"JĘCZARNIA"-czyli muszę się komuś wyżalić!

[Malarz cieni]

Umieram, chyba nie można gorzej się czuć. Nie wiem już, co robić. Leki w ogóle nie działają.

[feege]

Mam potezne dlugi, ciagle mam leki przed autodestrukcja, wazne, ze dostalam prace ale nadal czuje niedosyt.

[Gość]

dużo odważnych kroków dużo rzeczy się udaje,zawsze jest coś do zrobienia

[cataatta]

Wczoraj miałam największy kryzys od 7 lat, nieudana próba samobojcza, później zawory pękły i wielki płacz do bliskich i ogólnie, całkowita rozpierducha. Dalej nie poszłam spać, bo nie mogę, myślę jedynie o tym ile mnie czeka: załatwienie spraw na studiach, znalezienie wymówki dla promotora i w końcu szukanie jakiejś pomocy bo już dość życia straconego na planowaniu tego jak ze sobą skończyć. I tak w ogóle, ile sobie zycia planuje zniszczyc i czemu nie mozna sie po prostu pozbierac do kupy i byc normalnym człekiem? Dlaczego racjonalna część łba wciąż działa i mówi co jest logicznym i dobrym rozwiązaniem, ale pozostałe części są do dupy i w ogóle nie słuchają?

 

 

[Steviear]

cataatta, hej, najważniejsze byś wyszła na prostą. Zajmij się zdrowiem, daj sobie czas, odpocznij, nic na siłę.. Próba samobójcza to powazna sprawa, nie lekceważ tego, chodzisz do psychiatry? Racjonalna część zawsze działa, bo całe życie jest wpajana przez społeczeństwo. Może poproś bliskich o pomoc?

[Zmierzchun]

Psychiatra wyjechał w Himalaje, a u mnie źle od dwóch tygodni. Pora coś pozmieniać w lekach, ale sam już się nie chcę w to bawić

[nvm]

Ubolewam nad tym, że niektórych spraw po prostu nie da się załatwiać małymi kroczkami. Po prostu trzeba w pewnym momencie przekroczyć rubikon, klikając przycisk "Wyślij". A chciałoby się jeszcze mieć po drodze jakieś etapy pośrednie, jakieś kontinuum, z możliwością wycofania się w razie czego...zamiast tak od razu skakać w nieznane, na głębokie wody, które trudno ogarnąć umysłem, trudno wyobrazić sobie wszelkie konsekwencje swojego działania...pozostają tylko 2 opcje:

 

Zaufać intuicji i zaryzykować

Kierować się lękiem i zamknąć się w swoim neurotycznym świecie

 

A rozum? Rozważanie za i przeciw? Nie wiem co to, słyszałem tylko o tym jakieś plotki ludzi, którzy twierdzą że takie dziwy widzieli.

[Gość Reghum]

Chciałbym powiedzieć że coś czuję, ale jakoś objawy osiowe chyba minęły, został ból głowy i objawy czysto negatywne, żadnych derealizacji, manii etc.

 

Nie jestem w stanie się odnieść do starych postów w sposób emocjonalny, tak jak czułem to w sposób "psychotyczny". Dziwne wrażenie, tak jak bym był pozbawiony empatii do swojego starego ja.

[egogirl]

Codziennie się duszę, jest coraz gorzej. Dotykam blizn na dłoni, przypominam sobie wszystko. Płaczę kilka razy dziennie. Zostałam bez pieniędzy na jedzenie, na podstawowe rzeczy dla mojego dziecka. Jeszcze trochę a pójdę pod latarnię z takim tempem. Znów nie chcę żyć, choć ludzie twierdzą że mam wspaniałe zainteresowania. Że wiele potrafię, że szybko się uczę. A ja jestem beznadziejna. Bo potrafię, uczę się szybko prawda ale to nie ma sensu.. Wiem że mogę ale nic nie robię, nic. Czekam na dzień własnej śmierci chyba. Jakiś wypadek bo wiecie, ludzie czasem po traumie życie doceniają.. Chyba na nowy światopogląd czekam.

[rabbithearted]

Od kilku miesięcy czułam się ok, miałam nadzieję na bardziej długotrwałą, opartą na solidniejszych fundamentach remisję i nosiłam się z zamiarem zakończenia terapii, ale ostatnio popełniłam parę błędów i jestem na siebie wściekła za nie i zupełnie się rozkleiłam. Miałam dużo więcej pracy niż zwykle ze względu na L4 koleżanki i pokręciłam dwie sprawy, mimo że niewiele wcześniej zostałam pochwalona za dobrą jakość pracy. Przez swoje zaniedbania miałam problemy z biletem na wymarzony koncert (w końcu udało mi się pojechać), zgubiłam kartę bankomatową (szybko zareagowałam i szybką ją odzyskałam) i jeszcze parę rzeczy zrobiłam głupio. Staram się wyciągnąć z tego wnioski, ale przez zdrowy rozsądek i chęć uczenia się na błędach przebija się myśl, że jestem idiotką, chodzącą porażką i że nie nadaję się do żadnej pracy ani do życia w ogóle.

