Nerwica jest nieuleczalna

[neurotyk93]

I nie opowiadajcie, że da się z tego wyjść. Mam to od 5 lat z krótkimi przerwami, kiedy nerwica sobie o mnie zapomniała. Jakieś 2 lata temu wróciła tak na dobre, że po prostu nie idzie jej się pozbyć. Jestem ciekaw, bo do nerwicy przecież trzeba mieć skłonność "genetyczną". Czy można np. za to pozwać rodziców? W sumie to dzięki nim mam tą nerwicę, prawda? Pozdrawiam i życzę dużo zdrowia wszystkim.

[cheiloskopia]

Z takim nastawieniem rzeczywiście może być nieuleczalna.

[NN4V]

Z takim nastawieniem rzeczywiście może być nieuleczalna.

Rzekłbym - może być GALOPUJĄCA.

[cheiloskopia]

Dokładnie

Ja tam swoja nerwicę "nawet lubię"; prawdopodobnie nabawiłam się jej we wczesnym dzieciństwie i tak sobie trwamy. Zwykłam nawet żartować "dobrze, że mam nerwicę, bo bym się jej teraz nabawiła".

[ICD-10]

A mi psychiatra też dziś powiedziała, że moja nerwica jest nieuleczalna. Leki i psychoterapia moga przynieść poprawę, ale mojej nerwicy nigdy nie wykasują.

[Olalala]

A mi psychiatra też dziś powiedziała, że moja nerwica jest nieuleczalna. Leki i psychoterapia moga przynieść poprawę, ale mojej nerwicy nigdy nie wykasują.

 

Zaburzenia lękowe na tle endogennym?

[aldara.35]

Rowniez czasami sie zastanawiam nad uleczalnoscia calkowita nerwicy lekowej. Choruje od 13 lat ,oczywisciej juz wczesniej mialam objawy ale nie tak bardzo nasilone jak pozniej. Sa okresy poprawy ale generalnie caly czas czuje jej obecnosc Biore leki i uczeszczam na terapie od lat

[Morphine90]

- zgadzam się z Kasią Nosowską w tej sprawie.

Dziedziczna jest neurotyczność, czyli pewna skłonność do nadreagowania. Późniejsze trudne doświadczenia pogłębiają zmiany w mózgu, przecierają się złe szlaki neuronalne. Ale to nie znaczy, że nie można sobie tego poukładać i żyć normalnie. Wiadomo, że trzeba włożyć w to trochę wysiłku, podjąć terapię, pracować nad sobą. Ja byłam kilka lat temu w znacznie gorszym stanie jeśli chodzi o fobię społeczną, miałam masakryczną hipochondrię, umierałam ze strachu jak N. nie zadzwonił za każdym razem jak tylko dojechał do pracy, przez fagofobię nie mogłam jeść - już tego nie mam. Więc można. Oazą spokoju nie jestem, ale coraz lepiej umiem sobie sama z tym radzić. Więc uszy do góry i nie wierzyć we wszystko co mówią lekarze