Dzień Dobry, oto historia pewnego odlotu

[MelonCat]

Chciałabym się zapytać o pewną rzecz. Czy to jest jeszcze derealizacja? 

Od pewnego czasu dokucza mi całkowity "odlot", który objawia się:

-Zaburzeniami pamięci krótkotrwałej i koncentracji;

-Niezdarnością ciała;

-Wrażeniem  całkowitego odrealnienia. Jawa mierza mi się że snem, nawet kilka h po przebudzeniu nie wiem co jest rzeczywistością, a co moim wymysłem. Nie mam urojeń, ale wszystko jest takie "eteryczne"? Tylko ja jakaś taka ociężała (chodzi o ciało);

-Eskapizmem w świat fantazji. To zdarza mi się od dziecka, w gruncie rzeczy. Już jako przedszkolak gadałam sama ze sobą, wcielając się w wyimaginowane przeze mnie postacie. Oczywiście byłam rozmówcą i wiernym słuchaczem także :D. Problem w tym, że teraz świat fantazji wydaję się nieco bardziej realny od tego "naszego" padołu łez. Z jednej strony lubię ten  stan (jak każdy człowiek, to niepowtarzalna okazja na bycie faktycznym władcą swojego życia), ale z drugiej przeszkadza mi on w normalnym funkcjonowaniu. Zamiast skupiać się na zadaniach i rozwoju TUTAJ, tworzę w głowie nowe scenariusze. Już nawet nie potrafię uciekać w objęcia książek czy filmów. Po co, skoro w głowie mogę być kim chcę i patrzeć na co chcę? W trakcie obowiązków domowych, moja świadomość skupia się na scenariuszu, a ja stoję bezwolnie, opierając głowę o kij mopa. I marzę.

A podłoga nieumyta. Naczynia też nie. O nauce nie wspomnę, bo ledwo udało mi się zdać. 

Często muszę w czasie eskapizmu chodzić od ściany do ściany, ze słuchawkami na uszach. Nieco to autystyczne, ale pomaga w zatraceniu się. Z jednej strony chodzisz i rozładowujesz emocje, które przeżywasz TAM, a z drugiej jest to czynność na tyle prosta i niewymagająca niczego, że jestem w stanie pokonywać niezłe dystanse.

Gadanie do siebie samej nie przeszło. 

Ktoś z Was ma podobne problemy? Czy jest to mechanizm obronny mózgu, niedobory w diecie czy może jakaś dziwaczna skłonność do życia fikcją? 

[Mkbewe]

Nie wypowiem się czy to jest choroba, tutaj ludzie z forum lepiej się orientują.

Napiszę więc trochę zwyczajowo:
może potrzebujesz czegoś co Ciebie odciągnie od życia w świecie fantazji? Spróbuj wyjść ze znajomymi gdzieś.

[Gość Ewa1093]

Witaj. Mam podobnie, choć nie w takim stopniu i nieco inaczej się to u mnie objawia. Również mam mocno zaburzoną pamięć i koncentrację, często nie wiem co mi się śniło, a co wydarzyło się naprawdę. Różnica polega na tym, że każdą czynność wkładam w jakiś natrętny schemat i postępuję według niego, a później żyję tymi chorymi scenariuszami postępowania, zapominając o prawach działania realnego świata. To tak, jakbym tworzyła swój, taki infantylny. Tak jak dzieci wymyślają zabawy, tak ja bawię się w swoje schematy postępowania i nawet, jeśli mam ponieść tego konsekwencje, świadomie wybieram taką drogę, ponieważ ten świat jest mi bliższy i bardziej łagodny, bezpieczny. Kiedyś potrafiłam się wyrwać z takiego stanu rzeczy i wziąć się w garść, żeby wrócić do świata realnego, ale teraz prawie nad tym nie panuję. Po latach bez terapii zarówno ja, jak i moje życie jesteśmy w złym stanie. Przeraża mnie to i paraliżuje do tego stopnia, że wypieram rzeczywistość. Podobnie jak u Ciebie, kończy się to zawalonymi obowiązkami.

Edytowane 8 Sierpnia 2020 przez Ewa1093