenami, zdobyłem dyplom technika informatyki (93% na egzaminie) i zacząłem pracę w warsztacie samochodowym. Rodziców nie stać było na studia, nie mogłem znaleźć pracy w zawodzie więc pracowałem w warsztacie i zacząłem studia zaocznie. Byłem pełen pozytywnych myśli i zmotywowany do dalszej pracy. Teraz wszystko się zmieniło. Nie mam ochoty kompletnie na nic, nic mnie nie cieszy, nie mam żadnej motywacji i chęci do dalszego życia. Jestem już na ostatnim roku, więc wydaje mi się że mógłbym już znaleźć jakiś staż albo lepszą pracę, ale nie chce mi się szukać. Nie wysyłam CV, nie pytam, nie szukam. Mimo że obecnej pracy nienawidzę, to nie mam kompletnie sił ani ochoty szukać czegoś innego. Podobnie na studiach. Ostatni rok całkowicie olewałem, pojawiałem się tylko na tych zajęciach na których musiałem i robiłem to co musiałem. Koledzy chcieli mnie wkręcić w różne projekty i konkursy w których brali udział, a ja migałem się że nie mam czasu, a w rzeczywistości nie chciało mi się nic robić, nie widziałem w tym sensu. Najgorsze jest jednak to, że w tym roku mam bronić tytułu inżyniera. Miałem się bronić w marcu, jest luty a ja nawet nie zacząłem pisać pracy, nie mam kompletnie motywacji żeby się za to zabrać. Nie wychodzę nigdzie, bo strasznie dołuje mnie widok zakochanych par, ludzi w super samochodach, i ta świadomość że ja prawdopodobnie nigdy czegoś takiego nie osiągnę. Straciłem praktycznie wszystkich przyjaciół, bo nie odpisywałem na SMS'y, nie przychodziłem na imprezy, nie kontaktowałem się z nimi itd. Nie chciało mi się, nie miałem o czym z nimi rozmawiać. Po powrocie z roboty gram na komputerze albo czytam książki. Robię rzeczy które w 100% absorbują moją uwagę żeby nie myśleć o swoim życiu. Najgorsze są jednak wieczory, kiedy leżę po kilka godzin i nie mogę zasnąć. Wtedy przychodzą różne przemyślenia, że zawalę szkołę, stracę wszystko to na co pracowałem przez tyle lat, że zawiodę innych którzy pokładali we mnie zaufanie itd. Jestem przerażony i trzęsę się z lęku, ale nie jestem w stanie nic z tym zrobić. Nie widzę w niczym sensu, żadna rzecz nie daje mi już radości, czuję tylko pustkę, egzystuje, bo tak wypada. Nie mam odwagi by porozmawiać o tym z kimś na żywo, więc piszę tutaj, zawsze to łatwiej się wyżalić na anonimowym forum, a może ktoś poradzi mi co zrobić dalej. Czy powinienem udać się na jakieś leczenie, czy coś? Kompletnie nie wiem co mam ze sobą zrobić, a czuję że staczam się coraz niżej.

 

Dziękuje tym którzy chociaż przeczytali to co napisałem, zawsze to dobrze się komuś wyżalić.

[Gość]

Depresjon -> kierunek lekarz.

[havenoidea]

Dzięki za odpowiedź. Lekarz = psycholog czy psychiatra? Boję się psychiatrów, a raczej ich metod leczenia. Znam paru ludzi którzy leczyli się farmaceutycznie, ale to chodzące zombie. Leki wyprały ich z emocji, a tego bym nie chciał.

 

Jest na tym forum jakiś temat w którym można zapytać o poradę i opinie nt. lekarzy? Jak już miałbym się gdzieś udać to wolałbym do kogoś sprawdzonego.

[metka00]

Kiedyś słyszałem o "Syndrom wypalenia" i w sumie z tego co piszesz może być coś na rzeczy. Psychatra nie taki straszny, Róznica miedzi psychiatrą i psychologiem podajże jest taka ze ten 1 może wypisywac leki.

[Gość]

Lekarz = psycholog czy psychiatra? Boję się psychiatrów, a raczej ich metod leczenia. Znam paru ludzi którzy leczyli się farmaceutycznie, ale to chodzące zombie. Leki wyprały ich z emocji, a tego bym nie chciał.

