Ja + partner + mamusia

[danok]

Znamy się z D. 13 lat. Łączyła nas odkąd tylko pamiętam nierozerwalna przyjaźń. Jak to w życiu bywa, z czasem przeistoczyła się ona w zakochanie. Za kilka dni będziemy obchodzili drugą rocznicę bycia w związku, od niedawna jesteśmy zaręczeni. Ta relacja jest związana z wieloma wydarzeniami, zawirowaniami i przemyśleniami. Jesteśmy partnerami, bardzo dużo ze sobą rozmawiamy i staramy się na bieżąco wyjaśniać wszelkie nieporozumienia. Mam to szczęście, że D. jest otwarty, skłonny i chętny do dialogu. Wiele udało się nam już do tej pory wypracować. Jednak od niedawna, a właściwie od czasu kiedy podjęliśmy decyzję o wspólnym życiu (pi razy oko od roku), na scenę z impetem wdarła się mamusia mojego narzeczonego. Nieraz opadają nam ręce.

 

Zacznijmy od studium przypadku. D pochodzi z rozbitej rodziny. Generalnie nie kojarzy tej podstawowej komórki społecznej z czymś dobrym. Awantury w domu, ojciec uciekał w alkohol aż wreszcie uciekł do innej rodziny. Rozwiedli się, stopa życia poszła w dół - matka D prawdopodobnie rzuciła się w wir pracy, pozostawiając wychowanie dorastającego syna jego dziadkom. Niejednokrotnie opowiadał mi jak było: notoryczny brak pieniędzy, brak matki w domu, po szkole przestał już nawet tam wracał - szedł raczej mieszkać z dziadkami. Z czasem, kiedy osiągnął wiek nastoletni matka poznała faceta, z którym po dziś dzień spotyka się przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych fizjologicznych potrzeb. Uważam, że mam prawo tak myśleć, ponieważ nie ma dla mnie innego wytłumaczenia dla osoby, która od kilkunastu lat przychodzi w różne dni tygodnia do czyjegoś domu a zupełnie nie bierze udziału ani fizycznie ani emocjonalnie w jego funkcjonowaniu.

Z tego też powodu, mój D nigdy nie doświadczył czegoś takiego jak chociażby namiastka ojca, kompletnej rodziny. Biologiczny ojciec robił nieśmiałe podejścia do relacji z synem, pojawiał się raz na jakiś czas, aż w końcu z niezrozumiałych powodów 8 lat temu zapowiedział się na święta, po czym przestał się odzywać. Wyobraźcie to sobie: nastolatek w okresie buntu, mający żal do rodziców o to jak jest, doznający szoku odwiedzając kolegów, bo u nich to wygląda całkiem inaczej. Matka wiecznie zajmuje się sobą, ojciec poszedł w cholerę, nie dotrzymał słowa, oszukał. Szybciutko zakiełkowała w nim nienawiść.

D przetoczył się przez wiele nieudanych związków. Nie miał pojęcia jak je budować, widział tylko co robi jego rodzicielka. Pierwszy raz poszedł z kolegą do prostytutki, później wyszukiwał sobie dziewczyny z 'wysokiej półki', które ceniły sobie niezależność i gwarantowały 'związek' bez angażowania się. Przede mną był zakochany bodaj raz. Ale wówczas, odmowę na zbliżenie fizyczne tej dziewczyny potraktował na równi z całkowitym odrzuceniem. Mniej więcej w tym okresie po raz pierwszy fizycznie się spotkaliśmy. Dobrze pamiętam, jak silnym wyznacznikiem było dla niego zbliżenie fizyczne. Stawał się w tym wręcz natrętny. Dlatego urwałam znajomość, bo sama byłam niedojrzała, przestraszyłam się. Nie rozumiałam. Po jakimś roku odezwał się. Rozmawialiśmy znowu. Przetrwaliśmy po dziś dzień.

