Jestem tak nieszczęśliwa

[Unloved]

Życie nie układa mi się tak jakbym chciała. Wiem ,że nie powinnam narzekać, doceniać małe rzeczy ,ale marzy mi się tylko uścisk 1 życzliwej osoby i słów, że wszystko będzie dobrze. Że mimo niepowodzeń, ciężkich dni ktoś jest przy mnie i przytuli

[Wrwsw]

19 minut temu, Unloved napisał(a):

Życie nie układa mi się tak jakbym chciała. Wiem ,że nie powinnam narzekać, doceniać małe rzeczy ,ale marzy mi się tylko uścisk 1 życzliwej osoby i słów, że wszystko będzie dobrze. Że mimo niepowodzeń, ciężkich dni ktoś jest przy mnie i przytuli

Może zacznij się modlić?

 

Poważnie mówię, wiara może pomóc

[Unloved]

Modlę się, ale czasem to nie pomaga 

[Wrwsw]

20 minut temu, Unloved napisał(a):

Modlę się, ale czasem to nie pomaga 

to wsparcie psychologiczne / psychoterapia

 

( Chociaż zakładam, że już uczęszczasz? )

[Unloved]

Nie uczęszczam. Miałam w życiu różne momenty.  Dobre i złe. Starałam się sama sobie z nimi radzić. Raz lepiej raz gorzej. Nauczyłam się płakać po cichu i by nikt nie widział. Wstydzę się, że jestem taka słaba, że nie daję rady.  Mam 40 lat,nie mam męża ani dzieci. Mam garstkę zaufanych przyjaciół, ale nie mówię im o swoich problemach, bo nie chce się przy nich rozklejać i okazywać słabości. W dzieciństwie nie miałam za dużo miłości. Był dom,bezpieczeństwo, ale nie było słów kocham Ci,jestem dumna,nie było przytulania. Gdy nie radziłam w sobie w szkole była krytyka,a przy powodzeniach to tylko przypominanie o poprzednich porażkach. Nie wiem czy przez takie wychowanie jestem sama,bo nie potrafię kochać?!?!  Wiem, że jestem zaburzona ,że psycholog /psychiatra by się przydał. Ale nie mam odwagi. 

[Szalony Kojot]

W dniu 18.09.2024 o 14:47, Unloved napisał(a):

Nie uczęszczam. Miałam w życiu różne momenty.  Dobre i złe. Starałam się sama sobie z nimi radzić. Raz lepiej raz gorzej. Nauczyłam się płakać po cichu i by nikt nie widział. Wstydzę się, że jestem taka słaba, że nie daję rady.  Mam 40 lat,nie mam męża ani dzieci. Mam garstkę zaufanych przyjaciół, ale nie mówię im o swoich problemach, bo nie chce się przy nich rozklejać i okazywać słabości. W dzieciństwie nie miałam za dużo miłości. Był dom,bezpieczeństwo, ale nie było słów kocham Ci,jestem dumna,nie było przytulania. Gdy nie radziłam w sobie w szkole była krytyka,a przy powodzeniach to tylko przypominanie o poprzednich porażkach. Nie wiem czy przez takie wychowanie jestem sama,bo nie potrafię kochać?!?!  Wiem, że jestem zaburzona ,że psycholog /psychiatra by się przydał. Ale nie mam odwagi. 

pewnie strach przed bliskością, brak zaufania do innej osoby. Dodatkowo, może męczy cię depresja

[Verinia]

Nie jesteś sama.

 

Nie mam znajomych. Nie mam nikogo z kim mogłabym porozmawiać. Odcięłam się od wszystkich przez mój kryzys w psychice. Nie wiem czy uda mi się jeszcze kiedykolwiek wrócić do życia z ludźmi. Mam fajną rodzinę, spoko pracę, jakieś tam zainteresowania, jednak jestem w tym totalnie samotna. Także Cię rozumiem i pozdrawiam