Nieszczęśliwa miłość

[ola12231]

Cześć na imię mam Agnieszka....i ostatnio mam ciężki okres w życiu.

Pięć miesięcy temu zrobiłam największą głupotę w swoim życiu-zostawiłam chłopaka z którym byłam 2lata.

Przez ten okres różnie było,ale ja pamiętam tylko te dobre chwile...

Od początku...Poznałam go 2 lata temu...nasza pierwsza randka była koszmarna....pierwsze co pomyślałam po to:ale obciach-przez jego zachowanie,nie mój typ zupełnie,cwaniaczek ,a takich nie lubię...ale ,też nie wiedziałam co on o mnie pomyślał..bo to była randka w ślepo przez neta.....

Po spotkaniu myślałam,że się nie odezwie bo ja nie miałam takiego zamiaru,ale jednak napisał...czy nie mam ochoty spotkać się ponownie kolejnego dnia...wahałam się ,ale koleżanka powiedziała,żebym dała szanse może okaże się jednak fajny...no i tak też było.

Na drugim spotkaniu było już całkiem ok...nawet bardzo...

Jednak czasem miałam wahania...on był młodszy ode mnie o 3lata...ja starsza choć nikt nie daje mi lat jakie mam....i trochę mi to przeszkadzało...z czasem jego zachowanie...czasem wybuchowość i zaczęłam stwierdzać,że jednak nie ,że nie chce z nim być i otwarcie mu to mówiłam coraz częściej.On jednak nie odpuszczał i bardzo był za mną...ja byłam okropna,ale po pewnym czasie widząc jak bardzo mu na mnie zależy uległam.Pierwszy rok był cudowny...pełen śmiechu,radości i nadziei.

Później zaczęły się schody....Zamieszkaliśmy razem i było przez pewien czas ok ,jakieś pół roku,później pojawił się problem...on stracił prace i ja musiałam o wszystko zadbać po części.Pracy szukał przez 5miesięcy w tym czasie bardziej jego rodzice go ponaglali do szukania niż ja...ja starałam się go raczej wspierać ,bo wiedziałam czym pachnie szukanie nowego zajęcia...

No i znalazł,może nie to czego szukał,ale na początek mogło być...

Pracę znalazł w styczniu ,a w lutym zaczęło się między nami sypać....ja czasem potrzebowałam się wyciszyć,a on wtedy mnie podburzał i rozpoczynała się kłótnia....czasem przyznaję miałam głupie babskie fochy...np.byłam zła i nie odbierałam od niego cały dzień tel.,a on się coraz bardziej denerwował.

Dzień przed walentynkami chciał iść do knajpy,ale ja byłam po12h pracy i kolejny też tak się zapowiadał,więc nie miałam ochoty ,byłam po prostu zmęczona.On był o to zły ,że jak zwykle nigdzie nie chce wyjść,że tylko praca i koleżanki,czas na zakupy ,a on...gdzie miejsce dla niego....i tak powstała kłótnia.

Na drugi dzień ja miałam focha nie odbierałam tel.a gdy wróciłam do domu jego już nie było,wyprowadził się do rodziców,którzy mieszkali niedaleko naszego mieszkania,dosłownie 20min piechotą.cd.nastąpi

[Gość]

Zapomnij i uważaj na przyszłość.

[niebawa]

mialas na poczatku wahania....

a moze to wlasnie byla intuicja?

 

jakos nie widze , z tego co piszesz, zeby on sie teraz staral.. zabiegal o Ciebie..

 

zgadzam sie z przedmówcą...

