2 proste kroki do wolności

[nvm]

1) Ilekroć pojawia się w Tobie coś (cokolwiek) negatywnego i chce Cię skłonić do zagłębienia się w to - zostaw to w spokoju. Na przykład: czujesz natarczywy przymus, aby przenalizować, dlaczego coś zrobiłeś/zrobiłaś, czy mogłeś/mogłaś postąpić inaczej. Nie wchodzisz jednak w te myśli, zostawiasz ten natrętny impuls w spokoju. Nie zasilasz go, nie karmisz. Pozostajesz obojętnym świadkiem. Ten impuls sam w sobie nie ma nad Tobą władzy. 

Przychodzi natarczywe pozcucie zagrożenia - "Musisz zlokalizować zagrożenie i je usunąć! Koniecznie! Bo inaczej czeka Cię coś bardzo złego! Musisz rozwiązać pewne kwestie!"; na przykład "Musisz się podporządkować Kościołowi, bo inaczej możesz trafić do piekła!" (nerwica powiązana z religią - nie zawsze to musi być klasyczne skrupulactwo jako takie per se).  Oj tak. Będę tutaj bezkompromisowy bo desperackie czasy wymagają desperackich środków. Cokolwiek by to nie było, "ignorujemy to". Nie w znaczeniu że udajemy iż tego nie ma, tylko nie ulegamy presji takich wewnętrznych terroryzmów. Skoro chcemy być wolni, to musimy działać w sposób wolny, a nie ulegać jakimś wewnętrznym presjom i na przykład bezpodstawnie przypisywać, że pochodzą od Boga (bo przypominają na przykład jakiegoś proboszcza, który nas w dziecinstwie straszył piekłem).

W szczególności nie wracamy się do przeszłych "błędów". Akceptujemy chwilę obecną ("jest jak jest") i idziemy wyłącznie do przodu, bez kompulsywnego analizowania przeszłości.

2) Gdy przychodzi nam ochota na zrobienie czegoś pozytywnego - na przykład taka łagodna radość - to spokojnie robimy to. Owszem, pojawią się wątpliwości, lęki, obawy, blokady. Ale one nie mają nad nami władzy. Na przykład: piszę do kolegi i pytam, czy chciałby się może dzisiaj spotkać. Pojawiają się we mnie obawy: "Ale przecież może jednak wcale tak naprawdę nie będę miał ochoty się z nim spotkać, może jednak jestem na to za bardzo zmęczony. Najpierw muszę to przeanalizować albo przynajmniej wstrzymać się z decyzją". Nie. To są doskonale racjonalne powody, ale kierowanie się nimi nas blokuje. Wybieram aby zaufać tej swobodnej części mnie i że wszystko będzie dobrze. Piszę SMSa mimo swoich obaw.

 

Gdy postępuję w ten sposób, jest lepiej, jest odczuwalna poprawa. 

I teraz małe zastrzeżenie: to nie jest tak, że po dojściu do pewnego poziomu będziesz mógł/mogła spocząć na laurach. Oj nie, zawsze masz możliwość regresu. Owszem - coraz mniej Cię będzie ciągnąć w dół, ale zawsze będzie przynajmniej lekka pokusa aby stchórzyć. W szczególności stchórzenie w drugim kroku może doprowadzić do cofnięcia się nawet przed pierwszy krok. To jest pewne oddanie się temu procesowi do końca życia, a może i nawet na zawsze.

Nie widzę możliwości ostatecznego rozwiązania rzeczy ciągnących mnie w dół tak, aby nie mieć wątpliwości czy ten proces jest dobry. Dlatego też konsekwencja w trzymaniu się tego procesu wykracza poza moje racjonalne pojmowanie. Wymaga ode mnie poddadnia się czemuś większemu niż mój umysł.

Edytowane 16 Sierpnia 2018 przez nvm