Witajcie :)

[Eldivo]

Witajcie! Nazywam się Arek i mam 28 lat. Moja historia z depresją i stanami lękowymi zaczęła się w dość młodym wieku. Dlaczego? Każdy zadaje sobie te pytanie, wraz ze mną. Rodzina normalna, warunki okej, żadnej patologii, no może poza babcią, która od małego mnie straszyła dosłownie wszystkim... Pomijając temat babci, wszystko wyglądało normalnie oprócz tego, że każda czynność, nauka, doświadczenie było dla mnie czymś czego nawet bałem się spróbować, bo od razu nasuwały mi się myśli "nie dam rady", "nie wyjdzie mi", "nie podołam". Tata uczył mnie pływać... nie nauczyłem się bo przez mój strach, a dokładniej wrzask jakiego narobiłem na basenie sprawił, że wyrzucali nas wielokrotnie, bo myśleli że ludzi mordują  Nauka jazdy na łyżwach? Nie.. bo przecież co jeśli się przewrócę? Jazda na rowerze? W życiu! Przecież można sobie zrobić krzywdę. I tak dalej... lata lecą. Zaczęła się szkoła. Wraz z nią rozpoczęły się kolejne problemy. Nie.. nie z nauką, uczyłem się bardzo dobrze, ale z tym, że nie byłem taki jak wszyscy, zero uczestnictwa w wycieczkach, bo strach, ciągła nauka, bo strach przed złym odbiorem przez nauczycieli, ewentualnie negatywnej opinii. Zaczął się stres. Podupadłem na zdrowiu, ale psychicznym. Przestało mnie cieszyć życie. Ciągłe obelgi oraz bardzo nowoczesne teraz pojęcie "hejt" skierowane wobec mojej osoby. Bo jestem inny. Zacząłem być kierowany do psychologów, lecz psychologowie nie widzieli u mnie żadnego problemu.. "Ja tam nie widzę w Tobie problemu, po prostu jesteś leniwy..." Ale co ma piernik do wiatraka?  Po tym jak traktowali mnie ludzie z otoczenia odczuwałem dziwny strach i lęk. Tak jakbym zrobił się aspołeczny? Idąc ulicą pociłem się, trzęsły mi się ręce i miałem wrażenie, że wszyscy wokół mnie patrzą tylko i wyłącznie na mnie. Byłem rozkojarzony, gdy ktoś się do mnie odezwał nie potrafiłem mu odpowiedzieć jak człowiek tylko jąkając się z trzęsącą szczęką jakby było -40 stopni na dworze. Pomimo tych wszystkich objawów , wciąż nikt nie widział we mnie problemu. Farmakologia? Nie widzę potrzeby. Zmieniłem się, a bardziej swoje podejście do świata, dystans. Tak... to jest to. Ale zadaję sobie pewne pytanie, czy aby na lepsze? Nie koniecznie. Bo mając wywalone kompletnie na wszystko na ludzi, na to co się wokół dzieje, opinię itp. staję się człowiekiem, który zaczyna popadać z czasem w depresję. Spoglądanie na świat w szarych kolorach, wrzucanie ludzi do jednego worka. Pomogło, wyszedłem z tego ale nie na długo. Od momentu ukończenia szkoły średniej, prawa jazdy, studiów... Zaczęło jakby wracać wszystko z podwojoną siłą. Problemy z poznaniem, nawiązaniem relacji z płcią przeciwną. Co było i jest powodem? Wymaganie od kogoś tego, czego sam nie jestem w stanie dać. Zbyt idealne wymogi i rezygnacja z każdej... Bo nie spełnia moich oczekiwań. Ale.. żadna? Dodajmy do tego brak umiejętności przegrywania, nie tylko tyczy się świata wirtualnego. Musisz być wszędzie naj. Nie ważne czy umiesz czy nie, czy Cię stać na coś czy też nie, ale musisz. Zaczęło się skupianie tylko na własnej osobie, realizacja, wszystko idzie jak najbardziej zgodnie z planem. W końcu sukces, osiągnięcie wszystkich zamierzonych celów i marzeń oprócz partnerki, ale po co? Kiedyś się sama znajdzie, wystarczy czas... Właśnie... czas, wcale go tak dużo nie ma, ponieważ większość gdy była okazja przeznaczyłem go na naprawę siebie oraz osiąganie czegoś co jest ponad moje siły. Nieświadomie z dnia na dzień moja 'depresja' zaczęła sobie przypominać o sobie. Wróciłem do dawnych męczących pytań... "dam radę?", "powinienem?", a nawet zrobiłem krok dalej "kim jestem, czy jestem wartościową osobą i po co żyć, skoro pomimo moich wysiłków i tak nikt nie zwraca na mnie uwagi..." To jest ten moment w którym depresja zaczyna zbliżać się do tego etapu w którym wymagana jest interwencja psychologa, ale nie takiego który powie mi, że jestem leniem  Podsumowując i nie rozpisując za bardzo, wyszedłem częściowo z depresji, bez ingerencji psychologów, psychiatrów i farmakologii. Wyleczyła mnie samoakceptacja, sport i muzyka. Ale dlaczego napisałem, że częściowo? Bo problem wciąż tkwi, w śmiałości pod względem poznawania drugiej połówki, ale myślę, że jeszcze jakoś da się z tego wyleczyć. 

