Zazdrość

[MPol]

Mam problem z zazdrością. Chciałbym sobie z tym poradzić, ale nie potrafię, bo to emocje.

 

Choć moja sytuacja bytowo-materialna jest bardzo dobra, nie potrafię cieszyć się z sukcesów innych. Chyba nigdy nie potrafiłem. Coś, co dla innych jest naturalne, u mnie nie występuje. Chodzi tu głównie o osoby, które znam i są mi bliskie (znajomi, przyjaciele). Sukcesy osób obcych są mi obojętne.

 

Przykładowo: gdy dowiem się, że znajomy dostał podwyżkę i super pensje, większość ludzi się ucieszy. Ja w duchu będę wolał, by siodło mu się przeciętnie, a na pewno nie lepiej ode mnie. I znowu - ja wiem, jak powinno być i teoretycznie mogę wmówić sobie, że się cieszę. Ale w duchu będę tłumił emocje i robił coś wbrew sobie. Chciałbym cieszyć się normalnie, jak inni, ale nie umiem. Co mogę zrobić?

 

Dobry znajomy ostatnio pojechał na fajną wycieczkę. I tu też nie potrafię się cieszyć. Mimo że byłem na podobnej, a jednocześnie zjeździłem więcej świata niż on, zazdroszczę mu i wolałbym, aby jednak nie jechał. Nie wiem, dlaczego tak mam.

 

Gdy nie miałem dziecka, nie potrafiłem się cieszyć, gdy ktoś że ze znajomych mówił, że będzie miał. Jednocześnie swoje dzieci porównuje z innymi i przez to żywię niechęć do innych dzieci. Chodzi o dzieci znajomych, bo obce są mi obojętne i uważam często wręcz za słodkie.

 

Nawet irytuje mnie, gdy w dzieciach znajomych dostrzegam podobieństwo do znajomych. Jakaś taka irracjonalna zazdrość, niechęć, nie rozumiem.

 

Z czego to może wynikać? Jak tam zwalczyć? Ja wiem, że mogę sobie powiedzieć "Fajnie, że im się udało" albo "zmienić nastawienie", ale to tak nie działa, no w takim wypadku będzie to wbrew sobie, czyli udawane, nienaturalne, a prawdziwe emocje będą tłumione.

 

Co zrobić? Z czego to może wynikać? Ja naprawdę nie jestem frustratem czy nieudacznikiem, więc tym bardziej powinienem chyba cieszyć się z sukcesów innych, skoro sam nie mam źle. Ale nie potrafię.

 

Dziękuję za pomoc.

[Dryagan]

@MPol zazdrość to uczucie, które w jakimś stopniu dotyka każdego. Problem pojawia się, gdy zaczyna dominować i utrudnia relacje z innymi. To, że nie cieszysz się z sukcesów bliskich, mimo że sam masz dobrą sytuację życiową, nie oznacza, że jesteś złym człowiekiem. Zazdrość nie zawsze wynika z braku, ale często z wewnętrznych mechanizmów porównawczych i przekonań o własnej wartości. Może być efektem wychowania, wcześniejszych doświadczeń albo potrzeby kontroli nad tym, jak postrzegasz swoje miejsce wśród innych. Jeśli od dziecka nauczyłeś się, że wartość człowieka mierzy się osiągnięciami lub że porażka innych daje pewnego rodzaju ulgę, to takie schematy mogą być mocno zakorzenione.

Walka z tym nie polega na zmuszaniu się do fałszywej radości, bo tak jak piszesz – to tylko tłumienie emocji, które prędzej czy później wrócą. Lepszą drogą jest próba zrozumienia, co stoi za tymi uczuciami. Co tak naprawdę czujesz, gdy ktoś osiąga sukces? Strach, że coś tracisz? Poczucie niesprawiedliwości? Lęk, że za mało sam z siebie dajesz? Im głębiej wejdziesz w te pytania, tym łatwiej będzie ci zrozumieć mechanizm, który kieruje twoimi emocjami. Możesz próbować małych zmian – gdy pojawia się zazdrość, zamiast ją oceniać, spróbuj ją "rozłożyć na części". Zamiast mówić sobie "powinienem się cieszyć", spróbuj zapytać: "Co dokładnie mnie w tym uwiera?". Czasem samo nazwanie emocji sprawia, że tracą one swoją siłę.

To, że masz świadomość swojego problemu i chcesz nad nim pracować, już wyróżnia cię na tle wielu ludzi. Nie chodzi o to, żeby nagle stać się kimś, kto w naturalny sposób cieszy się z sukcesów innych, ale żeby nauczyć się funkcjonować z tymi emocjami tak, by nie wpływały negatywnie na ciebie i twoje relacje.