Leczenie trwa ale mnie się ciągle wszystko miesza.

[Zupapomidorowa]

Chodzę na terapię grupową i indywidualną od czterech miesięcy. Niestety ciągle mam w głowie chaos. Nadal nie wiem co powinnam zrobić ze swoim życiem. To co się dzieje wokół mnie już lepiej rozumiem ale nadal powraca poczucie pustki i strach przed życiem.

Boję się życia, tego, że nic nie osiągnę, będę biedna, że wyląduje na ulicy, że zostanę sama, nigdy nie założę rodziny... i tak bez końca.

Pierwsze wspomnienia z dzieciństwa miałam takie, jak leżałam obok mamy a ojciec kopał ją po brzuchu. Ciągłe awantury w domu, które matka zaostrzała (darła się na ojca kiedy ten był pijany przez co atakował ją jeszcze bardziej). Do szkoły miałam na 7:10 a czasami biegaliśmy we troje do 5 nad ranem - ja za ojcem broniąc matkę i na odwrót. Matka jest z natury oschła. Nigdy mnie nie przytulała, nie mówiła że mnie kocha. Ojciec tym bardziej. Albo milczał albo dawał komuś zjebkę.

Matka nie znosi u mnie i u brata przejawów uczucia. Do siebie jak i do innych. Uczucia to coś wstydliwego, niefajnego itp. nigdy nie dawaliśmy sobie prezentów na święta i tak dalej. No może kilka razy, policzę na palcach jak byłam mała.

Będąc na terapii zrozumiałam, że moja rodzina jest patologiczna. I mimo tego, że jak się teraz z nimi o coś spieram i kiedy mówią że jestem chora i pojebana to wiem, że to oni mają poważny patologiczny problem.

Jedak to nie zmienia faktu, że sobie nie radzę, że słabnę z roku na rok (chociaż w jakiś sposób terapia mnie podnosi). Oni mnie jako dorosłej osobie nadal próbują wpoić,że świat jest zły, że ludzi są źli i chcą tylko innych wykorzystać. Tylko, że żaden obcy człowiek a spotkałam ich wiele nigdy nie zrobił mi takiej krzywdy jak oni. Teraz kiedy jestem słabsza, przez problemy psychiczne przełożyłam dyplom na luty, wyprowadziłam się z akademika i z nimi mieszkam. Oni mają firmę i naturalnie pomagam im w firmie, klienci mnie chwalą bo bardzo angażuje się w pracę. Ale starzy mi nie płacą pensji. Pracuję za mieszkanie z nimi pod jednym dachem i żarcie. Oni tak mają, że na wszystkim chcą oszczędzić. W domu jest zimno gdy się obudzę bo w piecu wygaśnie do rana. Nie chce mi się przez to wstawać.

Zrezygnowałam z pracy u nich. Bo dojże że w domu muszę ciągle tyrać i sprzątać na zawołanie przed pracą i po, to jeszcze mi nie płacą a ja nie mam czasu ani siły aby przysiąść do dyplomu. Powiedziałam im, że nie będę przychodziła bo nie płacą.

Matka ma tak, że jest również terrorystką od sprzątania. Kiedy ją widzę myślę tylko o tym do czego się przyczepi (szklanki, brudnego talerza). Wydaje mi się że to chore, że normalni członkowie rodziny jak siebie widzą to nie mają lęków.

Brat zrobił z matki męczennice - ona zresztą też taką z siebie robi. Mówi że tyle przeszła z ojcem i nie wolno jej tknąć, jest święta. Ona jak się ze mną pokłóci to za chwile buntuje całą rodzinę przeciwko mnie. A dla mnie ona nie jest święta. Pozwoliła na to piekło, nie odeszła od ojca. Zresztą sama jest złem wcielonym i sama bardzo utożsamia się z bohaterką z Placu Zbawiciela - matką męża głównej bohaterki.

Nie wiem czego od Was oczekuję - może tylko byście przeczytali ten post i może pomogli zrozumieć, czemu wciąż czuje się beznadziejnie. Przecież chodzę na terapię... i coraz więcej widzę.

[Candy14]

Przeczytalam

 

czemu wciąż czuje się beznadziejnie. Przecież chodzę na terapię... i coraz więcej widzę.

wlasnie dlatego, ze coraz wiecej widzisz. Twoj swiat sie rozpada.Na razie jeszcze nie potrafisz sobie z tym poradzic . Nie na darmo mowia im mniej wiesz tym lepiej spisz. Ale ja chcialabym jednak wiedziec wiecej niz wegetowac w takim ukladzie. Za jakis czas poukladasz to sobie. Sciskam Cie :*

[Zupapomidorowa]

Candy14, dziękuję za dobre słowo. Chyba masz racje. Odkąd więcej widzę tym jestem bardziej przerażona i uświadomiona w jakiej patologicznej rodzinie się wychowałam. Kiedyś np. myślałam bo wmówiono mi że mam normalną matkę i to był jakiś punkt zaczepienia. Ale to była fikcja. Teraz próbuje jakoś stanąć na nogi ale jest ciężko. Jutro wysyłam prace malarskie na konkurs, chce też dać ogłoszenie by uczyć prywatnie malarstwa, przygotowywać na trudne egzaminy na studia na ASP. Kurcze może coś się ruszy...

