Osobowość chwiejna emocjonalnie (typ BORDERLINE)

[niosaca_radosc]

zielona miętowa, no właśnie jest problem, bo unikam kontaktu nawet z przyjaciółmi. Ogólnie ludzie w realu mnie drażnią, sama nie wiem czemu.

[zielona miętowa]

no tak apropos relacji, ich zacieśniania. jak jest z wami? ja mam np tak, że w zależności od postrzegania siebie w danej chwili (jestem super - jestem beznadziejna) albo mam siłę i ochote wychodzić do ludzi, przebywać z nimi, albo uciekam od nich. boje sie, że nie zniosą mojej beznadziejności, która własnie ze mnie wyziera, a oni na pewno ją widzą. w takim układzie wycofuje się pierwsza, np. po prostu zostaje w domu, ograniczam kontakty z ludźmi do minimum, nie mam ochoty spotkać sie z nimi po zajęciach. to sie tyczy kontaktów wyłącznie ze znajomymi, nie mam problemów żeby wyjść na miasto, załatwiać sprawy z przypadkowymi ludźmi w sklepie czy w banku. wtedy w perspektywie czasu automatycznie relacje osłabiają sie, zanikają i zostaje sama, a oni trwają w swojej grupie. macie tak? czy raczej z łatwością pogłębiacie relacje z nową osobą, zbliżacie się do takiej osoby bardzo, a jedyny problem jaki się pojawia to ten, że osoba może was nagle opuścić, zniknąć, wybrać towarzystwo innych?

[niosaca_radosc]

zielona miętowa, mam tak jak Ty. W lepszych momentach chętnie spotykałam się z przyjaciółmi, a teraz kiedy jest gorzej unikam tych spotkań jak ognia. Nie mam nawet ochoty, bo wydaje mi się, że będę tylko ciężarem. Odsuwam się od nich, a potem katuję się tym, że zostaję sama...

[Selma]

 

kiedys mialam jak zielona, teraz tak jak zielona na koniec pisze;]

 

 

mysle ze strarego unikanie dązenie łączy sie tez z idealizacj-dewaluacji

i poczuciem omnipotencji swojej lub cudzej a zatem dominajci albo poczuciem zagrożenia ze strony innych..

zama nie wiem;p

 

[zielona miętowa]

 

ciekawe co piszecie. pytam, bo mnie nurtuje ostatnio taka kwestia, czym się różnią problemy z relacjami u osoby z bpd, od problemów w przypadku osobowości unikającej, bo w obydwu przypadkach występuje problem ze zbliżaniem się do innych. i czym różni się borderowy "lęk przed odrzuceniem" od tego samego lęku u osobowości unikającej.

możecie powiedzieć, że aktualnie jest w waszym życiu sporo intensywnych relacji? czy raczej były/są ale zawsze sprowadzają się do 2-3 osób w danym okresie czasu? ja mam wrażenie że owszem, mam znajomych, ale to są baaardzo luźne, powierzchowne i kruche relacje. w dodatku sama kontroluje, by nie stały się bliższe np. zachowuje się tak, jakbym chciała dać do zrozumienia że nie interesują mnie ich problemy i w ogóle porozmawiajmy sobie najlepiej o kolokwium albo o pogodzie

 

[Selma]

no a interesują cie ich problemy?

 

otóż, bpd to jak pisałam gdzies ale chyba nie w tym temacie, to poziom ustrukturyzowania osobowości tak jak poziom neurotyczny lub psychotyczny i na tych poziomach mogą występować wszystkie dowolne zaburzenia osobowosci. mozna miec bpd i osobowosc np unikową. o do lęku to np o soby unikającej i neurotycznej bedzie on mniej niszczacy i mniej uwszechogarniający a na poziomie bpd bedzie oznaczla śmierć, na poziomie psychotyczym bedzie to lek psychotyczny, przed rozpadem

 

ja mam zawsze kilka tylko blizszych relacji, teraz tylko 2 z partnerem i terapeutka

[impermeable]

ja generalnie najchetniej spedzam czas z kims, z kim moge sie wyluzowac. a takich osob malo. w pozostalych przypadkach jestem spieta, nerwowa, boje sie, ze widza, ze jestem inna. nie chce sie narzucac, mysle, ze jestem gorsza.

jesli chodzi o relacje damsko-meskie, to za wszelka cene staralam sie zawsze zblizyc do tej osoby, ale nie bezposrednio- zlapac ja na haczyk, udajac kogos innego. jak juz kiedys (chyba) tu pisalam- moglam byc idealna dla kazdego, bo zawsze potrafilam wcielic sie w role osoby, ktorej dany facet akurat potrzebowal. a pozniej wychodzilo z czasem...