Nie koniecznie psychiatra, choc to psychiatra stawia zazwyczaj diagnoze. Jak sie boisz zombie idz do psychologa, albo psychoterapeuty - oni lekow nie przepisuja.

 

Jest na tym forum jakiś temat w którym można zapytać o poradę i opinie nt. lekarzy? Jak już miałbym się gdzieś udać to wolałbym do kogoś sprawdzonego.

Jest ekspert - mozesz napisac prywatna wiadomosc z pytaniem do eksperta, moze Ci odpowie...

 

 

 

metka00, syndrom wypanienia to chyba po latach w zawodzie a nie w wieku 20+ lat...

 

Mi sie wydaje, ze to klasyczna depresja, ale lekarzem nie jestem... Niech oceni specjalista...

[havenoidea]

Jest ekspert - mozesz napisac prywatna wiadomosc z pytaniem do eksperta, moze Ci odpowie...

 

Chodziło mi raczej o lokalne opinie na temat lekarzy, żeby ktoś polecił mi sprawdzonego lekarza w moim rejonie, żebym nie szedł na "chybił trafił" do byle kogo, żeby się później okazało że gość jest słaby.

[Gość]

havenoidea, na forum masz dzialy z miastami i lekarzami, musisz poszukac... Tam sa opinie i pozytywne i negatywne.

[Gość]

havenoidea, mam w okolicach Bielska genialnego lekarza. Bardzo dobry fachowiec, znany w okolicy. Nie dość, że nie zdziera z ludzi, to jeszcze pacjenci z całego Śląska i Małopolski się do niego zjeżdżają. Polecam, leczę się u niego 1,5 roku. W poczekalni zawsze wychwalany jest pod niebiosa Pisz do mnie na PW

[VeritatisSplendor82]

havenoidea to co piszesz to typowe objawy depresji. Każda osoba depresyjna powinna udać się do lekarza w celu dobrania odpowiednich leków przeciwdepresyjnych. To jest ten pierwszy krok. Psychiatra oceni czy takich leków potrzebujesz. Jeżeli tak, to trzeba zastosować się do poleceń lekarza i nie trzeba się bać stosowania leków. Obecnie stosowane leki przeciwdepresyjne są bezpieczne i nie uzależniają. Nie zamienią Cię w Zombie. Pamiętaj, że leki jednak wszystkiego nie załatwią. Dlatego też dobrze by było obok leczenia farmakologicznego zastosować psychoterapię. Dzięki psychoterapii możemy znaleźć przyczynę naszej depresji i powoli się z nią uporać.

[Gość]

havenoidea, miewasz myśli samobójcze?

[havenoidea]

Nie. Często mam ochotę zostawić wszystko, z niczego się nie tłumaczyć tylko zebrać całe oszczędności i wyjechać gdziekolwiek, zacząć jeszcze raz, spróbować się poukładać od zera. Zostawić całe dotychczasowe życie i zresetować się. Takie myśli nachodzą mnie najczęściej, nad samobójstwem nigdy się nie zastanawiałem. A przynajmniej nigdy "na poważnie", nie dopuszczałem do siebie myśli że mógłbym coś takiego zrobić.

 

Od przyszłego tygodnia mam 2 tygodnie urlopu to mam nadzieję że uda mi się wybrać do psychiatry.

[havenoidea]

No właśnie nie jestem przekonany do leków. Mam znajomych którzy leczyli się farmaceutycznie i są tacy dziwni, puści emocjonalnie. Może się nie stresują i nie martwią, ale radość na ich twarzach też nie gości. Wiadomo, to są ludzie którzy jadą na tabletkach kila(naście) lat, ale mimo wszystko nie wygląda to za ciekawie, i myślę że wolałbym spróbować najpierw pójść do psychologa.

[Lola2in1]

Intuicyjnie nie wybierasz psychiatry bo wiesz czego Ci potrzeba. Napewno wskazany jest psycholog czy psychoterapeuta. Wtedy możecie ewentualnie wspólnie zadecydować czy chcesz leki czy nie. Nie każdy MUSI brać leki. Ja jakiś czas brałam i... wolę jednak nie ;-) Ale to zawsze indywidualna kwestia