lęk przed bliskością

[eura28]

Mam 18 lat i odkąd pamiętam niesamowitą niechęć do spraw rodzinnych, ujmując to bardzo ogólnie. Brzydzi mnie i przeraża sama myśl o ciąży, małych dzieciach, wychodzeniu za mąż, czy choćby byciu z kimś w bliskiej relacji (nie brzydzą mnie sprawy związane z seksem i ,,fizyczną bliskością", chodzi raczej o taką intymność na poziomie emocjonalnym). Absolutnie nie cieszę się z tego stanu, bo bardzo dokucza mi ta samotność i niemożność otwarcia przed kimś. Ostatnio wręcz odsuwam od siebie najbliższych znajomych. Im bardziej ktoś próbuje się zbliżyć i pokazać, że mu zależy, tym bardziej (irracjonalnie) ja go zaczynam odpychać, ze strachu.

 

Może to mieć coś wspólnego z lekko mówiąc kiepskimi relacjami panującymi w rodzinie? W wielkim uproszczeniu: mam nadopiekuńczą toksyczną matkę i dla odmiany unikającego i wiecznie oskarżającego o wszystko ojca. Nigdy na oczy nie widziałam, żeby sobie jakoś okazywali uczucia (tym bardziej mnie). Ojciec dość otwarcie daje do zrozumienia swoim zachowaniem, że mu przeszkadzam. Relacje w reszcie rodziny równie pokręcone.

 

Z góry dziękuję za jakiekolwiek odpowiedzi.

[Gość]

Ostatnio wręcz odsuwam od siebie najbliższych znajomych. Im bardziej ktoś próbuje się zbliżyć i pokazać, że mu zależy, tym bardziej (irracjonalnie) ja go zaczynam odpychać, ze strachu.

 

Mam to samo. Pochodze z rozwalonej rodziny. Myślę, że miało to w pewnym stopniu wpływ. Jak duży nie wiem, bo lista czynników które wywowały we mnie lęk przed bliskością etc. jest spora

[Gość]

eura28, Witaj ma to związek z relacjami w twojej rodzinie które są zaburzone najwidoczniej tak bardzo to wszytko na Ciebie odziaływuje,że czujesz własnie tak i masz takie mechanizmy obronne psychoterapia byłaby tutaj dobrym wyjściem.Dociec sedna problemu przepracować to wszytko co Cie tak bardzo boli .

[eura28]

Czy naprawdę jest możliwe, że po psychoterapii ktoś taki faktycznie jest w stanie tworzyć zdrowe relacje, czy moje startowe położenie już w jakimś stopniu trwale to uniemożliwiło na całe życie? Bo w sumie jak mam komuś okazywać uczucia, skoro takie akty widuję tylko w serialach i sama nie wiem, co jest właściwe, a co nie.

 

Tak czy siak specjalista wydaje się dobrym wyjściem, dziękuję za radę.

[Yvaine]

Też uważam, że specjalista może Ci pomóc. Znajdzie główną podstawową przyczynę problemu i nad tym popracujecie.

Myślę, że to co czujesz nie zmienia Twojej pozycji startowej, a czyni Cię na niej bardziej świadomą, a przynajmniej uczyni, jeśli udasz się do psychologa. Zawsze będziesz pamiętać o pewnych rzeczach i odczuciach, ale nauczysz się z nimi radzić i zrozumiesz je lepiej.

Ja z powodu swoich relacji rodzinnych odczuwałam właśnie nadmierną potrzebę bliskości. Zawsze chciałam wyjść za mąż i mieć dzieci, które będę mogła kochać i być zupełnie innym rodzicem, niż ci, których ja mam. Zaczęłam spełniać swoje marzenia, nie mam jeszcze dzieci, ale okazało się, że nie do końca potrafię funkcjonować w trwałym związku. Wszystko przez to, że związek moich rodziców nie był idealny, nie miałam wzoru, na którym mogłabym się oprzeć. Dlatego teraz, z perspektywy czasu uważam, że lepiej udać się do terapeuty jak najszybciej, zanim jeszcze poznasz kogoś, z kim chciałabyś zbudować trwałe relacje. To może być bardzo pomocne.