[depresyjny86]

Ale co ma skakać wokół niej?obydwie osoby muszą walczyć o związek

[Gość]

Ale co ma skakać wokół niej?obydwie osoby muszą walczyć o związek

dokładnie tak samo uwazam

[Gość]

To forum się niedługo zrobi bardziej racjonalistyczne niż nerwicowe

 

Czemu nick z Ola, a imię Agnieszka? ; )

[tahela]

L:),

racjonalistyczne to moze być ... nie wiem jestem zmęczona nic mi do głowy nie przychodzi fajnego

bo nick nie musi miec nic wspólnego z imieniem ja mam tahela a Helenaa nie jestem tylko Dżoana

 

-- 20 gru 2011, 03:06 --

 

L:),

o a ty masz na imie L:)

[Gość]

L:), ja mam na imie.. M... a wszyscy wołaja na mnie ada albo petruszka :)

[Gość]

Cześć Pietrucha

Cześć Dżoanna

 

Wszystkie Aśki jakie znam to fajne dziewuchy, tylko czasami trochę zdziecinałe ; )

 

Nie mam na imię L:), nawet na L też , niewątpliwie jednak dwa ostatnie znaki mógłbym dodać do mojego imienia na końcu

[tahela]

L:), oj wiesz czasami trzeba sobie podzieccinnić , nawet awatarek mam taki z kokardką,oficjalnie to jest Daisy, absolutnie nie mylić z kaczką dziwaczka z ta co opodal krzaczka cos tam, i jadła tasiemkę starą

[videoyoutube=wAQbbdC35eU][/videoyoutube]

[Gość]

O jakie to stare

 

 

Nie martw się, ja zostanę dzieckiem całe życie, ale mi akurat to nie przeszkadza - wręcz przeciwnie

[ola12231]

Nieszczęśliwa miłość cd.

Hej....skończyłam ostatnio na tym ...że on się wyprowadził do rodziców po naszej kłótni robiąc mi najlepszy prezent jaki mogłam dostać i jakiego się nie spodziewałam na walentynki....oczywiście w przenośni...Rozstaliśmy się na prawie 3 miesiące bo każde było uparte na przemian raz ja raz on.Nadchodziły święta Wielkiej Nocy stwierdziłam ,że raz się żyje i postanowiłam pierwsza wyciągnąć rękę odwiedzając go u niego w domu nie chciał ze mną rozmawiać,ale jednak dał się namówić....i tak pomału wracaliśmy do siebie z tym że ja mieszkałam sama on nadal z rodzicami. Ja miałam się niby zmienić by kilka razy się zastanowić przed tym co wypowiem bo czasem faktycznie robi się tak ,że się mówi później myśli nad tym czy kogoś wypowiedziane słowa zabolą ,czy nie a czasem mi się to zdarzało.Naprawdę starałam się czasem hamować ,gryzłam się w język by czegoś nie chlapnąć tak prosto z mostu.On dobrze o tym wiedział i dało się odczuć ,że to wykorzystywał.

Mijały miesiące ja nadal sama w tym krk mieszkałam nie było widu by się chciał wprowadzić choć czasem były przebłyski,ale nic się nie działo.

Dostaliśmy zaproszenie na wesele w jego rodzinie.....jego mama teraz twierdze ,ze może wróżka powiedziała nam żartem ciekawe czy wytrwamy do niego....i wszystko było ok....już wszystko mieliśmy kupione na to wesele i 3 tyg.przed bummmmmmmmmm.......

Przyjechała do niego rodzinka ja wracałam akurat z pracy i bardzo chciał,żebym wpadła....i ok tylko nie wiedziałam na którą będę,chciałam się odświeżyć i przyjść,ale jak byłam już gotowa to zadzwonił i powiedział ,ze już pojechali.

Zapytał mnie czy przyjdę ja odpowiedziałam ,że nie bo się rozpadało ,że może on przyjdzie ...on stwierdził ,ze już może faktycznie późno i nie przyjdzie....to ja stwierdziłam zdenerwowana ,żeby nie przychodził dziś,ani jutro ,ani pojutrze może....

Powiedziałam mu ,że jestem zmęczona i idę spać w takim razie....i tak zrobiłam wyciszyłam tel.i położyłam się....

Okazało się,że on pisał ,dzwonił,ale ja faktycznie zasnęłam i mając wyciszony tel.nic nie słyszałam...