Ostatnimi czasy zmagam się również z nerwicą, a przynajmniej mam takie wrażenie, ponieważ każda jazda samochodem na dłuższy dystans, trasę której nie znam objawia się zimnym potem, zimnymi stopami i dłońmi spoconymi oraz częstym oddawaniem moczu pomimo braku przeziębienia, bądź podobnych chorób. Ale zobaczymy może ktoś coś doradzi w temacie. 

 

Cholerka... Troszkę się rozpisałem. Opowiedziałem w skrócie o moim problemie z depresją, ale nie napisałem jeszcze o najważniejszym, czyli tym po co tu przyszedłem. Fajnie jak się ma gdzie i z kim popisać, podzielić doświadczeniami, wygadać, a nawet w jakiś sposób wesprzeć, jeśli pogoda nie dopisuje, a znajomi realni, których jest coraz mniej nie mają we mnie brzydko mówiąc wyje.... 

[Dalja]

Witaj, dużo przeszedłeś. Musisz się ponieść życiu, odpuścić, samo się znajdzie. Ufać że dobro samo przyjdzie, cierpliwie. Zasługujesz na nie jak kazdy:) taka mała rada, może nie zbyt składna. Ale witaj na forum!

[Szczebiotka]

5 godzin temu, Eldivo napisał:

