Strach przed nauką i zaległości

[Brokatowa Kajzerka]

Witam wszystkich, piszę ten wątek w desperacji bo mam już dość niemocy, niechęci i poczucia że drobne rzeczy mnie przerastają.

 

Ale po kolei. Moim problemem jest strach przed nauką (i ogólnie podejmowaniem wszelkich "okołoedukacyjnych" czynności).

 

Jestem studentką i chwilowo znalazłam się w takiej sytuacji, że jestem chora. Podczas nieobecności w szkole przegapiłam kilka ważnych zajęć, które będę musiała odrobić po powrocie (+ oczywiście czeka mnie zwykła nauka zgodnie z planem zajęć). W tej chwili czuję się dobrze fizycznie i powinnam pomału się zacząć uczyć żeby wszystkie zaległości ponadrabiać. Ale ja nie mogę...

 

Kiedy otwieram skrypt i próbuję się uczyć mój mózg automatycznie się poddaje i wyłącza. Bardzo ciężko jest mi zacząć się uczyć i ja wiem że przyczyną tego jest strach przed tym że sobie nie poradzę, że kolokwium i tak napisze słabo, że się namęczę a to i tak na nic bo ostatecznie się skompromituję przy odpowiedzi i tak dalej. Nie jest to taki "typowy" strach (trzęsące się ręce, atak paniki) ale takie "zamulenie", mój mózg po prostu odmawia, zaczynam czuć się senna i wszystko mnie rozprasza. To tak jakby ktoś dał mi kartkę z napisem "3*4 + 2" i kazał to rozwiązać a ja rzuciłabym na to okiem, powiedziała po prostu "nie" i poszła spać. Straszna niemoc.

 

Proszę o pomoc, o poradę, bo mój stan nie bierze się z lenistwa. To śmieszne, że osoba która z własnej woli zaczęła studiować teraz boi się nauki, tak nie powinno być. Studia zaczęłam niedawno, mogę zawalić przez to semestr.

 

Dodam, że moje poczucie własnej wartości pod względem własnej inteligencji i uzdolnień jest dosłownie na dnie. Ten stan jest częściowo uzasadniony (fakt faktem że zbyt bystra nigdy nie byłam, zawsze poświęcałam na naukę dużo czasu a stopnie i tak słabe) a częściowo nieuzasadniony (często ze stresu głupieję jeszcze bardziej a kiedy zagryzałam zęby i naprawdę chciałam się czegoś nauczyć to zdarzały się też sukcesy).

[antoni97]

14 minut temu, Brokatowa Kajzerka napisał:

Witam wszystkich, piszę ten wątek w desperacji bo mam już dość niemocy, niechęci i poczucia że drobne rzeczy mnie przerastają.

 

Ale po kolei. Moim problemem jest strach przed nauką (i ogólnie podejmowaniem wszelkich "okołoedukacyjnych" czynności).

 

Jestem studentką i chwilowo znalazłam się w takiej sytuacji, że jestem chora. Podczas nieobecności w szkole przegapiłam kilka ważnych zajęć, które będę musiała odrobić po powrocie (+ oczywiście czeka mnie zwykła nauka zgodnie z planem zajęć). W tej chwili czuję się dobrze fizycznie i powinnam pomału się zacząć uczyć żeby wszystkie zaległości ponadrabiać. Ale ja nie mogę...

 

Kiedy otwieram skrypt i próbuję się uczyć mój mózg automatycznie się poddaje i wyłącza. Bardzo ciężko jest mi zacząć się uczyć i ja wiem że przyczyną tego jest strach przed tym że sobie nie poradzę, że kolokwium i tak napisze słabo, że się namęczę a to i tak na nic bo ostatecznie się skompromituję przy odpowiedzi i tak dalej. Nie jest to taki "typowy" strach (trzęsące się ręce, atak paniki) ale takie "zamulenie", mój mózg po prostu odmawia, zaczynam czuć się senna i wszystko mnie rozprasza. To tak jakby ktoś dał mi kartkę z napisem "3*4 + 2" i kazał to rozwiązać a ja rzuciłabym na to okiem, powiedziała po prostu "nie" i poszła spać. Straszna niemoc.

 

Proszę o pomoc, o poradę, bo mój stan nie bierze się z lenistwa. To śmieszne, że osoba która z własnej woli zaczęła studiować teraz boi się nauki, tak nie powinno być. Studia zaczęłam niedawno, mogę zawalić przez to semestr.

 

Dodam, że moje poczucie własnej wartości pod względem własnej inteligencji i uzdolnień jest dosłownie na dnie. Ten stan jest częściowo uzasadniony (fakt faktem że zbyt bystra nigdy nie byłam, zawsze poświęcałam na naukę dużo czasu a stopnie i tak słabe) a częściowo nieuzasadniony (często ze stresu głupieję jeszcze bardziej a kiedy zagryzałam zęby i naprawdę chciałam się czegoś nauczyć to zdarzały się też sukcesy).

Hej. A powiesz ile masz lat i czy miałaś kiedyś mierzone iq?

[Brokatowa Kajzerka]

2 minuty temu, antoni97 napisał:

Hej. A powiesz ile masz lat i czy miałaś kiedyś mierzone iq?

 

Mam 24 lata, IQ nigdy nie miałam mierzonego (ale cóż, wynik raczej do przewidzenia).