Wieczorem....wszystko przeczytałam....zadzwoniłam,żeby pogadać i usłyszałam......nie ciekawe słowa pod swoim adresem.

Stwierdziłam...basta...poprosiłam o oddanie kluczy....

Na kolejny dzień w smsach zaczął mnie przepraszać za wczoraj...ja umówiłam się z nim na odebranie kluczy z myślą ,że pogadamy i sobie wszystko wyjaśnimy.cdn.

Edytowane 25 Grudnia 2011 przez Gość

[depresyjny86]

Cwaniaczek - właśnie na takich kobiety lecą podobno...

[shinobi]

Pisz bloga

[depresyjny86]

teraz modne są vlogi :)

[shinobi]

Chyba nie dałbym rady tego oglądać, wymiękam nawet przy krótkich wpisach na blogach, które zdarzało mi się czytać.

[depresyjny86]

U mnie to zależy od tego,czy jest na co patrzeć...

[ola12231]

No tak umówiłam się z nim na oddanie kluczy...z myślą,że pogadamy i wszystko sobie wyjaśnimy.....i jakoś to będzie.

Umówiłam się z nim ,że wpadnę do niego tak koło 16-tej.

Wracałam właśnie z pracy i na mieszkaniu od współlokatorki dowiedziałam się,że musimy szukać nowego mieszkania bo właściciel ma inne plany...i bum...załamałam ręce...

Nie wiedziałam co robić,no ,ale jak się umówiłam to stwierdziłam,że i tak pójdę teraz przynajmniej będę miała dodatkowy temat do poruszenia rozmawiając z nim.....Wzięłam jego rzeczy i poszłam...

W drodze napisałam sms ,że chce porozmawiać o czymś jeszcze...

Otworzył mi drzwi i nastąpiła wymiana ,ja dałam mu jego rzeczy on oddał klucze....i zaraz w drzwiach pojawiła się jego mama....zamurowało mnie nie wiedziałam ,co mam jej powiedzieć.....

Pytania....Aga co się dzieje?.....dlaczego się rozstajecie?...odpowiedziałam tylko po prostu,bo niby co ja miałam jej akurat powiedzieć.

Wzrokiem dawałam mu do zrozumienia ,że chce pogadać...ale on schował się w głębi pokoju...więc powiedziałam ,tylko ,że mam inne rzeczy teraz na głowie i pożegnałam się grzecznie.

Myślałam,że słysząc to ,że mam jakieś problemy wyjdzie za mną zapyta lub zadzwoni...ale nic...zero...duma mu nie pozwalała.

Na drugi dzień tylko napisał ,że szkoda ,że tak postąpiłam,że teraz mam tyle na głowie ,że jest mu przykro...

Ale moje schody dopiero się zaczynały....tu kłótnia,głupia naprawdę z nim...tu szukanie na biegusiu nowego mieszkania i na dodatek musiałam ,też zacząć szukać nowej pracy bo tu kończyła mi się umowa i wielka niewiadoma...czy mi przedłużą ,czy nie...

Praca i mieszkanie zajmowały mi od tego momentu najwięcej czasu....myślałam,że tak będzie lepiej ,że każde znajdzie sobie inne szczęście....

Na wesele zaproponowałam mu ,że pójdę skoro już mam wszystko...ale odmówił,stwierdził,że i tak nawet sam nie pójdzie wcale.

Myślałam,że będę mogła jakoś liczyć na niego z pomocą w szukaniu mieszkania i nowej pracy ,ale jak zawsze zostałam z problemami sama....

Trochę mnie to wszystko przybiło...

On zaczął pić...ale duma i honor...nie pozwalały mu wyciągnąć pierwszemu ręki...Bał się ,że znów będziemy się tylko kłócić i takie życie nie ma sensu...po co się razem męczyć....

Myślałam,że z nas dwoje to ja jestem twarda....i wytrzymam...jakoś to będzie poznam kogoś kto będzie dla mnie oparciem w każdej sytuacji ,a nie towarzyszem dobrych chwil...

Ale tak nie było i nadal tak nie jest....

