Podtyp dużej depresji z niepokojem(agitacją)

[dziubinskiadrian5@gmail.co]

Witam jestem bardzo skrytą zamknięta w sobie osobą. Szukam osób które chciałyby choć trochę porozmawiać ze mną(podzielić się cierpieniem,brakiem zrozumienia rodziny. Ale też przebiegiem waszej farmakologii,bądź psychoterapii. Jestem aktualnie na kombinacji Sertraliny(200mg) i bupropionu(300mg). Muszę się wybrać jeszcze na Cbt jak mój znieczulony mózg się ożywi. Jestem otwarty na konwersacje z ludźmi z takim samym podtypem problem co mój ale i każdy będzie tu mile widziany z jakim by problemem nie przychodził.

[jacek7]

Ja tam skryty może nie jestem jakoś bardzo. Psychiatra zdiagnozowała u mnie fobię społeczną. Zawsze myślałem że jestem nieśmiały. A teraz mi psychiatra wytłumaczyła co i jak. Unikałem ludzi W tej chwili wychodziłbym do ludzi , tylko że nie mam jakiś znajomych ani przyjaciół którzy ,I w domu siedzę . 

Teraz po lekach jest  raz lepiej, raz gorzej. Za miesiąc mam kolejną wizytę. Zobaczymy.

[dziubinskiadrian5@gmail.co]

No ja też wychodzę do ludzi, ale nie potrafię jakoś się z nimi dogadać. Też nie mam przyjaciół, znajomych. Kiedyś byłem innym człowiekiem ale po epizodzie depresyjnym nie miałem siły wstać z łóżka i wszystkich znajomych straciłem.

[eleniq]

Ja chorowałem na ciężką depresję z niepokojem i potwornie natrętnymi myślami samobójczymi. Choroba osiągnęła swój szczyt w grudniu zeszłego roku, pojawiła się ostra bezsenność i tendencje samobójcze, ale jeszcze nie próba, całe szczęście. Musiałem zabezpieczyć się w szpitalu. Była ona spowodowana nagłą śmiercią mojej mamy na ulicy. Nie byłem tego świadkiem, tylko mama była sama w drodze do sklepu i nagle kaput! Tragedia!!!

 

Leki mnie podniosły, wyciszyły znacznie te przykre objawy depresyjno-lękowe, pomogły nabrać dystansu do tej trudnej sytuacji życiowej (też nie mam takich bliskich znajomych do wyjść). Ale oprócz zaburzeń lękowo-depresyjnych ja dodatkowo mam problem w sferze emocji, nie umiem ich nazywać, rozpoznawać (aleksytymia). Nie żyje się z tym łatwo, ale pragnę to zmienić. Poznawanie języka emocji może być bardzo ciekawe. Szczerość i otwartość to moim zdaniem podstawa tworzenia zdrowych relacji. I to też chciałbym przełamać jakoś. Od tego już jest terapia, na którą zamierzam się wybrać w niedługim czasie. Myślę o terapii na oddziale dziennym, tylko tutaj praca będzie wyjątkowo wytężona. Mógłbym też podjąć się indywidualnej, ale niestety w chwili obecnej na taką terapię nie jestem dyspozycyjny. Jestem już na tyle stabilny dzięki lekom, że dam radę uczestniczyć w terapii, która będzie dla mnie porządnym treningiem emocjonalnym, bo zdaję sobie sprawę, że jest to żmudne i też niczego to na samym wejściu nie gwarantuje, ale spróbować zawsze można. Tylko też bardzo ważna jest przy tym wszystkim wiara w siebie, która stanowi w tym wszystkim niezwykle potężny grunt do dalszego kwiecistego samorozwoju. Trzeba przy tym znać swoje możliwości i ograniczenia oraz mieć wyznaczone cele do terapii. Bez tego terapia nie będzie miała sensu, mówię to od razu, ze swojego własnego doświadczenia. Wiem już, że chcę zmian na lepsze!

[jacek7]

Tak czytam co piszesz , że chcesz iść na terapię. Kilka lat temu byłem u jednej pani psychiatry. Przepisała mi leki, i zapytałem ją czy pójście na psychoterapię mogłoby mi pomóc. Powiedziała mi , że ona nie wierzy w psychoterapię.

A obecna lekarka, psychiatra u której się leczę, powiedziała mi że moje lepsze samopoczucie jest spowodowane zażywaniem leków. Tłumaczyła że jeśli człowiek dojdzie do jakiś tam wniosków , to te myśli nie są w stanie spowodować że zacznie inaczej myśleć i działać ( tak jakoś to zrozumiałem ).

Też kiedyś chodziłem na psychoterapię , jakieś 1,5 roku. Zrozumiałem zwoje życie, ale teraz dzięki lekom jestem jakby odważniejszy i pewniejszy siebie.