Szpital psychiatryczny ?

[yoannaa]

Jak trafiliście do szpitala psychiatrycznego ?

 

ja chce tam trafić , często się tne mam myśli samobójcze i chce się z tego wyleczyć , chce odpocząć od codzienności , choć nigdy nie rozmawiałam z psychologiem , a tym bardziej z rodzicami wiem , że oni mi tak po prostu nie pomogą ,

[Zenonek]

yoannaa, No chyba musisz udac sie po prostu do psychiatry i dostac skierowanie...

[Noi]

pozwól, żeby zadecydował o tym specjalista. pójdź do lekarza psychiatry, psychologa.

szpital wydaje się być dobrym miejscem na ucieczkę przed światem, ale to złudne, uwierz.

[yoannaa]

Czemu złudne ? Pomocne , dużo się można dowiedzieć od innych osób o życiu co Ci pomoże , a na dodatek masz przy sobie specjalistów , naprawde chciałabym się tam znaleźć ,

ale niestety brak odwagi przeszkadza,

[Noi]

yoannaa, mówię, że złudne ponieważ (mimo, że byłam krótko) trudno było mi powrócić do świata. tam miałam sterylne poczucie bezpieczeństwa, izolację od tego co na zewnątrz, czego się bałam. nie zrozum mnie źle - nie jestem przeciwna szpitalom, jestem przeciwna uciekaniu tam od codzienności bo wiem jak było mi potem trudno. ale tak jak napisał Zenonek - skierowanie daje lekarz.

[Gość]

yoannaa, kiedy długo leżysz w szpitalu może pojawić się lęk z wyjściem na ulice.

Dużo oczekiwałam od szpitala zanim pierwszy raz trafiłam,tylko się zawiodłam.

Jeśli się tniesz to pewnie skierowanie dostaniesz bez mrógnięcia okiem,ale nie oczekuj rewelacji.

[Gość]

lekarz powinien zadecydować o tym czy kwalifikujesz sie do leczenia szpitalnego..lekarz psychiatra...do psychologa też bym radzil iść też uważam ze ty chcesz schronic si e przed światem w szpitalu...porozmawiaj o tym z lekarzem psychiatrą..

[kite]

jak się tniesz to cię pewnie na zamknięty dadzą. wiesz, zabiorą paski i sznurowadła, golarki, ładowarkę, słuchawki, czasem zabierają telefony z aparatem. na początku nie będziesz mogła wcale wychodzić, potem z opiekunem. kanapki smarujesz łyżką.. są tam ludzie w ciężkich stanach, tak nawaleni prochami że prawie nie kontaktują tego co dzieje się dookoła.

a co do samego pobytu to wiedz że stan innych może ci się udzielać, nasłuchasz się takich historii że żadne relacje o zamachach z tv nie będą robić na tobie wrażenia. jak nie trafisz na fajne towarzystwo to siedzisz, gapisz się w ścianę i myślisz, myślisz..

[Lord Cappuccino]

No najczęściej można tam trafić po nieudanej próbie samobójczej, przejściu załamania nerwowego albo zgłosić się dobrowolnie na terapię.

[yoannaa]

Miałam już nieudaną próbę , najadłam się tabletek , ale kicha , do dziś czuję ten nie smak , wymiotowałam przez kilka dni , nikt się nawet nie zorientował , że chciałam się zabić , Nic mi nie wychodzi nawet nie potrafię się zabić ; |

[Miniaa]

Kochana, a mogłabyś rozwinąć swoją historię, co się dzieje, ile masz lat, skąd te wszystkie problemy, czy masz kogoś zaufanego, jakie są relacje między Twoimi rodzicami i między Tobą a Twoimi rodzicami?

[yoannaa]

Czesto mam myśli samobójcze, często się tne , wiedzą o tym tylko moje kumpele , i kilka dalszych znajomych ,

gdzieś w kwietniu miałam taką depresje , że wzięłam , dużo tabletek na depresję mojej mamy ,

wtedy wymiotowałam kilka dni, poprostu czułam się jakbym miała umrzeć ,

nigdy nie byłam u psychologa,

często myślę o tym, , żeby się znaleźć w zakładzie psychiatrycznym , to jest moje marzenie , bo chce się z tego wyleczyć ,

miesiąc temu przestałam się ciąć bo chciałam z tym skończyć ale to mnie i tak męczyło , nie dawało mi spokoju i dzisiaj to zdobiłam jestem wściekła na siebie , miałam już miesiąc "przerwy" od tego i znowu wróciło ,

w maju miałam schizy chociaż nie jestem pewna , słyszałam głosy , płakałam , nic nie chciałam robić jeść nic, tnęłam się , cały czas i wgl , kompletna porażka , ostatnio mialam coś takiego jakby nerwicę lękową ,

Mam 14 lat , nie mam nikogo komu mogłabym zaufać,tzn ,jest kilka osób ale nie potrafie komuś zaufać, relacje z rodzicami są nijakie, z ojcem nie rozmawiam ,bo nie lubię , zresztą z małą ilością osób rozmawiam, a z mamą jeszcze na lajcie, moge jej dużo powiedzieć ,ale akurat o tymm NIGDY ;< Boję sie jej reakcji i innych w rodzinie,

[Zenonek]

yoannaa, Skoro masz dobry kontakt z mama to koniecznie musisz jej powiedziec o swoich problemach. Na pewno musisz udac sie do psychiatry. Oczywiscie razem z rodzicem.