 

Uważam, że stanowimy harmonijny i udany związek. Poprzez swoje przygody nauczył się cenić coś więcej niż seks, przekonał się jakie niezwykłe jest łączenie go z zaangażowaniem emocjonalnym. To, w jaki sposób wyznał mi swoje uczucia niemal zwaliło mnie z nóg. Nie byłam przygotowana na taki żar uczucia, na takie... zatracenie się w nim. Zdał sobie sprawę z tego, że planowałam wyjść za mąż, że mógł mnie na zawsze stracić i zaprzepaścić szansę na normalny, pozytywny związek. Odtrąciłam go na długi czas, aby nie dawać powodów do zazdrości ówczesnemu partnerowi. Mimo starań nie mogłam jednak tak o wyrzucić go ze swojego życia, on czuł podobnie. Kontaktowaliśmy się potajemnie w okresie kiedy poprzedni związek się wypalił, stanął w miejscu i zaczął być toksyczny. D postanowił zawalczyć i udało mu się. Nam się udało.

Poza tym, że D wyrósł w rozbitej rodzinie - pozostał jedynakiem. Oczywiście ma przyrodnich braci, których wychowywał jego ojciec z inną kobietą ale jak już wspomniałam, nie utrzymywali kontaktu przez 8 lat i to w tak kluczowym dla rozwoju młodego mężczyzny okresie. Wyrósł też odizolowany od całej rodziny. Po dziś dzień nie rozumiem dlaczego ani nikt nie próbuje tego ani analizować, ani wyjaśnić, a tym bardziej naprawiać. Osobiście uważam, że to wszystko jest winą jego matki. Człowiek dorosły ma prawo być samotnikiem, introwertykiem i zadawać się z ludźmi, którzy mu odpowiadają. Jednocześnie uważam, że wpajanie dorastającemu synowi, że wszyscy są źli i oczekują jedynie przysługi albo pieniędzy, że nie są warci aby ich odwiedzać i zapraszać do siebie bez okazji jest po prostu nienormalne.

Odkąd matka zdała sobie trzeźwo sprawę z naszych wspólnych planów, wyciągnęła od razu ciężką artylerię. Ja nazywam to szantażem emocjonalnym. Przepraszam za określenie i przepraszam z góry mojego ukochanego, ale uważam że JEST wychowany na emocjonalnego kalekę. Dlatego płacz matki z byle powodu nie wprawia go w przygnębienie tylko MIAŻDŻY serce. Nigdy nie każę mu między nami wybierać, nigdy też nie prowokowałam żadnych scen, nie prowadziłam żadnej walki z jego mamą. Jedynak, mama - rozmawiałam z bliskimi, przeczytałam różne książki i fora. Gorzej z kompilacją Jedynak-dda-ddrr-matka-szantaż emocjonalny. Powiem tak: jest coraz gorzej.

 

Jako, że w obliczu problemu zawsze staram się szukać rozwiązania, postanowiłam nawiązać bliższy kontakt z jego mamą. Wielokrotnie zapewniała nas o swoim wsparciu i o tym jak się cieszy z nas, jak bardzo chciała mieć córkę - dlatego stwierdziłam, że warto. No i zaczęło się. Ponieważ oboje dopiero się dorabiamy, jesteśmy zmuszeni początkowo zamieszkać we 3. Jestem osoba praktyczną, cenię sobie komfort na każdej płaszczyźnie, więc zawczasu postanowiłam małymi krokami, wspólnie z D organizować na przestrzeń wspólnego życia. Zaczęliśmy od drobnych udoskonaleń w mieszkaniu. Naprawa usterek. Gdybyście widzieli ten bijący po oczach brak mężczyzny w domu. Popękane tynki, 30 letnia marszcząca się powłoka niechlujnie położonej farby, cieknące zawory włącznie z odpływem toaletowym. 30 letnia niewypoziomowana lodówka, która bez przerwy zalewała, bo przez kąt nachylenia woda nie miała szans trafić do odpływu. Jedna wielka tragedia. Sprytnie i po cichu usuwałam usterki sama lub prosiłam o to D w miarę jego możliwości i umiejętności. Szybko okazało się, że ma do tego rękę. Ekspansja trwała nadal. Wierzcie lub nie, ale aby odświeżyć wc i wymienić muszlę klozetową, trzeba było przejść pierwszą poważną batalię z mamusią. Stwierdziła, że absolutnie nie ma na to pieniędzy, a to co dostaje od syna (za równowartość można było spokojnie sfinansować ten konkretny cel) nie może być na to przeznaczone. Po wymianie podłogi, rur i odmalowaniu przez nas tego jakże symbolicznego dziś pomieszczenia, nieco zmiękła i już nie miała pretensji ani o cel wydatku ani o jego porażający efekt. D zawarł z nią prosta umowę, według której kategorycznie odmawiamy inwestowania w jej zaniedbane mieszkanie skoro każda nasza inwencja musi przechodzić przez taką batalię. Z czasem zgodziła się wykładac pieniądze na specjalnie przeznaczone do tego konto oszczędnościowe.