 

jesli chodzi o "lek przed odrzuceniem"- mam to, ale u mnie jest to dziwne. dopoki mam kontrole jest ok. dopoki wiem, ze facet zrobi dla mnie wszystko jest ok. i nawet, jesli po jakims czasie, ktory uplynal bedac razem, on chcialby mnie zostawic- nie byloby tragedii. najgorzej jest, kiedy nowo poznany albo w pierwszych fazach zwiazku facet mnie opuszcza. to jest bol. czemu? niewiem.

 

mysle, ze u borderow chodzi o to, ze my staramy sie miec kogos, a pozniej odpychamy ta osobe. rodzaj kontroli- chyba. bo ja nigdy dlugo nie wytrzymywalam. ale zawsze byl ktos nastepny, wiec bylam zabezpieczona. osobowosc unikajaca wogole nie podejmuje proby/walki.

 

ps: powiedzialam mu wczoraj. jestem soba coraz bardziej.

[Vian]

ps: powiedzialam mu wczoraj

I co, i co..?

[impermeable]

bo generalnie to spotkalismy sie, bo on chcial pogadac. chcial wiedziec, na czym stoi, bo wg. niego sie wogole nie angazowalam. a ja poprostu nie chcialam sie w nim zatracic, jak to zawsze bywalo. chcialam miec swoj wlasny swiat.

zdecydowalam sie mu powiedziec, bo uznalam, ze to ten moment. latwo nie bylo, stalismy na parkingu przez godzine. tzn. on stal, ja odpalalam peta od poprzedniego i zataczalam kolka. on wie, ze mam zaburzenia osobowosci, zna czesc mojej historii. jego reakcja? pytal, jak to sie objawia, czy przeszkadza... powiedzialam mu prawde. chyba nie chce rezygnowac ze mnie. trzymam jednak dystans, bo wiem, ze to moze nie potrwac dlugo. aczkolwiek kazde z nas wie juz, na czym stoi... i zrobilo sie jakos inaczej.

[niosaca_radosc]

Ja mam tak, że w relacjach dominuje idealizacja i dewaluacja. Mam kilkoro przyjaciół i ich idealizuję, a pozostałe osoby dewaluuję i aktualnie w ogóle nie wchodzę w nowe relacje. Najśmieszniejsze jest jednak to, że pomimo idealizacji przyjaciół unikam kontaktu z nimi. Chyba są zbyt idealni jak dla mnie...

[Selma]

no wlasnie bo to ma zawsze druga strone, ktos wspanialy to ja nie dos dobra

ja lepsza a na innych szkoda czasu

i zmiany miedzy 1 i 2

[niosaca_radosc]

ktos wspanialy to ja nie dos dobra

Obecnie od roku jest ta opcja, czy to normalne u bpd? Czy może wynik nakładania się bpd i depresji?

[Selma]

to moim zdanie wynik rozszczepienia i dzielenia na pol siebie i swiata

bo nie mozna sobie wyobrazic i zakodowac ze my i inni sa zarowno tacy jak i tacy.

to bardzo gleboki problem jeden z podstawowych w bpd

 

depresja to strata i tłumiona złość

[zielona miętowa]

Selma, pierwszy raz się spotykam tu na forum z tym, że ktoś ogarnia zagadnienie poziomów organizacji osobowości w kontekście bpd. tylko nigdzie nie znalazłam informacji, czy faktycznie wszystkie zdefiniowane z.o. mogą się objawiać na poziomie bpd. na pewno tyczyło sie to histrioników, os. zależnej i już nie pamietam jakiej jeszcze.

btw, jeśli przyjąć że bpd to poziom organizacji JA, to jak ci sie wydaje, możliwe jest, żeby jednocześnie być borderem i narcyzem? czytałam kiedyś o takiej opcji terapeutycznej, że można tak prowadzić bpd, żeby rozwinęło się w narcyza, bo ten poziom o wiele łatwiej się leczy.

depresja to strata i tłumiona złość

to owszem. w moim przypadku depresja (więcej, totalna niemoc, unieruchomienie) to niewydalona złość wracająca w postaci autoagresji tylko wyjątkowo biernej, rozkładającej mnie na czynniki pierwsze

Edytowane 7 Listopada 2012 przez Gość

[Selma]

ja nie wiem nic o prowadzeniu z zaburzenia w zaburzenie, to byloby nieetyczne raczej

ja czytalam ze wszystkie (Nancy McWilliams, super przystepnie jak na takie zagadnienia pisze)

co to narcyzmu to sa cale dyskusje czym jest i gdzie go dopasowac, ja nie ogarniam tego tematu. mysle ze wiele jest mozliwe, to tylko uproszczenia;]

[zielona miętowa]

ja już nie pamiętam gdzie dokładnie o tym było, ale na pewno bym poleciła w tym temacie przeciwprzeniesienie w terapii pacjentów borderline, i z.o. z pogranicza, terapia poznawczo-behawioralna Linehan.

[Selma]

mnie ciekawi ta linehan ale blizej nie poznałam, myślisz ze to działa?