[yoannaa]

Ale nie potrafię do niej poprostu podejść i powiedzieć takiej rzeczy , co mam jej powiedzieć "mamo , tne się i chce iśc do psychiatry".? To nie jest takie latwe jak się wydaje ,

[Zenonek]

To na poczatek mozesz porozmawiac np z pedagogiem/psychologiem szkolnym (rok szkolny za kilka dni).

 

Aczkolwiek potem rodzice moga miec ci za zle, ze pierwsze z nimi nie porozmawialas.

 

Twoje problemy sa bardzo powazne i wymagane jest bezwzgledne podjecie leczenia.

 

My tutaj nie jestesmy nic w stanie zrobic, nie ma na to jakiejs rady...Mowisz, ze chcesz isc do szpitala. Zeby isc do szpitala trzeba isc do psychiatry. A do lekarza jako dziecko chyba musisz isc z rodzicem.

[ekspert_abcZdrowie]

Witam serdecznie!

 

Myśli i próby samobójcze, samookaleczenia, pragnienie śmierci, pesymizm, unikanie kontaktów społecznych, zamknięcie się w sobie mogą świadczyć o zaburzeniach depresyjnych, choć rzetelna diagnoza wymaga oczywiście wizyty u psychiatry. Z racji niepełnoletności konieczna jest zgoda na leczenie rodzica. Jeśli masz dobry kontakt z mamą, musisz z nią porozmawiać o swoich problemach. KONIECZNIE! Nie możesz zamykać się w czterech ścianach, licząc, że ktoś się domyśli, że masz problemy. Musisz zacząć głośno wołać o pomoc. Jeżeli trudno mówić ci z bliskimi o swoich kłopotach natury psychicznej, możesz na początku udać się do psychologa szkolnego albo zadzwonić pod któryś z numerów telefonów zaufania, np.:

 

- Bezpłatny Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży - tel. 116 111

- Stowarzyszenia Profilaktyki Depresji "Iskra" - tel. 22 665 39 77

- Młodzieżowy Telefon Zaufania - tel. 22 192-88

 

Wykaz większości telefonów zaufania w Polsce można znaleźć pod linkiem: http://www.telefonzaufania.org.pl/

 

Przyznanie się do porażek życiowych czy kłopotów jest niewątpliwie bardzo trudne, ale nie można żyć, pozwalając, by kryzys niszczył nas od środka. Przeczekując problem albo zamykając się przed światem, pogłębiamy poczucie osamotnienia, niezrozumienia. Choroba duszy zatacza błędne koło, zaczyna utwierdzać w przekonaniu beznadziejności siebie i świata i popycha w kierunku najmniej skutecznego rozwiązania, jakim jest samozagłada czy cięcie się. Zadawanie sobie bólu staje się karą za niezdolność radzenia sobie z trudnościami, za brak akceptacji tego, jakim się jest. Nieocenioną pomocą w zmaganiu się z każdą trudnością w życiu, w tym z chorobami (czy to natury somatycznej, czy psychicznej), są bliscy, przyjaciele i rodzina. Nie można zamykać się na ich chęć niesienia wsparcia.

 

W twoim przypadku konieczna jest rozmowa z kimś bliskim i udanie się do psychiatry. Nie możesz bagatelizować myśli samobójczych i samookaleczeń. Warto uświadomić sobie rangę problemu i przyznać: "Tak, jestem chora, mam kłopot i chcę, by ktoś mi pomógł". Musisz jednak chcieć wyjść z trudności. Nie można liczyć, że antydepresanty, leki czy szpital załatwią sprawę. Istotna jest osobista wola wyrwania się z sideł "pesymistycznych myśli". Psychiatra na podstawie wywiadu i objawów zadecyduje o sposobie leczenia. Czasami wystarcza leczenie ambulatoryjne, czasami konieczna jest hospitalizacja, a w szczególnych przypadkach, gdy życiu pacjenta zagraża niebezpieczeństwo, lekarz może umieścić go na oddziale psychiatrycznym nawet bez jego zgody.

 

Apeluję, byś koniecznie z kimś porozmawiała o swoich problemach. Więcej o depresji i sposobach jej leczenia możesz przeczytać pod poniższymi linkami:

http://portal.abczdrowie.pl/jak-leczyc-depresje

http://portal.abczdrowie.pl/jak-wyjsc-z-depresji

http://portal.abczdrowie.pl/srodki-antydepresyjne

http://portal.abczdrowie.pl/zycie-z-depresja

http://portal.abczdrowie.pl/depresja-dzieci

 

Pozdrawiam i życzę powodzenia

 

PS. Proszę pisać, jak przedstawia się sytuacja. Czy podjęłaś próbę rozmowy z kimkolwiek o własnych problemach? Czy zadzwoniłaś pod numer telefonu zaufania? Czy rodzice wiedzą o twoich kłopotach? W jakiej kondycji jesteś obecnie?

[NightOnTheSun]

yoannaa, yoannaa, wiadomo że to nie jest łatwe, ale pomyśl tak: co pomyśli sobie twoja mama gdy powiesz jej, że masz problem i się okaleczasz? a co powie mama jak będzie cię musiała półżywą wieźć do szpitala, bo postanowisz popełnić samobójstwo? wtedy już będzie za późno na cokolwiek.