Jak się przyznać do naprawdę złych rzeczy?

[thinkordie]

Cześć wszystkim. Jestem w terapii od ponad roku i nie mam problemu z rozmawianiem o przeszłości i o tym, jak zostałam skrzywdzona, za to mam problem z tym, żeby opowiedzieć t. o naprawdę złych rzeczach, jakich sama się dopuszczałam/dopuszczam. Jak wy sobie z tym radzicie? Jak udaje wam się przyznać, że kogoś np. skrzywdziliście, że zrobiliście coś, co jest nieetyczne, społecznie potępiane? Jak radzicie sobie ze wstydem i poczuciem winy?

 

Co najgorszego na swój temat udało wam się powiedzieć terapeucie? Jak długo się do tego zbieraliście? No i przede wszystkim jak zareagował t.? Bo jakoś ciężko mi uwierzyć w pełną akceptację i zrozumienie.

[gosia17]

Cześć wszystkim. Jestem w terapii od ponad roku i nie mam problemu z rozmawianiem o przeszłości i o tym, jak zostałam skrzywdzona, za to mam problem z tym, żeby opowiedzieć t. o naprawdę złych rzeczach, jakich sama się dopuszczałam/dopuszczam. Jak wy sobie z tym radzicie? Jak udaje wam się przyznać, że kogoś np. skrzywdziliście, że zrobiliście coś, co jest nieetyczne, społecznie potępiane? Jak radzicie sobie ze wstydem i poczuciem winy?

 

Co najgorszego na swój temat udało wam się powiedzieć terapeucie? Jak długo się do tego zbieraliście? No i przede wszystkim jak zareagował t.? Bo jakoś ciężko mi uwierzyć w pełną akceptację i zrozumienie.

To raczej normalne, że chcemy, by ludzi znali nas z jak najlepszej strony. Ale dla mnie taka relacja jest niepełna. Powiedzenie o takich rzeczach daje wolność i poczucie bycia uczciwym. Trudno było mi powiedzieć o paleniu marihuany, całowaniu i obmacywaniu się z przyjaciółką czy o oglądaniu pornografii (tutaj też to jest trudne, bo boję się oceny a nikt nie zna całej historii lub przynajmniej większej części, ale mam nadzieję, że Ci to pomoże i doda odwagi). Moja terapeutka po tym wszystkim nie była w głębokim szoku tak, jak się spodziewałam a nawet zareagowała pozytywnie, omówiłyśmy wszystko szczegółowo i było mi dużo lżej. Polecam, czasem czytałam jej mój dziennik i to też niekiedy ułatwia sprawę.

[thinkordie]

U mnie właśnie podobne kwestie wchodzą w grę. Z tym, że mam faceta, a to trochę komplikuje sprawę. Tym bardziej, że moja t. chyba go lubi bardziej niż mnie (wnioskuję z zachowania, kiedy o nim opowiadam). Boję się bardzo. Najchętniej bym się nawaliła przed sesją.

 

Dzięki za odpowiedź, gosia17 :)

[Kontrast]

Powinnaś powiedzieć to jest właśnie materiał do przepracowania, Terapia to głównie opowiadanie wiadomych dla siebie myśli, po jakimś czasie robi się koło i opowiada się to samo ale z innego punktu widzenia lub nadaje jakiegoś kontekstu. To nie jest do końca prawdziwe bo to jest subiektywny punkt widzenia. To co robisz zapewne ci uwiera stad te myśli o powiedzeniu. Buduje to tez twój nieprawdziwy obraz i jest obroną przed prawdziwym którego chyba się boisz. Paradoksalnie nie jest ważne do końca co mówimy tylko jak na to reagujemy, to jest prawdziwe i nie da się tego przewidzieć, nie jest to subiektywne i jest to materiał do opracowania. Można wtedy zobaczyć czy to ci nie przeszkadza, czy przeszkadza, czy powinnaś z tym skończyć a może skończyć to co się toczy a rozwinąć to o czym nie mówisz bo tam leży prawda i to prawdziwa ty.

[jakub358]

Przyznawanie się do naprawdę złych rzeczy w moim przypadku to masochizm psychiczny. Takie dobijanie siebie, jaki jestem podły i niegodziwy.

Już mam takie wiadro gnoju, że nie trzeba narazie dokładać. Radzę mówić o takich rzeczach tylko z własnej ochoty, kiedy bardzo uwierają; albo kiedy będzie w miarę stabilnie, kiedy będzie to w atmosferze zaufania i zrozumienia. Inaczej to puszka pandory.