Mija piąty miesiąc ...a ja ...nadal myślę tylko o nim...bardzo tęsknie...i wiem ,że bardzo go kochałam i nadal kocham...

Przypominam sobie same drobnostki które robił dla mnie na które ja wtedy nie zwracałam uwagi....a teraz są wielkie w moich oczach...wiem ,że był miłością mojego życia.....

Ale ,ja czasu już nie cofnę choć bardzo bym chciała...

Wiem ,że on znalazł sobie już pocieszenie,a ja nawet o tym nie myślę nie umiałabym...bo tylko jego mam w głowie....i wszystko bym oddała by to zmienić...byśmy byli razem...

Wiem ,że popełniłam największy błąd w swoim życiu.....nie wiem ,co mam już czasem ze sobą zrobić bo tak tęsknie.....

Gdyby tylko dało się coś zrobić....ale sama już nie wiem co....próbowałam ,go nawet przeprosić ,ale on nie chce już mnie znać...

Pewnie jest teraz szczęśliwy......a ja nieszczęśliwa z miłości do niego....

Straciłam go i nigdy sobie tego nie wybaczę.....nigdy....dopiero teraz doceniłam to co miałam....co nie powróci...

Edytowane 26 Grudnia 2011 przez Gość

[tahela]

jak czytam takie rzeczy to od razu łapie dół i zaczynam .

[depresyjny86]

dopiero teraz doceniłam to co miałam

A co takiego miałaś??

Faceta na którego nie mogłaś liczyć....Normalnie nie rozumiem czego niby miala bys zalowac....

 

-- Pn gru 26, 2011 4:28 pm --

 

nigdy sobie tego nie wybaczę..

No jak tak sobie będziesz mówić to na pewno.Kobieto przecież jemu na Tobie w ogóle nie zależało........widzisz to?....nie zależało.Więc nie masz czego żałować,miała byś dalej babrać się w tym bagnie?Nie lepiej zacząć jakiś nowy związek z kimś lepszym?

Sorry,że ostro piszę ale,nie mogę tego pojąć jak można obwiniać się za odejście od kogoś kto najwidoczniej nie kochał.

[Gość]

W zasadzie wszystko na własne życzenie. Na Twoim miejscu gdyby mnie ruszył siedziałby 48/h, o mieszkaniu mógłby zapomnieć a pozew sądowy byłby w drodze.

 

Dorosła kobieta a jak dziecko się zachowuje. Relacje buduje się na zdrowych zasadach, a nie przemocy i patologi.

[depresyjny86]

Relacje buduje się na zdrowych zasadach, a nie przemocy i patologi.

Pozwoliłem sobie przytoczyć to co napisałeś w powiększeniu(cholera,spodobała mi się ta funkcja z większym rozmiarem:).Tyle lat na forum,a ciągle uczę się nowych rzeczy :) )

[ekspert_abcZdrowie]

ola12231, wiem, że wiek czasami nie ma nic do rzeczy, jeśli chodzi o tworzenie związku. Myślę jednak, że Twój były partner był nie tylko o trzy lata młodszy, jeśli chodzi o metrykę, ale też niedojrzały mentalnie. W ogóle, wy obydwoje przysporzyliście sobie nawzajem problemów. Bo zamiast rozmawiać ze sobą otwarcie, to i jedno nie chciało ustąpić (bo duma czy coś tam innego), i drugie tak samo uparte (bo nie dał wsparcia, nie odgadł intencji itp.). A wystarczyło szczerze porozmawiać. Nazwać rzeczy po imieniu, określić, na czym Wam wzajemnie zależy. A nie kazać się domyślać i żywić do siebie nienazwane urazy. Bez sensu. Wina leży gdzieś po środku. Szkoda, że ludzie doceniają to, co mają, dopiero, jak to stracą. I dopiero wtedy chcą to naprawiać i się starać. Tylko często jest już za późno. Bo o związek trzeba się starać na bieżąco... a nie tylko wtedy, gdy na horyzoncie pojawia się kryzys...