Objawy nerwicy a cechy osobowości - jak to rozróżnić?

[wk]

Hej, hej.

Nie wiem czy już był podobny wątek, przejrzałam kilka ostatnich podstron i nic takiego nie widziałam. Wybaczcie, ale nie chce mi się przeglądać całej historii.

 

Zastanawiałam się jak to jest, gdzie przebiega granica pomiędzy chorobą a osobowością. Na przykład ja mam ogromne problemy z podejmowaniem decyzji - czy może to być spowodowane nerwicą, czy po prostu tak mam? Albo natłok myśli w głowie, skłonność do analizowania wszystkiego, analizowania swoich zachowań itd. - objaw czy raczej cecha? Potraficie oddzielić jedno od drugiego? Czy może takie rozróżnianie w ogóle nie ma sensu?

 

Nurtuje mnie zwłaszcza kwestia podejmowania decyzji. Buty w sklepie potrafię wybierać godzinami. Nie zawsze tak jest, czasem udaje mi się spojrzeć na półkę i od razu sięgnąć po właściwy jogurt, ale zdarza się, że biegam w tę i z powrotem, odstawiam, zabieram... Nie wspominając już o większych sprawach. Ostatnio miałam kilka dosyć poważnych dylematów. Są dni, kiedy umiem jakoś z tym funkcjonować, a czasem zaczynam rozmyślać, analizować, czuję się chora, nie mogę pozbyć się tych myśli. Sądzę, że to już jest objaw nerwicowy, ale trudno jest znaleźć tą granicę. A jak jest z wami?

[Morphine]

Mam ostatnio podobne wątpliwości - gdzie kończy się Morphine a gdzie zaczyna jej nerwica, DDA i fobie? I nie znam odpowiedzi, nie wiem też czy medycyna potrafi jej udzielić w przypadku takich przewlekłych zaburzeń. Traktuję większość cech, które mam od dawna jako moje - nadwrażliwość, płaczliwość, refleksyjność - to z pewnością osobowość. Odczuwam też co wybitnie nie należy do mnie - czyli natręctwa: liczenie kurków od gazu, wyrywanie brwi, drapanie się po ramionach i twarzy. Ale cała reszta leży gdzieś pośrodku i nie wiem na którą stronę ją przesunąć. Nie wiem czy jest sens.

Na pewno warto zastanowić się, kiedy dana cecha się pojawiła - jeśli stosunkowo niedawno, a jesteś osobą dorosłą, to zapewne nie jest wynikiem naturalnej ewolucji.

 

Czy Twoja nieumiejętność podjęcia decyzji wynika z jakiegoś natręctwa, lęku przed złą decyzją czy po prostu z chaosu w głowie?

[wk]

Zwykle z chaosu w głowie. Często gdzieś w głębi mam podejście: wyrąbane na to. I tak stanie się, co się stanie, nie jestem w stanie przewidzieć konsekwencji wszystkich swoich działań i czasem naprawdę nie warto tyle się nad tym zastanawiać. I choć mam tą świadomość, takie jest moje zdanie i wierzę w to - czasem nie potrafię przestać się zastanawiać. Oczywiście, zdarza się, że nie mogę się zdecydować, bo zwyczajnie boję się podjęcia złej decyzji i jest to lęk uzasadniony, ale bardzo często rozkminiam bez przerwy nie wiadomo po co. Na dodatek mam wyrzuty, bo męczę znajomych swymi niekończącymi się przemyśleniami. A jako że w gruncie rzeczy jestem raczej zamknięta - nawet nie dzielę się z nimi prawdziwymi powodami dylematów. Muszą myśleć, że jestem jak nieogarnięty dzieciak .

 

Mam tak samo jak ty - są rzeczy, o których wiem, że należą do nerwicy. I chcę myśleć, że skłonność do filozofowania i refleksji jest moja, wcale nie chcę być taka poukładana i zawsze pewna, do pewnego stopnia lubię swoje zakręcenie. Ale tylko do pewnego stopnia .

 

Teraz mam 20 lat, a natręctwa towarzyszą mi od dzieciństwa, może dlatego też trudno mi jest oddzielić je od osobowości. Chociaż masz rację, to jest dobre kryterium, po części może sprawdzić się też u mnie. Kiedyś też niełatwo przychodziło mi zdecydowanie się na coś, ale chyba nie dochodziło do takich sytuacji, że przez problem z decyzją przez kilka dni chodziłam zamroczona i smętna.

[betty_boo]

mam 34 lata i podobne objawy.

 

ja mysle o tym tak: nieumiejetnosc podejmowania decyzji - to moja cecha osobowosci.

 

natłok mysli w głowie i lęki, natrectwa - objawy nerwicy.

 

uzasadnienie: decyzje zawsze mi trudno podejmowac a to drugie mam tylko wtedy kiedy zle sie czuje.

[Morphine]

wk

Jakaś cecha człowieka może być upierdliwa dla innych, nielubiana przez samego posiadacza, ale jak utrudnia zwykłe funkcjonowanie to coś już raczej nie gra - to jest kolejna możliwość podejścia do problemu.

 

Teraz mam 20 lat, a natręctwa towarzyszą mi od dzieciństwa, może dlatego też trudno mi jest oddzielić je od osobowości. Chociaż masz rację, to jest dobre kryterium, po części może sprawdzić się też u mnie. Kiedyś też niełatwo przychodziło mi zdecydowanie się na coś, ale chyba nie dochodziło do takich sytuacji, że przez problem z decyzją przez kilka dni chodziłam zamroczona i smętna.

 

To jesteśmy rówieśniczkami

Może to jest tak, że pewne wrodzone skłonności - nadwrażliwy układ nerwowy, etc. są pewnym pakietem startowym, który mamy, a potem, pod wpływem środowiska i różnych doświadczeń ewoluują w zaburzenia - stąd tak trudno nam oderwać to od siebie, to z nas jakoś tak naturalnie wyrasta.

To oczywiście gdybanie, bo nie jestem psychologiem ani psychiatrą. Warto by kogoś kompetentnego zapytać, bo ogromnie jestem ciekawa co mówi na ten temat nauka.