[zielona miętowa]

myślę, że faktycznie moze działać. czytałam hierarchię celów terapeutycznych które ustaliła, wydają się bardzo sensowne i logiczne. ale to takie moje odczucia, sama jestem na psychodynamicznej nigdy osobiście nie miałam styczności z poznawczo-behawioralną, tak na prawde nie wiem czym się różni w praktyce od psychodynamicznej.

[Selma]

no różni różni dosyć mocno. Ja preferuje psychodynamiczna

[Stonka]

btw, jeśli przyjąć że bpd to poziom organizacji JA, to jak ci sie wydaje, możliwe jest, żeby jednocześnie być borderem i narcyzem? czytałam kiedyś o takiej opcji terapeutycznej, że można tak prowadzić bpd, żeby rozwinęło się w narcyza, bo ten poziom o wiele łatwiej się leczy.

ja kiedys z ciekawosci czytalam taka fachowa ksiazke i dokladnie tak tam bylo napisane. Ale nie pamietam tytulu. Jakieos Otto cos tam? czy to nie on?

[Selma]

może Kernberg? trudny jest. To jedna tylko z opcji terapeutycznych, dobry teoretyk ale do mych emocji rzadko przemawia

sądzę ze czytanie fachowej literatury niekoniecznie pomaga w terapii

[niosaca_radosc]

A ja z innej beczki. Jak sobie radzicie z przerażającym lękiem przed odrzuceniem? Ja panicznie boję się odrzucenia, a jednocześnie tak naprawdę sama sobie na to pracuję, bo od dłuższego czasu unikam kontaktu z przyjaciółmi. Piszą do mnie, próbują wyrwać z domu, a ja nic. Czasami nawet nie odpisuję. Mam do nich żal za to, że nie odwiedzili mnie w szpitalu, kiedy tak bardzo ich potrzebowałam, ale nie potrafię jawnie tego okazać. Zamiast tego unikam konfrontacji i... coraz bardziej boję się odrzucenia. Jak sobie z tym poradzić?

[zielona miętowa]

Selma, no w terapii to może faktycznie nie pomaga jakoś szczególnie ale też bym nie powiedziała, że szkodzi. jak ktoś ma rozum, to nie patrzy na siebie przez pryzmat podręcznikowych objawów, tylko koncentruje sie na swoich realnych problemach, z czym faktycznie sie zmaga. chociaż no dobra, ja mam często tak, że t. mówi do mnie "ludzkim" językiem, opisowo, a mnie w głowie przelatują skojarzenia "o, chęć zlania się z dobrym obiektem", "o, pofragmentowanie tożsamości", itp. innym razem to bedzie dramatyczna (żeby nie powiedzieć absurdalna) próba zatrzymania t., żeby mnie nie opuszczała w moim mniemaniu. sama już nie wiem, ja poprostu traktuje siebie jak taką mysz doświadczalną, wpuszczoną do akwarium. abstrahuję od tego, że chodzi o mnie i rozpatruje swoje objawy z perspektywy obserwatora, bez wzruszenia czy innych uczuć, poprostu to mam, o, a tego nie mam. .

 

-- 10 lis 2012, 21:20 --

 

nienormalna21, nie radzę sobie. nie umawiam sie poprostu, wykręcam się gładko ile tylko moge. moim zdaniem nie ma takiej opcji, żeby coś z tym samodzielnie zrobić. namawianie "próbuj, może tym razem sie przełamiesz i bedzie ok" jest bzdurą. jeśli masz deficyty osobowościowe to takie próbowanie tylko pogłębi cię w przekonaniu że nie nadajesz sie do bliskich relacji. tylko terapia może ponaprawiać takie rzeczy, a jak faktycznie bedzie działać to wtedy nie bedziesz zadawać takich pytań, poprostu wyjdziesz do ludzi raz i drugi i w ten sposób odczujesz zmianę.

[niosaca_radosc]

zielona miętowa, ja się zaczęłam nad tym zastanawiać, bo wcześniej idealizowałam przyjaciół do granic możliwości i był moment kiedy bardzo angażowałam się w relacje. Nawet aż za bardzo. Teraz wszystko się zmieniło i wykręcam się jak tylko mogę.

[zielona miętowa]

hmm. znam to, też tak miałam. dochodziłam do wniosku w pewnym punkcie, na pewnym etapie pogłebiania relacji, że oni są jednak beznadziejni, i ja nie moge z nimi sie dłużej widywać, bo np. marnuje czas, irytują mnie i po prostu nie chce. w tej chwili mam raczej tak, że sama jestem rozłożona na czynniki pierwsze, mam galopujące poczucie własnej beznadziejności i nie chce, żeby z taką mną przebywali. nieraz nie potrafię się nawet odezwać w towarzystwie. uważam że nie zniosą mnie takiej, jaką jestem