Wstyd przed chorobą

[wysłowiona]

Często czytam o tym, że neurotycy wstydzą się mówić o swoich przypadłościach, boją się odrzucenia. Ale w gruncie rzeczy, ja w gorszych czasach i większość moich przyjaciół z depresją/nerwicą, mówiliśmy o swoich problemach. Nigdy nie zetknęłam się z sytuacją, w której dla rozmówcy to byłoby jakiekolwiek tabu. Tak samo wizyta u psychiatry/psychologa. zastanawiam się, czy to tylko moje środowisko, czy ostatnio zwyczajnie ludzie zaczęli mówić o zaburzeniach psychicznych?

 

Jeśli był już taki temat, odeślijcie mnie tam proszę, bo sama nie znalazłam;)

Edytowane 23 Października 2012 przez Gość

[tahela]

wysłowiona, ja tez mowie i nie jest to jakis problem generalnie moze oprócz esemesów później z pytaniem czy zyje

[rixaa]

to zalezy chyba od osoby ..

ja sie tego nie wstydze..

jedni maja cukrzyce , inni maja alergie a ja mam nerwice :)

chociaz moj kuzyn bardzo wstydzi sie swoich lękow .. nie mowi nikomu o tym tylko dusi to w sobie

wydaje mi sie ze takie postepowanie tez jest nie zdrowe.

mi jest zawsze lepiej jak sie wyzale wyplacze komus

[wysłowiona]

zadna skrajnosc nie jest. lepiej tego nie trzymac w sobie jesli nie potrafisz sobie samemu poradzic, ale tez ciagle mowienie o tym ludziom nie przynosi dobrych efektow;)

[wysłowiona]

Myślę,że dopiero powoli zaczynamy przełamywać tę sferę tabu,choć jeszcze można się spotkać ze stereotypami i negatywnym odbiorem zaburzeń i wizyt u specjalisty.

 

Tak myślę właśnie, że trochę przesadziłam w pierwszym poście. Rzeczywiście jak mieszkałam jeszcze na wsi, moi przyjaciele podchodzili do zaburzeń psychicznych z takim... lekceważeniem? Nie wiem, może nawet kpiną, rozbawieniem. I to naprawdę było rozbrajające uczucie. Ale w końcu zaczęłam się obracać w środowisku ludzi, którzy są bardziej otwarci na inności, wydaje mi się, że lepiej znają świat. Mam nadzieję, że masz rację i to będzie norma w przyszłości.

[jestę_redaktorę]

dla wielu fobie czy nerwicowe zachowania innych (zwłaszcza z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi) to powód do beki. Żyję w dużym, teoretycznie nowoczesnym mieście i samego faktu choroby się nie wstydzę. Ale zachowań, które ta wywołuje już tak. Nie chcę być pośmiewiskiem.

[mark123]

W realu wstydziłbym się mówić komukolwiek o swoich zaburzeniach, w internecie się w większości nie wstydzę.

[purimer_89]

Ja też czułem wielki wstyd że dzieje się ze mną coś złego.

Ciekawe skąd bierze się taki wstyd, czyżbyśmy robili coś czego trzeba się wstydzić bo jest niemoralne?

Ciekawe co się robi w ukryciu?Czy jesteśmy uczciwi względem siebie?

A może boimy się reakcji innych ludzi?

Zdrowi ludzie niechętnie będą rozmawiać o zaburzeniach psychicznych bo to naturalne że to co nieznane wzbudza lęk.

[jestę_redaktorę]

Nikt nie chce być postrzegany jako "świr" i być z tego powodu traktowanym w jakiś szczególny sposób (szczególnie zły, w stylu "uwaga - wariat" czy szczególnie dobry "nie mów tego, bo to wariat"). Poza tym nerwicowość tym się różni od psychotyczności, że chory zdaje sobie w większości sprawę z absurdalności swoich zachowań - czuje, że nie pasuje. A inność to powód do wstydu. Taki mamy błędny kod w głowach.

 

Jak często potrzeba sprawdzenia czy drzwi są zamknięte, piętnaście razy, wzbudziła w osobach patrzących na to z boku zrozumienie i współczucie? A jak często irytację i złość? Proste jak budowa cepa

 

W sumie fajnie, że jest ten internet. Jest to jakiś wentyl.

[wysłowiona]

jestę_redaktorę z tym pierwszym zdaniem się nie zgodzę. Znam ludzi, którzy nie chcą być normalni (w tym społecznym aspekcie, bo zaburzeń psychicznych pewnie nikt nie chce tak naprawdę mieć), nie chcą się wpisywać w normy. I zazwyczaj cenią sobie bardziej towarzystwo osób, które są trochę bardziej zaburzone (np. moje^^). To potrafi naprawdę boleć, zwłaszcza jak rodzina patrzy na Ciebie, jak na odmieńca. Ale nie jest też nie do przejścia, jest możliwość cieszenia się z łatki "inny"

[jestę_redaktorę]

wysłowiona, to też znam - ja raz usłyszałam, że leczenie jest do dupy, bo - cytuję - "uszkodzeni" ludzie są ciekawsi.

