Choroba mojej siostry

[giginthesky]

Cześć,

 

Zarejestrowałam się na forum z poczucia bezsilności i narastającego strachu,spowodowanego tym, co dwa tygodnie zadziało się z moją siostrą (26 lat). Być może ktoś z Was spotkał się kiedyś z podobnym przypadkiem i będzie mógł podzielić się ze mną swoimi przeżyciami, wiedzą, dobrym słowem, czymkolwiek...

Nie wiedziałam, gdzie umieścić temat, w kontekście tego, co mówią lekarze, było mu chyba najbliżej do tego działu.

 

Z moją siostrą prawie 2 tygodnie temu stało się coś dziwnego - z dnia na dzień przestała się odzywać. Po południu wyszła z chłopakiem na zakupy, wróciła wieczorem, zamknęła się w pokoju i nie odezwała do mnie, moich rodziców, chłopaka przez cały następny dzień. Zero jakiegokolwiek kontaktu, jakby coś ją zablokowało - mówiliśmy do niej, prosiliśmy, żeby powiedziała, czy coś się stało - bezskutecznie. Po tym, jak praktycznie przespała następne 24h wiedzieliśmy, że coś jest nie tak, rodzice postanowili zadziałać i zawieźli ją do szpitala psychiatrycznego, w którym jest od dwóch tygodni. Mieliśmy nadzieję, że szybko jej stan zmieni się na lepsze, że lekarze będą wiedzieli, co jej jest, ale niestety sytuacja wydaje się być bardziej skomplikowana. Rezonans nic nie wykazał, lekarze bez postawienia diagnozy podali jej jakieś leki, które wywołały fatalne skutki uboczne w postaci gorączki, sztywnienia mięśni, drgawek, ogromnej senności, obniżonego ciśnienia. Od kilku dni wypłukują z niej te leki podłączając kroplówki, dziś podali bardzo małą dawkę jakiegoś innego leku, nazwy niestety nie znam, wiem tylko tyle, że jest to neuroleptyk. Wstępna diagnoza lekarzy to zespół psychotyczy, a ja nie rozumiem, dlaczego? Nic nam nie wiadomo o jakichś urojeniach, omamach, które występowałyby u siostry, jedynie te zaburzenia w kontaktach, które na szczęście minęły. Rozmawia już ona normalnie, zupełnie trzeźwo myśli, wszystko pamięta. Jest tylko trochę otępiała, ma spowolnione ruchy, ciężko jej też usiedzieć dłużej w jednym miejscu. Przykro się na to patrzy Wygląda na to, że lekarstwa przepisują jej metodą prób i błędów, rozumiem, że taka specyfika choroby, ale boję się tego, jak negatywnie na nią działają. Poza tym, czy siostra rzeczywiście cierpi na zaburzenia psychotyczne, czy może to jakaś forma depresji? Podobno na tydzień przed tym wszystkim mówiła chłopakowi, że nic jej się nie chce, że chyba ma depresję... Ona zawsze była spokojną, raczej zamkniętą w sobie osobą, może dlatego nic z rodzicami wcześniej nie zauważyliśmy... nie wiem, mam ważenie, że to wszystko stało się tak nagle.

 

Czego oczekuję, pisząc na tym forum? Sama nie wiem, mam tak wielką nadzieję, że wszystko skończy się dobrze, że z czasem dzięki lekom i terapii siostra wyzdrowieje. Tylko ta niewiedza jest przerażająca. Dlatego zwracam się z prośbą do osób, które zetknęły się z podobnym przypadkami o pozostawienie słowa w tym wątku (przepraszam za długość postu, i tak nie wiem, czy zawarłam w nim to, co najważniejsze).

 

Spokojnego wieczoru,

giginthesky

[Lord Cappuccino]

Czy Twoja siostra kiedykolwiek wcześniej leczyła się psychiatrycznie z jakiegokolwiek powodu, przyjmowała jakieś leki albo przejawiała jakieś inne niepokojące objawy (poza tym o czym wspomniałaś)?

 

W jaki sposób Twoi rodzice nakłonili ją, aby pojechała z nimi do szpitala? Twoi rodzice rozmawiali z jej chłopakiem po tym incydencie?

[giginthesky]

Czy Twoja siostra kiedykolwiek wcześniej leczyła się psychiatrycznie z jakiegokolwiek powodu, przyjmowała jakieś leki albo przejawiała jakieś inne niepokojące objawy (poza tym o czym wspomniałaś)?

 

W jaki sposób Twoi rodzice nakłonili ją, aby pojechała z nimi do szpitala? Twoi rodzice rozmawiali z jej chłopakiem po tym incydencie?

 

Bardzo Ci dziękuję za zainteresowanie tematem.

 

Co do Twoich pytań, to siostra nigdy nie leczyła się psychiatrycznie, przez kilka lat w okresie nastoletnim przyjmowała jakiś lek antypadaczkowy po tym, jak w wieku 12 lat dwukrotnie wystąpiły u niej drgawki (ale nie wiem, czy to ma jakiekolwiek znaczenie), była po tym pod stałą opieką neurologa, żadnych niepokojących zachowań u niej nie zauważałam - tak jak napisałam, zawsze była spokojna, raczej zamknięta w sobie, więc o tym, czy zmagała się z jakimiś problemami nie wiem. Bardzo dużo czasu spędzała przed komputerem, poniekąd było to związane z realizowanymi przez nią studiami doktoranckimi, ale nie sądzę, by wymagały one z kolei aż tak długiego korzystania z niego. Według jej chłopaka wszystko było w porządku, w dzień, w który to się stało wyszli razem na zakupy i właściwie od początku tego spotkania się do niego nie odzywała, on myślał, że się obraziła, więc pożegnali się dość szybko, bo nie mógł złapać z nią kontaktu. Siostra wróciła wieczorem i do nas też już się nie odzywała. Cały następny dzień przespała, w ogóle nie ruszało ją to, że chłopak wciąż do niej dzwoni (martwił się). W końcu przyjechał on do nas, opowiedział, co się stało i wtedy rodzice podjęli decyzję o tym, że nie możemy tak tego zostawić. Powiedzieli po prostu siostrze, żeby się zebrała, to pojadą do lekarza - nie stawiała żadnego większego oporu. Jedynie już w szpitalu nie chciała zgodzić się na pobyt w nim, trochę trwało, zanim podpisała dokumenty. Po kilku dniach, gdy chłopak zapytał siostrę, czy coś się złego działo, co mogłoby spowodować te zamknięcie odpowiedziała, że nie wie, dlaczego tak się stało, ale woli na razie o tym nie rozmawiać.