witajcie trzeci raz

[Potejto]

Cześć wszystkim. Zaburzenia lękowe zaatakowały mnie już trzeci raz, a raczej trzeci raz zdobyły taką siłę by sparaliżować moje  życie. Znam to forum od mojej pierwszej walki z nerwicą, uczestniczyłem tu w swoich najgorszych momentach jednak dopiero teraz wpadłem na to by się przywitać

Moim problemem są natrętne, przykre myśli, objawy somatyczne i tiki nerwowe. Prowadzi to do wyczerpania i tracenia nadziei. Brakuje mi energii żyć tak dalej. Znowu po nie długiej przerwie to wróciło z taką mocą że musiałem skorzystać z pomocy psychiatry. Od kilku dni wchodzę na leki.

 

Moja nerwica to taki przeciwnik, który bierze moje kompleksy, obawy, słabe strony i używa ich do niszczenia mnie. Towarzyszy mi ona chyba od dziecka jednak większość czasu nie miała tyle siły by tak skutecznie mnie atakować.

 

Naszły mnie w ostatnich dniach pewne refleksje skąd ten ponowny atak. Czemu wracam znowu do punktu wyjścia.

Odkąd pamiętam byłem strachliwy i nie śmiały. W szkole np. obawiałem się zmoczyć gąbkę, wytrzeć tablice, podlać kwiatki z obawą że popełnie jakiś błąd i będą się ze mnie śmiać. Zawsze trzymałem się na uboczu, starałem się nie zwracać na siebie uwagi. Nie podejmowałem żadnych wyzwań z obawą przed porażką. Tak przebrnąłem przez okres edukacji. Na samych dwójkach bo prawie się nie uczyłem, nie miałem do tego motywacji i wiary że mogę coś osiągnąć. Cały czas zrezygnowany po najniższej linii oporu.

Potem nastało dorosłe życie i coraz bardziej stresujące doświadczenia. Jednak jakoś sobie poradziłem. Zdałem prawo jazdy, znalazłem pierwszą pracę, sumiennie pracowałem ale chyba wtedy zaczęło to zmierzać w złą stronę. Zacząłem rezygnować ze spotkań z kolegami (których miałem kilku), nasze relacje zaczęły się osłabiać. Zacząłem popijać po 1-2 piwa wieczorem by poprawić sobie humor. W Wekeendy wiadomo że więcej. Poza pracą i domem praktycznie nie miałem życia. Praca była dla mnie najważniejsza by zdobywać pieniądze na "lepsze i bezpieczne jutro". Każdy dzień wyglądał tak samo - praca, ogarnięcie w domu, zakupy (głównie piwka i szlugi) i popijanie do internetu / gierek tuż przed snem. Relacje z znajomymi praktycznie umarły, zostałem sam. Moje życie było mega nudne i bez celu i marzeń. Zacząłem się coraz bardziej zamykać w strefie komfortu. Nawet przestałem chodzić do kościoła bo zacząłem mocno się wstydzić tików nerwowych i ciężko mi tam było wytrzymać. Nie pojadę już samochodem do miasta chociaż kiedyś nie powodowało to u mnie tak przesadnego stresu. Praca, którą dobrze znam zaczęła powodować u mnie lęk i obrzydzenie. Z rana przed pracą zaczęły się odruchy wymiotne i mdłości. W pracy czasami dopadały mnie inne typowe somaty nerwicy.

 

Teraz wiem że muszę przebudować swoje życie. Zadbać o relacje międzyludzkie, rodzinę, o swój samorozwój, znaleźć cele. By każdy dzień był wartościowy. Nie mogę gnić dalej w strefie komfortu bo to mnie wykończy. No i alkohol chcę porzucić na zawsze bo z pewnością potęgował moje rozbujałe emocje, zabijał ambicje i odbierał czas.

 

Trochę się rozpisałem ale dało mi to trochę ulgi. Pozdrawiam

[Szczebiotka]

Cześć

Miło że napisałeś i wyrzuciłeś to z siebie. Czasami to pomaga. Wiem z czym się zmagasz i życzę ci dużo sił do walki.

[Liber8]

Witaj

[Verinia]

Hej. 

 

Masz już jakiś pomysł jak wyjść ze strefy komfortu? Sama szukam sposobu ..