Witajcie! Nazywam się Arek i mam 28 lat. Moja historia z depresją i stanami lękowymi zaczęła się w dość młodym wieku. Dlaczego? Każdy zadaje sobie te pytanie, wraz ze mną. Rodzina normalna, warunki okej, żadnej patologii, no może poza babcią, która od małego mnie straszyła dosłownie wszystkim... Pomijając temat babci, wszystko wyglądało normalnie oprócz tego, że każda czynność, nauka, doświadczenie było dla mnie czymś czego nawet bałem się spróbować, bo od razu nasuwały mi się myśli "nie dam rady", "nie wyjdzie mi", "nie podołam". Tata uczył mnie pływać... nie nauczyłem się bo przez mój strach, a dokładniej wrzask jakiego narobiłem na basenie sprawił, że wyrzucali nas wielokrotnie, bo myśleli że ludzi mordują  Nauka jazdy na łyżwach? Nie.. bo przecież co jeśli się przewrócę? Jazda na rowerze? W życiu! Przecież można sobie zrobić krzywdę. I tak dalej... lata lecą. Zaczęła się szkoła. Wraz z nią rozpoczęły się kolejne problemy. Nie.. nie z nauką, uczyłem się bardzo dobrze, ale z tym, że nie byłem taki jak wszyscy, zero uczestnictwa w wycieczkach, bo strach, ciągła nauka, bo strach przed złym odbiorem przez nauczycieli, ewentualnie negatywnej opinii. Zaczął się stres. Podupadłem na zdrowiu, ale psychicznym. Przestało mnie cieszyć życie. Ciągłe obelgi oraz bardzo nowoczesne teraz pojęcie "hejt" skierowane wobec mojej osoby. Bo jestem inny. Zacząłem być kierowany do psychologów, lecz psychologowie nie widzieli u mnie żadnego problemu.. "Ja tam nie widzę w Tobie problemu, po prostu jesteś leniwy..." Ale co ma piernik do wiatraka?  Po tym jak traktowali mnie ludzie z otoczenia odczuwałem dziwny strach i lęk. Tak jakbym zrobił się aspołeczny? Idąc ulicą pociłem się, trzęsły mi się ręce i miałem wrażenie, że wszyscy wokół mnie patrzą tylko i wyłącznie na mnie. Byłem rozkojarzony, gdy ktoś się do mnie odezwał nie potrafiłem mu odpowiedzieć jak człowiek tylko jąkając się z trzęsącą szczęką jakby było -40 stopni na dworze. Pomimo tych wszystkich objawów , wciąż nikt nie widział we mnie problemu. Farmakologia? Nie widzę potrzeby. Zmieniłem się, a bardziej swoje podejście do świata, dystans. Tak... to jest to. Ale zadaję sobie pewne pytanie, czy aby na lepsze? Nie koniecznie. Bo mając wywalone kompletnie na wszystko na ludzi, na to co się wokół dzieje, opinię itp. staję się człowiekiem, który zaczyna popadać z czasem w depresję. Spoglądanie na świat w szarych kolorach, wrzucanie ludzi do jednego worka. Pomogło, wyszedłem z tego ale nie na długo. Od momentu ukończenia szkoły średniej, prawa jazdy, studiów... Zaczęło jakby wracać wszystko z podwojoną siłą. Problemy z poznaniem, nawiązaniem relacji z płcią przeciwną. Co było i jest powodem? Wymaganie od kogoś tego, czego sam nie jestem w stanie dać. Zbyt idealne wymogi i rezygnacja z każdej... Bo nie spełnia moich oczekiwań. Ale.. żadna? Dodajmy do tego brak umiejętności przegrywania, nie tylko tyczy się świata wirtualnego. Musisz być wszędzie naj. Nie ważne czy umiesz czy nie, czy Cię stać na coś czy też nie, ale musisz. Zaczęło się skupianie tylko na własnej osobie, realizacja, wszystko idzie jak najbardziej zgodnie z planem. W końcu sukces, osiągnięcie wszystkich zamierzonych celów i marzeń oprócz partnerki, ale po co? Kiedyś się sama znajdzie, wystarczy czas... Właśnie... czas, wcale go tak dużo nie ma, ponieważ większość gdy była okazja przeznaczyłem go na naprawę siebie oraz osiąganie czegoś co jest ponad moje siły. Nieświadomie z dnia na dzień moja 'depresja' zaczęła sobie przypominać o sobie. Wróciłem do dawnych męczących pytań... "dam radę?", "powinienem?", a nawet zrobiłem krok dalej "kim jestem, czy jestem wartościową osobą i po co żyć, skoro pomimo moich wysiłków i tak nikt nie zwraca na mnie uwagi..." To jest ten moment w którym depresja zaczyna zbliżać się do tego etapu w którym wymagana jest interwencja psychologa, ale nie takiego który powie mi, że jestem leniem  Podsumowując i nie rozpisując za bardzo, wyszedłem częściowo z depresji, bez ingerencji psychologów, psychiatrów i farmakologii. Wyleczyła mnie samoakceptacja, sport i muzyka. Ale dlaczego napisałem, że częściowo? Bo problem wciąż tkwi, w śmiałości pod względem poznawania drugiej połówki, ale myślę, że jeszcze jakoś da się z tego wyleczyć. 

Ostatnimi czasy zmagam się również z nerwicą, a przynajmniej mam takie wrażenie, ponieważ każda jazda samochodem na dłuższy dystans, trasę której nie znam objawia się zimnym potem, zimnymi stopami i dłońmi spoconymi oraz częstym oddawaniem moczu pomimo braku przeziębienia, bądź podobnych chorób. Ale zobaczymy może ktoś coś doradzi w temacie. 

 

Cholerka... Troszkę się rozpisałem. Opowiedziałem w skrócie o moim problemie z depresją, ale nie napisałem jeszcze o najważniejszym, czyli tym po co tu przyszedłem. Fajnie jak się ma gdzie i z kim popisać, podzielić doświadczeniami, wygadać, a nawet w jakiś sposób wesprzeć, jeśli pogoda nie dopisuje, a znajomi realni, których jest coraz mniej nie mają we mnie brzydko mówiąc wyje.... 

Hej. Miło że tutaj jesteś. Nic nie szkodzi że się rozpisałeś, ja też lubię dużo pisać  

To fakt fajnie że są osoby które cię rozumieją, i z którymi możesz porozmawiać. 

Pozdrawiam.

[Dryagan]

@Eldivo witaj na Forum, rozgość się. Myślę, że wielu z nas boryka się z podobnymi problemami, jak to się mówi "każdy ma swoje". Pisz o wszystkim co Ci tam na duszy zalega.