 

W międzyczasie (cały czas mówimy o okresie na przestrzeni kilku ostatnich miesięcy) jak juz wspomniałam, próbowałam nawiązać jakąś relację. Pech (?!) chciał, że nagle się pochorowała. Lekarz rozpoznał rwę kulszową. W poczuciu obowiązku i oddania, naciskałam aby prędko podjęła dalsze kroki ku diagnozie aby szybko dojść do siebie. Ponieważ orientuję się nieco w istocie schorzenia, próbowałam wyciągnąć od niej szczegóły, być może dzięki temu zaangażować się w proces leczenia, po prostu pomóc. Skończyło się e-mailową kłótnią. Mnie nie okazała swojego zrozpaczenia, za to szybciutko pobiegła do swego jedynego syna i wylała wszystko na niego. Trafiła kosa na kamień: syn podziela zdanie narzeczonej. Panika. Beznadzieja. 52 letnia kobieta bez dotychczasowych schorzeń, z pierwszym atakiem rwy zaczęła zachowywać się jakby leczono ją paliatywnie.

 

Żeby nie było, na bieżąco wyjaśniałam swoje stanowisko i chęć pomocy. W odpowiedzi dostałam tylko, że "choroba jest moją przyjaciółką" i "chcę sama sobie układać życie". Koniec, poddałam się. Potem dostawałam jasne komunikaty od D o tym, że mama często płacze i żali się na swój "beznadziejny" stan. Pomyślałam, że może warto będzie spróbować uzdrowić ich relacje aby zrozumiała by czas wypuścić pisklę z gniazda. Napisał do niej odręczny list tak jak mu poradziłam, potem porozmawiali jak "umieją najlepiej". Wydawało się, że to sukces. Sielanka trwała bardzo krótko. D był przez tygodnie bardzo pochłonięty pracą i dodatkowo domem, ponieważ mama przebywa cały czas na zwolnieniu. Zajmuje się tylko gotowaniem i układaniem swoich rzeczy. Tak więc on wraca wieczorem po pracy na nadgodziny, zajmuje się zakupami, zajmuje się na raty poprawianiem stanu mieszkania, poprawianiem relacji z matką w jej przytłaczającej beznadziei, po czym znajduje 3 godziny czasu dla mnie i idzie spać. I tak dzień w dzień. Postanowiłam znów zaingerować. Poprosiłam o pomoc. Aby przejęła wszystkie domowe obowiązki, bo D nie może dłużej żyć w nieustannym napięciu. A jeśli sobie nie radzi, niech angażuje swojego partnera choćby do drobnych rzeczy takich jak zakupy. Równia załamała się i posypała. Mama odebrała moją prośbę jako zarzut i atak, wypłakała się histerycznie synowi i od tej pory robi to chyba codziennie. Mój kochany D jest u granic swojej wytrzymałości.

 

