DDA-uczucie wewnętrznego rozbicia, odmienności

[Gość]

Moja sytuacja finansowa to istny rollercoaster, po części przez to mam lęki. Chociaż ile bym nie miała kasy, to i tak nie mam nic wspólnego z moim otoczeniem, więc dałam sobie spokój. Jest parę osób, które zachęcają do kontaktów, ale w takim stanie trudno przyjąć dłoń ...

[Kiya]

siedem_zapalek, ale Ty z rodzicami mieszkasz, tak? Więc to trochę co innego...

[restless]

lulu, wiesz co, mój związek właśnie przeżywa kryzys, nie jestem już tak zapatrzona na mojego faceta jak kiedyś; jeśli chodzi o towarzystwo, to raczej chodzi o jego rodzinę, matkę, brata, dwie siostry, z którym on utrzymuje bliskie kontakty i chciałby się z nimi dość często spotykać, a ja po prostu nie mogę, bo dla mnie oni mają siano w głowach, nie mam o czym z nimi rozmawiać, mój facet jest nieco bardziej rozgarnięty.... :)

jego rodzina ma typowo konsumpcjonistyczne podejście do życia i raczej nie są szczęśliwi, że z nim jestem, bo jestem... dziwna :)

nie wiem czy nasz związek przetrwa, mamy trochę skomplikowaną sytuację

 

Mówię tylko że życie w luksusach i braku problemów większych niż w co tu się ubrać? powoduje oziębłość empatyczną i poczucie wyższości nad innymi

masz rację :), podejrzewam, że tak właśnie patrzy na mnie rodzina mojego faceta, jak na kogoś gorszego od nich, ale ja się tym nie przejmuję; oni nie wiedzą, co ja myślę na ich temat; i tak jak pisałam, jedyne co mnie wkurza, to to, że jak na razie muszę utrzymywać kontakt z nimi;

 

no a jeśli o mnie chodzi to jestem mieszanką ddd/dda, bo w domu był alkohol, ojciec lubił się upijać, średnio raz w tygodniu, no a poza tym jest strasznym despotą, neurotykiem, cholerykiem zawsze był wobec mnie nadopiekuńczy, całe życie musiałam z nim walczyć o niezależność, o swoje życie; i od niego udało mi się uwolnić, ale wpadłam w związek, w którym rodzina to taka powtórka z rozrywki, bo są to ludzie, którzy lubią o wszystkim decydować, narzucać swoje zdanie itd.; różnica jest tylko taka, że nie ma alkoholu, cała reszta jest podobna;

 

Jesteście otoczone bogaczami, czy co?

, może nie bogaczami, ale nie można o nich powiedzieć, że nie mają kasy; beznadziejne podejście do życia mają, strasznie ograniczone; no ale oni o sobie myślą oczywiście, że są supeeeer :)

lulu, mnie też nigdy nie ciągnęło do tego typu ludzi i jak mój facet przyjeżdżał po mnie jakimś 'extra' wozem , to mi głupio było wsiadać, normalnie czułam się jak idiotka, ale mój facet nie jest pusty, gdyby był, nie chciałby mieć ze mną nic wspólnego, i wierzcie mi, nie jedno ze mną przeszedł, niewielu miałoby siłę wytrzymać, wiecie sami jacy dda/ddd potrafią być w związkach;

 

DddMan, widzisz, ja uwolniłam się od ojca, ale wpadłam w związek, w którym klimat jest podobny, takie właśnie niebezpieczeństwo czycha na dda/ddd; to właśnie jest powielanie wzorca wyniesionego z domu; i mimo tego, że byłam świadoma, że może być podobnie, to w to weszłam, bo uczucie było silniejsze, nie mogłam się uwolnić; w ogóle odchodziłam ze trzy, może cztery razy, jak widać nieskutecznie; poza tym wiem, że gdyby nie mój facet, to byłby inny, podobny i tego samego typu problemy;

 

Kiya, tu zawsze możesz się wyżalić :)

[Gość]

Kiya, z mamą, ale niedługo to się skończy i wolę o tym nie myśleć nawet

[lulu]

Z obserwacji wiem jedno. DDD/DDA to syndrom postępujący, równia pochyła w dół. I tak im szybciej się przerwie ten straszny łańcuch współuzależnienia i życia życiem pijącego lub w inny sposób porytego rodzica, tym lepiej.