[wysłowiona]

Domyślm się, że nie powiedziała tego "uszkodzona" osoba?

[jestę_redaktorę]

nie mnie oceniać stan psychiczny rozmówcy, ale skoro tak powiedział to pewnie nie ma pojęcia co przeżywa ktoś "uszkodzony"

do bukiecika mogę dorzucić jeszcze (również zasłyszany na własne uszy autentyk): depresja to fajna sprawa, dobry sposób na odchudzanie.

[wysłowiona]

To jest takie... smutne. Pamiętam jak kiedyś leżąc na podłodze bez żadnych kompletnie nadziei na przyszłość z beznadziejnym nastawieniem do siebie i świata stwierdziłam, że tego zwyczajnie nie da się życzyć drugiej osobie. Tego chyba nie pojmie zdrowa osoba. Jednocześnie szkoda i dobrze, bo to znaczy, że tego nie przeżywają.

[jestę_redaktorę]

To jest takie... smutne. Pamiętam jak kiedyś leżąc na podłodze bez żadnych kompletnie nadziei na przyszłość z beznadziejnym nastawieniem do siebie i świata stwierdziłam, że tego zwyczajnie nie da się życzyć drugiej osobie. Tego chyba nie pojmie zdrowa osoba. Jednocześnie szkoda i dobrze, bo to znaczy, że tego nie przeżywają.

 

- Tak. Kiedyś moja rozmówczyni, powiedziała (po rozmowie o mojej chorobie): "Ja to lubię jeść i muszę jeść często. Więc depresję mogłabym mieć, ale anoreksji nie". Odpowiedziałam tylko, że zapewniam - depresji też nie chciałaby mieć. Z drugiej strony rozbroiło mnie podejście "to mogłabym, tego nie", jakby zaburzenia psychiczne każdy sobie z półeczki dobierał.

[wysłowiona]

Kwestia niskiej świadomości społecznej. Prawdopodobnie ta sama osoba nie wypowiedziałaby się w taki sposób o raku krtani czy sparaliżowaniu. Po prostu zaburzeń psychicznych nie uważa się za choroby. A powinno się

[jestę_redaktorę]

wysłowiona, może niekoniecznie, bo nie wszystkie są chorobami senso stricte. Wystarczyło by, żeby traktować to poważnia. A to trudne w świecie, w którym nerwice są powodem do żartów (np. w filmach).

[nieboszczyk]

w UK,norwegii,holandi i na islandii nikt sie nie wstydzi swojej choroby-czy to nie może chodzić czy ma umysł 3 latka mając 45 lat.tylko u nas ciemnogród i głupie stereotypy wg których nasze ciemne społeczeństwo i kilka set lat minie zanim cos sie zmieni.moja znajoma ma postępujący paraliż i jezdzi na wózku.ze wstydu zamkneła się w domu i od lat już z.oglądaliście kiedyś film dokumentalny"dzieciństwo w kaftanie bezpieczeństwa"?w rosji prawo nakazuje porzucać swoje upośledzone dzieci które cierpią na zespół downa czy porażenie mózgowe zamykają je na całe życie w psychiatrykach.w rosji upośledzone dziecko to powód do wstydu i dowód że rodzice wiedli występne życie nie stroniąc od alkoholu i narkotyków.polska przecież sąsiaduje z rosją.

[wysłowiona]

No masz rację. Ale mniej więcej o to mi chodziło. Nie oddaje się zaburzeniom (czy nawet problemom) psychicznym odpowiedniej powagi. Chociaż czasami prowadzą do śmierci, nie mówiąc o cierpieniu.

 

-- 14 kwi 2013, 13:08 --

 

nieboszczyk, masz gdzieś jakieś źródła do przepisów o przymusowym oddaniu do kliniki? Chętnie poczytam.

[nieboszczyk]

 

 

 

nieboszczyk, masz gdzieś jakieś źródła do przepisów o przymusowym oddaniu do kliniki? Chętnie poczytam.

o tym było w filmie dokumentalnym "dzieciństwo w kaftanie bezpieczeństwa"

[wiejskifilozof]

A wiecie ,że na choroby psychiczne każdy może zapaść .

[wysłowiona]

O, wielkie dzięki, na pewo obejrzę. Lubię filmy dokumentalne

 

detektywmonk jak na większość. Ale to nie zmienia faktu, że niektórzy się wstydzą, bo ogólnie w społeczeństwie, zwłaszcza w Polsce, jest dość trudno z akceptacją.

[nieboszczyk]

A wiecie ,że na choroby psychiczne każdy może zapaść .

wystarczy że cię zamkną w zakładzie psychiatrycznym i odetną ci łączność ze światem zewnętrznym.nawet doda i justin bieber by zwariowali po kilkumiesięcznym pobycie w czymś takim

[jestę_redaktorę]

nie sądzę, żeby istniał przepis na chorobę psychiczną

 

jedni mają do tego większe predyspozycje, inni mniejsze

[wiejskifilozof]

Psychiatra mi się pytała , czy byłem kiedyś w szpitalu .