Czy tylko ja czuję, że nie urwałam się z życiowej choinki :)?

[Puchatkowa]

Cześć Wszystkim,

 

miło mi zawitać tu do Was. Mam cichą nadzieję, że może właśnie tutaj znajdę odpowiedź na pytania, jakie mam w głowie (a ostatnio ich wiele). Cóż... Z chęcią pogadam z Wami o tym, co w świecie Dorosłych Dzieci słychać, o terapiach, sposobach radzenia sobie z lękami społecznymi i całym tym nerwicowym ustrojstwem... Jestem DDA, mam nerwicę, od czasu do czasu nawiedza mnie depresja (choć całkiem nieźle poradziłam sobie z częstotliwością kolejnych epizodów). Obecnie w trakcie wspomagania farmakologicznego, bo "system nie wytrzymał przeciążenia"... Kolejny raz. 

Mam 29 lat i czuję się czasami bardzo przerażona przyszłością, życiem, wizją poskładania na nowo tego wszystkiego... Obecnie walczę o siebie i można powiedzieć, że przechodzę swoiste postawienie wszystkiego na jedną kartę - jestem w trakcie poznawania siebie na nowo. O ile terapia DDA pozwoliła mi wyzwolić się z toksycznej relacji, zerwać kontakty z wampirami energetycznymi i postawić pierwsze świadome kroki ku dorosłości, o tyle nerwica nie pozwala mi wyjść do ludzi, zacząć na nowo pracować... I tak - czuję się totalnie niedopasowana. Może nie tylko ja mam takie wrażenie?

Ciągle jednak mam nadzieję.

Życzę Wszystkim pogody ducha i zdrowienia.

 

[Illi]

@Puchatkowa witaj na forum  na pewno znajdziesz tutaj tematy o których chciałabyś porozmawiać, ludzi z podobnymi problemami. Rozgość się

[eleniq]

Witaj

 

Posłuchaj rozumiem twoje cierpienie, ale pamiętaj, że od ciebie najwięcej zależy  Oczywiście też dobrze będzie jak poszukasz pomocy. Powiedz mi, czy brałaś może kiedyś jakieś leki przeciwdepresyjne? One też momentami bardzo pomagają, ale to już z lekarzem oczywiście trzeba uzgadniać... 

 

Skoro jest w Tobie tyle napięcia nerwowego, przez które czarno patrzysz na siebie i świat, warto coś z tym zrobić, żeby nie rujnowało ci to życia.  Jakiejś psychoterapii próbowałaś? 

[Puchatkowa]

Dziękuję za wypowiedzi.  

W dniu 7.05.2021 o 16:20, MarekWawka01 napisał:

Witaj

 

Posłuchaj rozumiem twoje cierpienie, ale pamiętaj, że od ciebie najwięcej zależy  Oczywiście też dobrze będzie jak poszukasz pomocy. Powiedz mi, czy brałaś może kiedyś jakieś leki przeciwdepresyjne? One też momentami bardzo pomagają, ale to już z lekarzem oczywiście trzeba uzgadniać... 

 

Skoro jest w Tobie tyle napięcia nerwowego, przez które czarno patrzysz na siebie i świat, warto coś z tym zrobić, żeby nie rujnowało ci to życia.  Jakiejś psychoterapii próbowałaś? 

MarekWawka01, a i owszem, wiele zależy ode mnie. To już nowa wiedza, którą staram się uskuteczniać w sobie. Jestem w terapii i można powiedzieć, że właśnie dopiero teraz, kiedy odważyłam się wejść na całego w ten skomplikowany proces - dzieje się.  Zgadzam się z Tobą, leki pomagają i niekiedy wzbranianie się od nich nie jest najlepszym (choć szalenie kuszącym) rozwiązaniem.  

[Pawel.770]

Witaj Puchatkowa. Ja tez mam nerwice. Tez sie martwie o przyszlosc... bylem 5 razy pod rząd w psychiatryku poniewaz ząglowalem lekami.... takze nie przejmuj sie nie tylko ty sie z tym trudzisz. Jestesmy z Toba Jakby cos to pytaj od razu o co chcesz. Powodzenia