[Dalja]

Hej! Jak większosc studentow, masz z tylu glowy lęk, że nie zdasz. I ten podswiadomy stres paralizuje twoj mozg gdy ma pracowac?

 Problem skad wziac notatki, jacys zafiksowani prowadzacy itd jest to strasznie irytujące na studiach, ale dopiero zaczelas i przyzwyczaisz sie do tego! Ja liczylam ze z roku na rok bedzie lzej ale tylko powtórka z rozrywki  

Ale powaznie studia nie są warte ani chwili stresu i ani chwili załamania. Pamiętaj o tym bardzo cie prosze, bo u mnie tez dołożyły swoje do nerwicy. Minimum zaangazowania, bo i tak zdajesz poprawke dzieki temu ze widziales co bylo na 1 terminie. A nie dlatego ze sie czegos nauczyles :D:D tak to jest... glowa do góry!

[mawae]

W dniu 16.03.2022 o 13:51, Brokatowa Kajzerka napisał:

Witam wszystkich, piszę ten wątek w desperacji bo mam już dość niemocy, niechęci i poczucia że drobne rzeczy mnie przerastają.

 

Ale po kolei. Moim problemem jest strach przed nauką (i ogólnie podejmowaniem wszelkich "okołoedukacyjnych" czynności).

 

Jestem studentką i chwilowo znalazłam się w takiej sytuacji, że jestem chora. Podczas nieobecności w szkole przegapiłam kilka ważnych zajęć, które będę musiała odrobić po powrocie (+ oczywiście czeka mnie zwykła nauka zgodnie z planem zajęć). W tej chwili czuję się dobrze fizycznie i powinnam pomału się zacząć uczyć żeby wszystkie zaległości ponadrabiać. Ale ja nie mogę...

 

Kiedy otwieram skrypt i próbuję się uczyć mój mózg automatycznie się poddaje i wyłącza. Bardzo ciężko jest mi zacząć się uczyć i ja wiem że przyczyną tego jest strach przed tym że sobie nie poradzę, że kolokwium i tak napisze słabo, że się namęczę a to i tak na nic bo ostatecznie się skompromituję przy odpowiedzi i tak dalej. Nie jest to taki "typowy" strach (trzęsące się ręce, atak paniki) ale takie "zamulenie", mój mózg po prostu odmawia, zaczynam czuć się senna i wszystko mnie rozprasza. To tak jakby ktoś dał mi kartkę z napisem "3*4 + 2" i kazał to rozwiązać a ja rzuciłabym na to okiem, powiedziała po prostu "nie" i poszła spać. Straszna niemoc.

 

Proszę o pomoc, o poradę, bo mój stan nie bierze się z lenistwa. To śmieszne, że osoba która z własnej woli zaczęła studiować teraz boi się nauki, tak nie powinno być. Studia zaczęłam niedawno, mogę zawalić przez to semestr.

 

Dodam, że moje poczucie własnej wartości pod względem własnej inteligencji i uzdolnień jest dosłownie na dnie. Ten stan jest częściowo uzasadniony (fakt faktem że zbyt bystra nigdy nie byłam, zawsze poświęcałam na naukę dużo czasu a stopnie i tak słabe) a częściowo nieuzasadniony (często ze stresu głupieję jeszcze bardziej a kiedy zagryzałam zęby i naprawdę chciałam się czegoś nauczyć to zdarzały się też sukcesy).

 

Kojarzę ten motyw. Im więcej rzeczy mamy na głowie lub gdy przybędzie ich bardzo dużo w krótkim czasie to bywa tak, że ich ciężar przygniata i nie chce się nic robić.

 

Moja rada jest taka – możesz spróbować wypisać na kartce rzeczy o największym i najmniejszym priorytecie dla Ciebie, spróbować odpuścić sobie część spraw w tym momencie, mniej „emocjonować się” rzeczami (tj. przypisywać sprawom mniejszą dawkę emocji).

Wspominana kartka często pomaga mi przelać myśli i częściowo emocje na kartkę papieru. Mając tę kartkę czuję się lepiej bo mniej myślę o tym.

 

Inna sprawa. Możesz poświęcać godzinę dziennie na sprawy związane ze studiami i ani minutę więcej. Robisz kolejne rzeczy z listy i po 60 minutach kończysz, bez rozwlekania tego na cały wieczór lub weekend.

 

Jak masz rzeczy trudniejsze i łatwiejsze to zastanów się czy nie zacząć od tych drugich, a pomiędzy wpleść te pierwsze. Lub odwrotnie.

 

Na koniec pamiętaj aby w chwilach zwątpienia lub nie mocy postarać się mniej krytykować siebie, a częściej próbować przemycić taką myśl – ok, dzisiaj udało się zrobić tylko 3 z 10 rzeczy, nie szkodzi, jutro postaram się aby zrobić 4 z 10. Małymi krokami do przodu.

[Gość Luna*]

Halo. 

To moze byc po prostu stres (przed egzaminem). Taki blokujący. Moze zaległosci nazbierało sie za duzo?

Skoro zdałas mature i dostałas sie na studia, to chyba nie tak źle z Twoją inteligencją, itd.

Radzilabym odpocząc, odpuscic sobie troche (wyjsc na spacer?), a potem na spokojnie podejść do materiału.

(Ja bylam na studiach, gdzie materialu byl cały ogrom do opanowania, a niestety czesto uczylam sie na ostatnią chwilę - wiec znam podobny bol..)

powodzenia