Jeszcze jedna sprawa. Kilka miesięcy temu odnalazłam biologicznego ojca D. Napisałam do niego z zapytaniem, czy jest chętny odnowić kontakt. Zachowanie niedoszłej teściowej pchnęło mnie do przeróżnych wniosków. Między innymi takich, że mój narzeczony po prostu MUSIAŁ odziedziczyć po kimś swój tak odmienny od matki charakter. Niemożliwe, aby wychowywany w taki a nie inny sposób nadawał się tak dobrze do relacji międzyludzkich. Aby nie był histeryczny. Jeszcze nie wiem, czy słusznie ale po miesiącach zwłoki ojciec stanął ze skruchą w drzwiach. Przewrót całego życia. Mogli porozmawiać jak równy z równym. Niedawno odbyło się drugie spotkanie, D był zachwycony i szczęśliwy że wreszcie ktoś kompetentny odpowiada na jego pytania. Nadal mam nadzieję, że być może odzyskanie straconej w niejasnych okolicznościach części rodziny pomoże nam dojść do porządku. Być może D poczuje, ze ktoś jeszcze oprócz mnie za nim stoi. Ktoś, kogo zawsze mu brakowało, a z którym jak się okazuje tak wiele łączy. Martwię się jednak tym co jest w chwili obecnej. Tym jakim próbom jest poddawana jego psychika, jego dotąd biegnące jednym szarym torem życie. Martwię się, że nie uda mi się nad ty dłużej zapanować. Martwię się, że pociągnęłam już za wszystkie sznurki i nie dam rady dać mu opoki, jakiej potrzebuje. Tym bardziej, że do naszego zamieszkania razem pozostało jeszcze trochę czasu. Kwestia pół roku. Nie chcę aby D znajdował się między młotem a kowadłem, ale mimo starań to się nie zmienia. Może uda nam się porozumieć z ojcem. Jestem aż przerażona swoimi oczekiwaniami wobec faceta, który pewnego dnia po prostu zrezygnował ze swojego dziecka. Przerażona swoją nieugiętą nadzieją. Nie wiem, czy nie prowadzi ona donikąd... Tak bardzo się boję...

[Argish]

Nie naprawiaj skłóconej rodziny i nie zajmuj się histeryczną mamusia która manipuluje wszystkimi tylko bierz faceta i uciekajcie w miarę możliwości bo was mamusia zniszczy. Swoją drogą nie umiała bym być z facetem który poszedł choćby raz na dziwki sorry... bez względu na okoliczności w jakich to zrobił. Nie naprawić świata zadbaj o swój związek bo mamusia ci go rozwali zaraz.

[bittersweet]

Argish, miałam dokładnie to samo napisać. Toksyczna mamuska sie nie zmieni, za to skutecznie im zycie zniszczy.

 

Swoją drogą nie umiała bym być z facetem który poszedł choćby raz na dziwki sorry... bez względu na okoliczności w jakich to zrobił.

też nie trawie tego , ale spotykałam sie z facetami ktorzy zaliczyli wizyte w burdelu /bleee, fujka/ Zaakceptowałam ten incydent, bo tam nie wrócili, twierdzac że dziwki to kompletna żenada.

[Argish]

bittersweet, ja jakoś chyba brzydzila bym się takim człowiekiem. Burdel to dla mnie totalny margines.

[bittersweet]

Argish, no oni po tej wizycie tez mówili o burdelu z niechęcia/ wstrętem. Jeden mi opowiadał, ze dziwka mu sie skarżyła, że zmuszaja ją do wkładania sobie gabki jak ma okres, zeby dalej przyjmowła klientów. Facet z minimum przyzwoitosci nie jest czyms takim zainteresowany.

[Argish]

bittersweet, jeeezu To prawda

[danok]

Rozumiem, że wszystkie panie prowadzą od zawsze wyłącznie prawe życie z partnerami bez problemów? A może tylko z góry oceniają ludzi za pojedyncze występki, depczą ich i dziwią się, że nikt ich nie chce pokochać?

 

Czy ktoś ma do powiedzenia coś więcej niż ocenianie?

[Kontrast]

Pol roku to niedlugo, moze nie naciskaj choc ze swojej strony na partnera, to mu pewnie pomoze.

bittersweet, duzo tak mowilo?

[Flora3]

danok, Sprawiasz wrażenie mądrej kobiety. Powiedz mi po co wy w ogóle inwestujecie w to mieszkanie? na waszym miejscu wolałabym wynająć jakieś małe mieszkanko albo kawalerkę i czym prędzej odizolować się od matki która z biegiem czasu będzie systematycznie i skutecznie zatruwać wam życie.

zawsze uważałam że mieszkanie z partnerem + z rodzicami to najgorsze co może być...

 

Dobrze , że D spotkał się z ojcem, nawet jeśli nie uda im się odbudować typowych relacji ojciec-syn to i tak myślę że to dobre posunięcie. On tego ewidentnie potrzebował. Oby tylko tatuś nagle nie zrezygnolwał z próby odnowienia kontaktu bo mógłby być to cios dla D

 

 

a co do dziwek to uważam że są znacznie gorsze rzeczy na tym świecie..