I tak da się zauważyć, że ci DDD/DDA, którzy szybko zaczęli żyć swoim życiem, to wyszli na prostą, a ci co ciągle litowali się nad rodzicem/rodzicami, żyli ich życiem, a nie swoim, to tkwią dalej w bagnie.

No niezupełnie... Często chcąc się wyrwać z domu rodzinnego, gdzie był alkohol, szybko wychodzi się za mąż/żeni się z nieodpowiednią osobą, często też uzależnioną. Więc powiedzenie z deszczu pod rynnę często dotyczy DDA/DDD. Mnie akurat się poszczęściło.

 

Dziś też wiem, że - choć wyda się to dla Was może absurdalne - powinienem przebaczyć ojcu. Ma być to nie tyle dla niego, co dla mnie. Wewnętrzna nienawiść do niego mnie zabijała. Decyzję podjąłem: chcę mu przebaczyć, co nie równa się kajaniu z nim. A skoro chcieć to móc ...

Bo przecież on jest chory, żyje swoimi urojeniami wyższości nad innymi, przecież on też pochodził z nienormalnego domu i ten wzorzec skutecznie przekazał na swoje dzieci.

Zgadzam się, przebaczyć nie dla niego, ale dla siebie. Ja już jestem za. Długo to trwało u mnie, nie chciałam mieć nawet myśli o ojcu i o dziwo o mamie też. Unikałam ich grobu jak ognia, ale poukładałam sobie to i szczersze przebaczyłam. Bo z przebaczeniem jest tak, że albo przebaczać wszystko dosłownie wszystko albo nic, bo i tak ta nienawiść wróci. Tak było ze mną. Myślałam, że przebaczyłam ojcu, ale kiedy pojawiła się u mnie depresja, zaczęłam zastanawiać się skąd... no i wpadłam na skrywane od dawna głęboko urazy do obojga rodziców. Człowiek nawet nie wie co kryje w swojej duszy na dnie...

 

Kiya tak, dawno już nie mieszkam z ojcem. Jak miałam 15 lat uciekłam i znalazłam schronienie u dziadka i dlatego powiedzmy wyszłam na ludzi, ale to co działo się przez ostatnie 4 lata życia z ojcem zupełnie mnie rozbiło od środka.

[sweethomealabama]

Dla mnie świadomość bycia dda jest jak na razie nie do zniesienia!!!!Czytam książki o dda i wszystko się u mnie potwierdza masakra,A to dopiero wierzchołek góry lodowej z jaką przyszło mi się zmierzyć.

[lulu]

Dla mnie świadomość bycia dda jest jak na razie nie do zniesienia!!!!Czytam książki o dda i wszystko się u mnie potwierdza masakra,A to dopiero wierzchołek góry lodowej z jaką przyszło mi się zmierzyć.

No właśnie ja mam tak samo. Im bardziej zagłębiam się w sobie, tym bardziej potwierdzają się moje obawy, że moja psychika jest przez takie dzieciństwo zniszczona

[marcin1976]

Gdyby mnie ktoś dawniej uświadomił o tym że jestem dda to moje życie teraz na pewno wyglądało by dużo lepiej, zawsze czułem że coś jest ze mną nie w porządku czułem się inny,ale do tej pory w moim świecie istniała tylko depresja albo nerwica dopiero teraz zaczynam poznawać swoje prawdzie uczucia i co naprawdę mną kieruje w podejmowaniu decyzji szkoda że tak późno kiedy już moja odmienność tak dużo zniszczyła

[okularnica]

Może powrócimy do tematu wątku;)?

Ja mam bardzo podobnie jak autorka wątku napisała w 1 poście... Jestem rozbita i rozdarta wewnętrznie. Szastają mną skrajne emocje- chociaż raczej ich nie okazuję. Zazwyczaj racjonalnie wiem co jest normalne, ale przykrywają mi to tak uczucia, emocje, że jednak głupieję później z tego powodu i nie wiem czy to normalne co czuję czy to może jednak sprawa dda. Innym, będącym w identycznej sytuacji niż ja umiałabym poradzić co powinni zrobić, a sobie samej nie potrafię... Bo boję się cały czas, że może jednak coś źle czuję, że popełnię największy błąd mojego życia itp...

Poza tym u mnie niektóre rzeczy nie są "czarne" albo "białe", ale żywię w stosunku do nich tyle samo pozytywnych uczuć co negatywnych...

Czy Wy też tak macie?