Potrzeba dzielenia się emocjami z innymi ludźmi - jak sobie z tym radzić?

[Destoroyah]

Chodzi mi o coś takiego: trawią nas silne emocje, głównie negatywne, chcemy je jakoś z siebie wyrzucić, zwrócić uwagę na swój problem, czasem uzyskać pomoc, czasem po prostu się wyżalić (może częściej niż czasem).

 

Z drugiej strony - jest świadomość, że zawracamy głowę drugim osobom, dostaliśmy mniej lub bardziej wyraźne sygnały, że mają dosyć wysłuchiwania nas, że z czymś tam przegięliśmy. I - nawet nie z jakiejś potrzeby biernej agresji - "nie chcesz mnie słuchać teraz, to cię teraz ukarzę brakiem poruszania moich osobistych spraw" - chcemy zastopować (bo rozumiemy, że ta osoba może mieć dosyć, ma swoje nerwy, problemy itd.), ale też siedzą w nas te emocje i nie mamy co z nimi zrobić (np. przez lata przyzwyczailiśmy się do "wylewania" napięć albo zwyczajnie chcemy wsparcia).

 

I tu pytanie - jak sobie sobie radzić z silną, w zasadzie wyuczoną potrzebą przelewania na ludzi swoich problemów, żali, smutku itd.? Czy po prostu obserwować te emocje, które w nas siedzą, bez dzielenia się nimi z innymi? Czy np. przelewać je na papier, zrzucając z siebie natłok myśli, odczuć? Co jeśli to nie wystarczy, bardzo chcemy z konkretną osobą się podzielić tym czy tamtym w danym, stresującym dla nas momencie, a wiemy, że jednak nie powinniśmy / że "wyczerpaliśmy pulę" na dany okres itd.? Że np. powiedziała nam, że "inni ludzie sobie jakoś sami radzą ze swoimi problemami" i to był wyraźny sygnał "nie zawracaj mi gitary / chciał(a)bym, żebyś ty też tak potrafił(a) sobie pomóc bez angażowania mnie"?

 

 

[zecer]

Jak sobie jakoś radzą ze swoimi problemami, to może ich problemy nie są tak cieżkie.

[zecer]

Z drugiej strony nigdy nie umiałem uzewnętrznić się że swoimi problemami, w zasadzie umiem to zrobić tylko w rozmowie z jedną osobą, a i to nie całkiem. Ma to niestety efekt, że rośnie we mnie depresja, irytacja, zgorzknienie i niechęć do ludzi. Niestety mam wrażenie, że ludzie zdrowi nawet jak wysłuchają to nic nie zrozumieją

[dracarys]

W dniu 18.11.2019 o 20:31, zecer napisał:

Z drugiej strony nigdy nie umiałem uzewnętrznić się że swoimi problemami, w zasadzie umiem to zrobić tylko w rozmowie z jedną osobą, a i to nie całkiem. Ma to niestety efekt, że rośnie we mnie depresja, irytacja, zgorzknienie i niechęć do ludzi. Niestety mam wrażenie, że ludzie zdrowi nawet jak wysłuchają to nic nie zrozumieją

myślę że każdy by chciał żeby być zrozumiany i ja także. Było by na pewno łatwiej ale dla innych będę dziwakiem i tyle choćbym nie wiem jaki był. Nie mogę zrozumieć czemu jeszcze żyje i czemu nie zachorowałem na coś co by mnie wykończyło ,przecież nie jestem ważny na tym świecie,jestem pionkiem i jestem nieudacznikiem życiowym. Wróćę do pracy to może mi się poprawi nastrój ale i tak będzie ciężko. Sam siebie nie znam ,nie rozumiem i co tu wymagać od innych jak sam ze sobą masz problem ehhh. Nawet nie wiem czemu się staram

[wiejskifilozof]

Dla mnie emocje są wtedy,kiedy mamię pokaże kinkażu.