[danok]

Flora, nie inwestujemy nic w to mieszkanie - wszystko idzie z jej konta. Żeby zamieszkać razem, będę zmuszona porzucić dotychczasową pracę i znaleźć nową - nie przewiduję w tej kwestii większych problemów. Jednak zanim będzie nas stać na jakikolwiek kredyt lub na spokojne wynajmowanie byleby z dala od mamusi - jesteśmy skazani na choćby kilka miesięcy życia w terrorze. Praca, którą wkładamy w urządzenie sobie pokoju i poprawę warunków sanitarnych jest więc niezbędna, aby egzystować jakiś czas. Wspaniałe jest to, że D jest wciąż po mojej stronie i doskonale wie, że trzeba mamę zostawić samą sobie - przynajmniej do czasu kiedy naprawdę będzie potrzebowała opieki. Sam jednak proces rozrywania pępowiny dużo go kosztuje, a ja rozpaczliwie szukam metod by odniósł jak najmniej dotkliwe szkody...

 

Kontrast - pół roku życia jako takiego to rzeczywiście nie jest długo. Za to pół roku życia w chronicznym stresie i terrorze ze strony najbliższej osoby to chyba jedno z lepszych podłoży dla choroby jaką jest depresja czy nerwica.

 

Wczoraj po bardzo udanym spotkaniu z tatą, umówił się z najbliższymi kolegami aby się uzewnętrznić i "odchamić". Oczywiście, że się upił - późnym wieczorem zadzwonił i przeprosił za brak kontaktu, a argumentował go tym że ma wszystkiego dość, chce wyłączyć dziś myślenie, nie przejmować się i nie wracać do domu pełnego płaczu matki. Mnie przy okazji potraktował bardzo szorstko, dając do zrozumienia że nic nie dam rady zrobić w tej sprawie w obecnej chwili. Jestem w stanie to zrozumieć. Boję się, aby sytuacje się nie powtarzały. Wiecie... smutek, alkohol, wyłączanie świadomości...

[bittersweet]

Rozumiem, że wszystkie panie prowadzą od zawsze wyłącznie prawe życie z partnerami bez problemów? A może tylko z góry oceniają ludzi za pojedyncze występki, depczą ich i dziwią się, że nikt ich nie chce pokochać?

 

Czy ktoś ma do powiedzenia coś więcej niż ocenianie?

nie wiem, co chcesz wiecej usłyszec - moja rada nie mieszac sie w naprawianie kogokolwiek/czegokolwiek w cudzych relacjach, to wyciskanie krwi z kamienia. Mamuske zostawić własnemu losowi, jak bedzie miała dosc uzalanie sie nad soba , to sama pójdzie po rozum do głowy. Twój luby powinien sie od niej odciac emocjonalnie, ale znowu - sam musi tego chciec i to zrozumieć. I mówie to z perspektywy osoby, ktora przerobiła domowe patologie na własnej skórze.

 

 

bittersweet, duzo tak mowilo?

Kontrast, z tego co pamietam 3. Dlaczego pytasz ?

[Candy14]

a co do dziwek to uważam że są znacznie gorsze rzeczy na tym świecie..

 

Tez tak uwazam..zreszta co za roznica kto kiedy i z kim mial swoj pierwszy raz....wazne jakim jest czlowiekiem

 

danok, nie naprawiaj..kazdy sam musi do tego dojrzec

[Werty]

bittersweet

Z całej wypowiedzi wyjęłaś tylko jeden fragment o wizycie tego faceta u prostytutki. Całkowicie olewając cały wyczerpujący opis problemów autorki i jej faceta. Nawet się temu chyba nie przyjrzałaś... I jeszcze to poniżej o tej gąbce zapewne to bardzo krzepiące i pomocne dla autorki wątku...