[Candy14]

Tez mi sie kiedys wydawalo ze to ze mna jest cos nie tak a nie z moja rodzina. Niby widzialam ze inne matki zachowuja sie inaczej ale.......

Trzymam kciuki zeby plany wypalily!

[Zupapomidorowa]

Candy14, nie mogę poradzić sobie z pytaniami czemu akurat mi się to trafiło i kim bym była gdybym wychowywała się w normalnej rodzinie... Candy14 czy masz kontakt ze swoimi rodzicami?

[Rebelia]

Powiem Ci tak, ja wprawdzie na grupową nie chodziłam, ale pamiętam doskonale początki i końcówkę swojej indywidualnej. Tak jak Candy napisała, "świat się powoli rozpadał". Generalnie było lipnie, nie widziałam sensu w uczęszczaniu na terapię, skoro i tak coraz gorzej się czułam, zamiast rozkwitać i jak skowronek poznawać cudowny świat.

 

Mija z czasem, połazisz na terapię jeszcze trochę i powoli, małymi krokami wsio zacznie się układać w jakąś całość, znajdą się sposoby na radzenie sobie z przeszłością. Pod koniec terapii generalnie czułam się jak nowonarodzona.

 

Też waliłam sobie w głowę pytaniami, czemu akurat mnie to spotyka, przecież inni mają "normalne" rodziny, wsio w życiu im wychodzi, więc to ja muszę mieć jakiś defekt, że takie rzeczy się dzieją akurat mnie. Od siebie powiem, że to minie. Trzeba tylko zacisnąć trochę zęby i na spokojnie przetrawić.

 

Teraz próbuje jakoś stanąć na nogi ale jest ciężko. Jutro wysyłam prace malarskie na konkurs, chce też dać ogłoszenie by uczyć prywatnie malarstwa, przygotowywać na trudne egzaminy na studia na ASP. Kurcze może coś się ruszy...

Fajne i zdrowe podejście. :)

[essprit]

To że więcej widzisz to podstawa, ale na tym terapia nie polega.

Masz DOKONYWAĆ ZMIAN !

[Candy14]

Luktar, takie pytania mam juz za soba :) Teraz pytam sie dlaczego ta cholerna luszczyca akurat do mnie sie przyplatala ale juz powoli i z tym sie godze. Nie ma sensu zamartwiac rzeczami na ktore nie ma wplywu

 

Kontakt z matka dopoki zyla ograniczylam do minimum..raz do roku robilam rodzinne swieta...glownie dla mojego taty.

[Zupapomidorowa]

Rebelia, dajesz mi nadzieje swoim postem.

essprit, przez terapię czuję, że powinnam zrobić pewne nowe kroki ale chwilowo jakoś tak powietrze ze mnie ucieka. No dziś wysłałam prace na konkurs i wysłałam ogłoszenie o pracę. Nie wiem na tą chwilę co więcej mogłabym zrobić.

Candy14, uch łuszczyca też nieciekawa sprawa. Mi się przyplątało hashimoto i niedoczynność tarczycy. Wkurzam się strasznie bo nie mogę schudnąć łatwo. Ale da się przyzwyczaić do tych defektów, nie Candy14? :*

[Candy14]

Mi się przyplątało hashimoto i niedoczynność tarczycy.

oj.. to juz wole swoja luszczyce.U mnie to problem jedynie estetyczny ( a zmiany sa juz tak niewielkie ze prawie niewidoczne) a u Ciebie wplywa na zdrowie No coz.. jak nie mozna czegos zwalczyc to trzeba zaakceptowac i polubic

[Zupapomidorowa]

Candy14, a no trzeba. Jednak staram się to leczyć i regularnie chodzę do lekarza i zażywam leki co minimalizuje skutki działania choroby. Mówisz, że tylko niewielkie zmiany skórne masz. Kiedyś byłam z chłopakiem który miał zaognioną łuszczycę i nie wyglądało to najlepiej ale też mnie nie odrzucało.

Candy14 palisz? Ja bezskutecznie próbuję rzucić. Dziś się dowiedziałam, że mojej koleżanki matka ma raka płuc a paliła no i nieźle się dziś wystraszyłam.

[Candy14]

Ja mam krostkowa tylko dloni i stop. Na dloniach juz nie ma sladu..na stopie niewielka zmiana ale teraz zima wiec nie uwiera bo w sandalach sie nie chodzi :)

Kurcze tez nie moge rzucic palenia niby chce a nie moge sie przemoc

[PJT]

Candy wyslalem Ci obiecanego priva

[Candy14]

Juz odpisalam