Czy agresja słowna jest moją winą?

[Strefanieznana]

Mam problem z mężem, a właściwie ze sobą też. Zacznę od tego, że mój mąż jest chorobliwie zazdrosny o moją przeszłość, cały czas twierdzi, że oklamalam go na temat tego ilu miałam przed nim partnerów, a wynika to z tego, że nie opowiedziałam mu dokładnie wszystkiego, co działo się w moim życiu zanim go poznałam, tylko ogólne rzeczy, niektóre tylko trochę, niektóre zlaczylam, żeby znał tylko ogólny sens, bez szczegółów, żeby nie musieć sie tłumaczyć, czemu zrobiłam tak a nie inaczej. Ale problem w tym, że teraz muszę sie tłumaczyć ze wszystkiego. Mąż mnie przepytuje i jeśli coś powiem inaczej niż kiedyś mu powiedziałam, to jest piekło. Od razu mówi, że pewnie coś przed nim ukrywam itd. Nie przebiera przy tym w słowach, jest wulgarny, mówi okropne, oblesne rzeczy, grozi, że mnie pobije, wyzywa. Mówi, że mnie nie kocha, że nie chce być ze mną, że żałuje, że się ze mną ożenił. To powtarza się co jakiś czas i po pewnym czasie mu przechodzi. Jaka jest moja reakcja na to: proszę, żeby tak do mnie nie mówił, tłumacze się albo nic nie mówię. Za każdym razem powtarzam sobie, że ostatni raz tego słuchałam i jeszcze raz to odejdę...ale nie robię nic. A on za każdym razem pozwala sobie na więcej. Potem jak mu przejdzie, to zaczyna mówić, że mnie kocha, że miał powody, żeby tak się zachowywać, że to ja do tego doprowadziłam. Między tymi atakami jest w miarę normalnie, tzn on jest bardzo wybuchowy, ale ja staram się go nie złościć, rzuci tylko czasami jakiś tekst typu: jesteś mistrzynią kłamstwa, ale potem znowu normalnie rozmawia. Jesteśmy teraz znowu po takim kryzysie, ale nie mogę się teraz otrząsnąć. Mówił mi rzeczy, z którymi nie potrafię się pogodzić, a najbardziej z tym, że stał nade mną z podniesiona ręką i groził, że jak mu nie powiem z kim spałam zanim go poznałam, to mnie uderzy, a ja patrzyłam na naszą śpiąca 4 miesięczna córeczkę i zastanawiałam się czy jak ja wezmę na ręce to mnie nie uderzy ale bałam się, że może mnie popchnac i przewroce się z dzieckiem. To, co wtedy czułam jest ze mną cały czas. Nie wiem, co robić. Mówiłam mężowi, że jego słowa są niedopuszczalne, a on nic. Mówiłam, że brakuje mi żeby powiedzial, że żałuje tych słów i czynów, a on dalej nic (bo przecież to moja wina ze tak mówił). Teraz on twierdzi, że mnie jednak kocha, że mu zależy, jest bardzo miły, pmocny, chce bliskości, a ja nie mogę i wtedy on patrzy sie na mnie takimi smutnymi oczami i pyta czemu go odtracam. Czuję się jakbym miała jakieś rozdwojenie jaźni. Czy to ja przesadzam? Stoję w miejscu, choć wszystko we mnie każe mi uciekać. Pewnie nikt i tak nie przeczyta, bo się rozpisalam.