[amelia83]

cześć, przepraszam, że się wcinam, przyznam się, że nie czytałam wątku

potrzebuję porady i spojrzenie na mój problem, jeśli ktoś zz Was będzie miał ochote odpisac...

jesteśmy razem od 7 lat ale to chyba nie ma znaczenia

istotne jest, że mój facet twierdzi, że jego mama jest i zawsze będzie dopóki będzie żyła kobietą jego życia ( jego stosunki z rodzicami są jeszcze lepsze po ciężkiej chorobie mamy)) , zawsze była i będzie najważniejsza . Ja stwierdziłam ,że w takim razie ja nie jestem miłością jego życia i mu o tym powiedziałam, on twierdzi, że jestem i będę jego kobietą ...ale ona zawsze będzie ważniejsza i jest... nie ukrywam, że jestem bardzo zazdrosna o tą ich relacje i jak widzę jak on ją ściska, zrobi dla niej wszystko to mnie to boli' . Ona naprawdę jest cudowna, dobrą kobietą...jak wy to widzicie?

dziękuję za spostrzeżenia

[inbvo]

Niektórzy tu mnie znają i mogą potwierdzić prawdziwość tego co piszę.

 

Sytuacja przypomina mi to, co się działo w małżeństwie moich rodziców. Moja matka próbowała nawiązać kontakt z teściową, ta natomiast była super miła...do czasu. W pewnym momencie wykopała synowej dołek. I potem mnóstwo kolejnych.

Bo ona po prostu nie chciała oddać syna.

 

Dziś mój ojciec jest wdowcem, obserwuję jak jego nowa kobieta boi się przyjść do nas do domu. Matka ojca jest dla niej miła, ale wcześniej wyzywała ją, nazywała wuką, wywłoką. Żal było patrzeć. Teraz udaje kobietę z sercem na dłoni. Do czasu aż znowu jej się coś nie spodoba i ...po prostu bezlitośnie dopierdoli.

Mojej matki też nienawidziła. Musiało być podobnie...wiadomo, schematy działają zawsze tak samo. ;/

 

danok, stąpasz po polu minowym. Dla matki D. odpowiednim było, żeby jej syn umawiał się z kobietami na seks i nic więcej. Głębsza relacja sprawi, że matka go straci. A - ponieważ nie ma swojego faceta - traktuje syna trochę jak partnera. I jak swoją własność. Własność której nie odda.

 

Widać wyraźnie, że udaje miłą, ale jak przyjdzie co do czego to się pojawiają problemy, marudzenie. I to jeszcze nic. Niedługo staniesz na minie. W zależności od tego jak bardzo jest perfidna i podstępna, może się skończyć to tylko na awanturze..ale idąc dalej może też być pełno wyzwisk, dalej intrygi oczernianie przed innymi, obciążanie nie wiadomo czym. A może i fizyczna krzywda.

 

D. Cię nie obroni przed własną matką, jak już ona znajdzie Twoje i swoje granice, będzie Cię stopniowo podtruwać, aż wykitujesz. Wykończysz się. Będzie Ci robić klasyczne "łamanie". Prowokując stres, poczucie winy, niższości.. ;/

 

I najważniejsze. Nie uratujesz się przed nią. Jedynym sposobem jest separacja. Twoja od niej.

Jego matka to jest Twój wróg najgorszy, a nie przyjaciel. Może udawać miłą, ale uwierz mi że tylko do czasu.

 

I jeszcze jedno.. nie zmieniaj jej nic w domu i nie naprawiaj... to ma niemalże symboliczny wymiar. Taki że zmieniasz jej życie. Ona wie że nie może wypowiedzieć Ci otwartej wojny, bo D. Cię kocha. więc rozpocznie perfidne, podstępne 'partyzanckie' działania. Z zaskoczenia dostaniesz o wiele bardziej.

 

Zmieniając jej coś w mieszkaniu sprawiasz że to się staje między wami taką jakby umową: Ty ingerujesz w jej życie, a więc ona może trochę w Twoje. Tylko że to cyrograf. Bo Ty naprawisz jej mieszkanie, a ona może Cię TYLKO ZNISZCZYĆ.

Nawet ZMIEŚĆ Z POWIERZCHNI ZIEMI, doprowadzając do choroby a w końcu do śmierci.

 

Ratuj się, absolutnie nie możesz z nią mieszkać. Nigdy i pod żadnym pozorem.

Poza tym trzeba pomyśleć o wsparciu, dla Ciebie i D. polecam natychmiastowo terapię. Zwłaszcza D. jej potrzebuje.

Pozdrawiam.

