Codzienność

[Sayurii]

Jak to z wami/ u was jest , że codziennie potraficie znaleźć siły, chęci albo zmusić się do wstania z łóżka, pójścia do pracy, pójścia między ludzi, zrobienia zakupów, zmotywowania się by pójść na rower, na siłownię czy wykonania codziennych czynności chociażby zmycia brudnych naczyń? 

Jak sobie z tym radzicie albo czy w ogóle radzicie sobie z tym? 

[Sayurii]

Mi ciężko wstać do pracy ale to w końcu konieczność, obowiązek bo albo pracujesz, zarabiasz albo wylądujesz na bruku i bedziesz spać pod gołym niebem.

Ale nie mogę czasami się zebrać by pójść po zakupy i to nie jakieś pierdoły ale po samo jedzenie. 

Ostatnio pare godzin zbierałam się by pójść na rower, ogarnelam się, ubrałam i wiecie no? Już łapie za kluczyki, dotykam klamki drzwi wyjściowych i nagle: nie, nie jednak nie. 

Rozebrałam się, zostałam w domu, położyłam się i tak mi koniec dnia zleciał. 🥴

[Jurecki]

1 godzinę temu, Sayurii napisał:

Jak to z wami/ u was jest , że codziennie potraficie znaleźć siły, chęci albo zmusić się do wstania z łóżka, pójścia do pracy, pójścia między ludzi, zrobienia zakupów, zmotywowania się by pójść na rower, na siłownię czy wykonania codziennych czynności chociażby zmycia brudnych naczyń? 

No u mnie nie zawsze tak jest. Ale co mam umierać?

[Dryagan]

Mnie się wydaje, że im bardziej człowiek sobie odpuszcza - że nie wyjdzie, nie zrobi zakupów, nie pójdzie pobiegać, nie posprząta itd., tym bardziej problem narasta. To jest jak błędne koło. Kolejny raz odpuszcza i kolejny i potem już w ogóle nie ma siły nic robić i nawet mu się nie chce, ani nie czuje potrzeby, żeby to robić. A potem budzi się z ręką  nocniku, jako zupełna życiowa kaleka. Lepiej więc wpaść w nawyk robienia pewnych rzeczy, żeby to stało się normą i nawet jak danego dnia nie ma siły, to jednak nie dawać sobie taryfy ulgowej. Druga rzecz to poczucie odpowiedzialności. Wiem, że nie mogę się poddać, bo mam pracę (jak nie zrobię tego co mam zrobić to mnie zwolnią), rodzinę i małe dziecko (tutaj odpowiedzialność jest podwójna), ojca - któremu trzeba pomóc, bo staje się niedołężny. To właśnie daje motywację, żeby jednak wstać z tego łóżka i działać. Zresztą nawet gdybym był sam... to takie "niecnierobienie" to zwykłe marnotrawstwo potencjału - po coś w końcu żyje się na tym świecie

[zielona-welonka]

Czasem nie mam sił i chęci by oddychać, a nie mówię o czym innym.

 

[katrin123]

Im dalej w las to coraz mniej się chce. Robię tylko to co muszę. Bywają dni że nic nie robie bo trudno się zabrać za cokolwiek. 

Dzisiaj tylko obiad ugotowałam. Ostatnio gotowizne często odgrzewalam. Nie chce się przy garach stać. 

[zarr]

Czasem sie nie chce ale trzeba. 

A przed wyjściem do pracy to juz w ogóle, jakaś senność mnie ogarnia i mam ochotę iść spać. W pracy przechodzi

 

 

 

Moja codzienność to monotonia.