nerwica na punkcie... nerwicy?

totutostad · 9 Lipca 2012

Moi drodzy, jest to mój pierwszy post na tym forum, mam nadzieję, że nawzajem sobie pomożemy.

Nie znalazłam podobnego tematu, więc pozwalam sobie założyć nowy wątek.

Mój problem polega na tym, że wpędziłam się w swoistą wtórną nerwicę. Parę miesięcy temu miałam nawrót objawów, które swojego czasu (ale to już lata temu) nieźle namieszały w moim życiu. Wydaje mi się, że tak naprawdę najważniejszą rzeczą w nerwicy jest pozytywne nastawienie, cierpliwość i umiejętność śmiania się z samego siebie. Byłam w zasadzie pewna, że sobie poradzę - w końcu już przez to przechodziłam i wykonałam nad tym dużą pracę – ale postanowiłam, że to skonsultuję. Z forami. Z psychologiem. I tu zaczyna się problem. Zaczęłam nadużywać forów, one naprawdę stały się moim przekleństwem. Najgorsze jest to, że naczytałam się o ludziach, którym te męczące objawy, które ja miałam nie przechodzą przez lata, co było dość wstrząsające dla mnie. Potem wiele innych negatywnych historii. Jestem na siebie wściekła, bo tym razem sama się wpędziłam w tę nerwicę, a raczej kultywowałam ją do takiego stopnia, że naprawdę w chwili obecnej jestem w stanie psychicznego wyczerpania.

To, co również na mnie strasznie negatywnie wpłynęło, to to, że za wszelką cenę chciałam, żeby JUŻ było dobrze. Miałam za sobą wspaniałe chwile z nowym chłopakiem (widzimy się co parę miesięcy niestety), moje życie tu i teraz może nie było idealne (przede wszystkim duży stres, zmiana trybu życia – nagle z zapracowanej osoby zmieniasz się w kogoś, kto nie ma w co włożyć rąk – okazja do rozkmin niesamowita, co dla nerwicowców bywa przekleństwem) ale byłam zadowolona, podekscytowana, czekająca ze zniecierpliwieniem na jutro. Zaczęły się moje problemy z nawrotem objawów i nakręcaniem się przez fora, a jednocześnie planowałam wizytę u chłopaka. Było dla mnie oczywiste, że ‘to’ musi minąć do tego czasu. Nie byłam świadoma jak bardzo niszczę się i nakręcam takim ustalaniem sobie terminów, żeby już było dobrze. Wyjechałam i – uwaga – było najcudowniej na świecie, ale potem zaczęło się znowu, no ale przecież do wakacji, licencjatu, następnej wizyty na pewno już będzie po wszystkim. Powiem szczerze, że nie wiem jak zdałam ten licencjat, bo mój stan właśnie teraz niedawno był najgorszy.

To z czym nie mogę się pogodzić, to to, że spotykają mnie piękne chwile, a ja nie potrafię się tym cieszyć, tak jak wcześniej, czyli do bólu, a teraz właściwie wcale. Chcę być szczęśliwa w związku, chcę myśleć tylko o nim, wywalić te natrętne myśli, a przede wszystkim strach, że ta choroba zniszczy ten związek, albo – jakie to głupie- że ta choroba będzie mi w jakiś sposób z tym kojarzyć, tak jak kojarzy mi się z niektórymi miejscami, okresami w życiu. Fanaberie, prawda? Wiem, ze to strasznie głupie. Pewnie to wynika z mojej nieumiejętności zaakceptowania choroby i braku chęci pójścia na kompromis.

Podsumowując, wychodzi na to, boję się nie myśli takimi jakie są, ale tym, że zablokują moje inne emocje i możliwość cieszenia się. Mój lęk oczywiście dotyczy tego, co dla mnie najważniejsze.

Poza tym miałam (mam) takie kompulsywne wręcz przekonania, że muszę coś tym zrobić (żeby JUŻ było dobrze), JUŻ TERAZ, ale uleganie temu, latanie do psychologa z wywieszonym jęzorem nie wychodzi mi na dobre, wręcz przeciwnie - dostarcza niesamowitego stresu, którego nie jestem w stanie już znieść.

Mieliście podobnie? Czy jest coś, co moglibyście mi poradzić? Dodać otuchy? Moim zdaniem niesamowicie dużo zależy od nas samych i powiedzenia sobie: od dziś żyję inaczej. Tylko mi brakuje tej cholernej cierpliwości i akceptacji upadków. I na chwilę obecną jestem strasznie wystraszona. I za dużo chcę.

Całusy!!

totutostad · 9 Lipca 2012