[Flora3]

danok poczytaj o kompleksie Jokasty

[bittersweet]

bittersweet

Z całej wypowiedzi wyjęłaś tylko jeden fragment o wizycie tego faceta u prostytutki. Całkowicie olewając cały wyczerpujący opis problemów autorki i jej faceta. Nawet się temu chyba nie przyjrzałaś... I jeszcze to poniżej o tej gąbce zapewne to bardzo krzepiące i pomocne dla autorki wątku...

udzieliłam autorce wątku 2 konkretne rady , a gdzie są Twoje ?

Uczepiłes sie tylko mnie i tej gąbki, chociaz tylko odpowiadałam Argish; zreszta w temacie dziwek usłyszałam gorsze rzeczy niz ta gąbka, tylko nie chciałam tu robic jakiegos drastycznego OT, bo i po co

 

 

nie ukrywam, że jestem bardzo zazdrosna o tą ich relacje i jak widzę jak on ją ściska, zrobi dla niej wszystko to mnie to boli' .

Amelia83, a czy dla Ciebie tez zrobi wszystko ? bo jezeli dla matki zrobi/łby wiecej niz dla Ciebie, to to nie jest zdrowe....

[amelia83]

bittersweet, ...hmmmm nie wiem co odpowiedzieć. chyba dla mamy jednak daje z siebie więcej

 

-- 21 gru 2014, 19:10 --

 

bittersweet, nie, moje zdanie nie jest ważne przy jej zdaniu, tak samo jest czasami przy znajomych...ale może to dlatego, ze ja wypadam 'blado' przy innych, nie wierzę w siebie, jestem cicha i wycofana

[Werty]

udzieliłam autorce wątku 2 konkretne rady , a gdzie są Twoje ?

Uczepiłes sie tylko mnie i tej gąbki, chociaz tylko odpowiadałam Argish; zreszta w temacie dziwek usłyszałam gorsze rzeczy niz ta gąbka, tylko nie chciałam tu robic jakiegos drastycznego OT, bo i po co

 

Nie uczepiłem. Tylko wydało mi się jakieś nie w porządku, że cały opisany przez autorkę przypadek sprowadziłaś do tego jednego...

Nie udzielam autorce rad, bo nie wiem co mam napisać. Opisuje ciężkie dzieciństwo swojego faceta i uważam, że jest wspaniałą kobietą, która chce mu pomóc. Wydaje się, że jej facet jest DDD, pewnie terapia mu pomoże - i tyle wiem z całą pewnością.

[Argish]

bittersweet, dla niektórych dziwki to nie problem

[Gość]

A ja jednego nie rozumiem. Po co sie pakowac w zwiazek bedac na utrzymaniu matki swojego faceta? Zeby brac sie za dorosle zycie to trzeba miec niezaleznosc przede wszystkim. Autorka watku ma wylacznie postawe roszczeniowa, a to najpierw zamieszkac u matki faceta, matka placi wszystkie rachunki, niech skacze jak panna zechce i niech facet przytakuje. Rece opadaja. Jestescie dorosli, nie chcecie zeby sie ktos wtracal to idzcie na swoje. Chyba nie zarabiacie 500 zł tylko okolo 1500= 3 tys i za to spokojnie mozna sie utrzymac z wynajeciem mieszkania chyba ze znowu autorka watku jak to podkreslala ceni sobie komfort i za byle jakie pieniadze pokoju nie wynajmie bo musi mieszkac w mieszkaniu na 45 m2 co najmniej...

[Candy14]

amelia83, A Ty swojego ojca kochasz tak samo jak faceta czy jednak jest roznica i akzdy z nich jest inaczej wazny w Twoim zyciu? Nie badz zazdrosna bo to zupelnie inna milosc i inne miejsce

[Flora3]

bittersweet, dla niektórych dziwki to nie problem

 

nie rozumiem po co tu ta gadka o dziwkach

[*Wiola*]

bittersweet, dla niektórych dziwki to nie problem

 

nie rozumiem po co tu ta gadka o dziwkach

 

 

też nie rozumiem i proszę o trzymanie się tematu

[Argish]

*Wiola*, przecież w temacie autorka napisała wzmiankę, że partner kiedyś poszedł na prostytutki więc chyba kto chce to może to skomentować bez jaj ...