[nvm]

Ech...szkoda gadać...

[nvm]

czyli po prostu nie chce Ci się szukać przychodni. znalazłeś pierwszą z brzegu i teraz żalisz się nie wiadomo na co

Znalazłem najlepszą publiczną placówkę...

[shira123]

wk........................ na autobusy z mojej miejscowosci do miasta. jest jeden jedyny i on wczoraj nie przyjechal

 

postanowione juz-w przyszlym roku robie prawo jazdy

[maszynistazgnatem]

Wkurwia mnie moje życie .Dla wielu ludzi moze być normalne ale dla mnie nie jest mam 25 lat nie mam dziewczyny bo zwyczajnie nie mam znajomych a nie mam znajomych bo mam trudności w zawieraniu znajomości.Kiedy rozmawiam z kobietą to jestem konwersacyjnym inwalidą nie potrafie nawet do dziewczyn zagadywać bo sie potwornie wstydze. Mój ojciec mówi że kiedyś znajde dziewczyne ale nie wie o tym że potrzebuje jakiegoś psychiatry bo czuje sie jak jakis debil. Zeby nie potrafić sobie kogoś w tym wieku znalezc to trzeba mieć coś z głową sorry...... ale to prawda ,tacy ludzie mają coś z głową.jka nawet na randki sie nie umawiam. Moge też na szybkie randki iść , i może mi sie poszczęści bo na portalach randkowych nie miałem szczęścia . Najbardziej ciekawe jest to że ojciec podchodzi do tego tak spokojnie ...co ma być to będzie , na pewno kogos znajde tak mnie zapewnia jakby miał na to dowody ...a ja popadam ze skrajnosci w skrajność i depresja mnie załatwia na całego

[dobras4]

Ja mam problem ze swoimi własnymi myślami. Wokół mnie wszystko się układa, mam 21 lat , pracę, mieszkam sam i potrafię się utrzymać, wspaniałą kobietę, która jest wsparciem i ja również mogę nim dla niej być. Problem w tym, że zatruwam to życie od środka swoimi myślami, sa natrętne. Każde z nas pracuje i się uczy, z czasem teraz jest ciężko, ale rozsądnie myśląc wiem że będzie tylko lepiej, bo każde z nas skończy szkole i będziemy mieli czas dla siebie. Jednak jak tylko zostaje sam, to pojawia się problem . Atakują myśli, że coś się nie uda, stracę coś na czym mi cholernie zależy, ten związek. Ja chcę z nią budować przyszłość, ona ze mną również, jednak mój mózg tego czasem nie rozumie. Myślicie, że to przez moje podswiadome niskie poczucie wartości?

Życie nie jest łatwe, ale trzeba iść do przodu pomimo wszystko, nie zawsze jest kolorowo, a te myśli przebijają i odbierają wiarę. Jak tylko się z nią widzę to wszystko wraca do normy i ogarnia mnie spokój, kiedy jestem sam to mam w sobie chaos myślowy i napięcie. Co robić? To męczące

[Merene]

Po pierwsze nie róbcie żadnych głupot, mowa o samobjstwie itp. Spróbujcie z wizyta u psychologa, da Wam rady itp. poszukajcie m.in. u niego pomocy. Trzymajcie się pozdrawiam

[Gość]

Nienawidzę mojej głowy, która mówi mi, że chcę czegoś czego naprawdę nie chcę i każe mi się upewniać jak naprawdę jest

[( Dean )^2]

Dostałem cios od życia i wciąż krwawię psychologicznie.

[Gerg7]

wstań i walcz .... " jakie to proste pier..len.e"

[Gość]

Nienawidzę mojej głowy, która mówi mi, że chcę czegoś czego naprawdę nie chcę i każe mi się upewniać jak naprawdę jest

Ja mam odwrotnie. Moja głowa mówi mi, że nie chcę czegoś czego naprawdę chcę.

[( Dean )^2]

Wracają myśli o śmierci.

[Gość]

Życie jest do dupy.

[( Dean )^2]

Wydarzyła się rzecz która nigdy nie powinna się wydarzyć i nie mogę się z tym pogodzić.Czuję że ta sytuacja mogła się rozwiązać na 100 różnych sposobów a rozwiązała się w najgorszy możliwy.

[depresyjny86]

Nienawidze siebie,nienawidze nienawidzę!Mam siebie dość! Niech mnie ktoś zabije Nie powinienem żyć,nie jestem godny.Inni lepsi ludzie mają prawo żyć,ich życie przyniesie jakieś owoce,moje nie.

[depresyjny86]

Pomyślałem sobie,że moje życie jest nic nie warte,bo dla wszystkich ludzi na realu jestem nikim,i będę nikim....Na szczęście już ktoś mnie poskladał na chwilę dzisiaj..