Jak sobie radzicie z DDA?

[Gość]

Monar,

Ty masz inną sytuację niż ja. Ja ze swoim starym nie mieszkam (to on jest/był tym alkoholikiem), nawet nie wiem czy żyje. Ty mieszkasz z taka osobą (jeśli dobrze pamiętam Twoja mama to alkoholiczka) i ona cały czas jest w nałogu. Nic dziwnego więc, że to przeżywasz ciężko, trudno żeby było inaczej. U mnie to stara historia.

[Monar]

rotten soul, ale ja właśnie najbardziej przeżywam dzieciństwo, co prawda aktualną sytuację też, ale prócz tego często powracam do tych złych wspomnień i aż się we mnie gotuje.

[Gość]

Monar,

Rozumiem Cię. Może właśnie dlatego o nim myślisz (o dzieciństwie) bo obecna sytuacja z mamą powoduje przywoływanie tych wspomnień, jako że dotyczą tego samego problemu. A może minęło jeszcze zbyt mało czasu, w końcu jesteś dużo młodsza ode mnie. Ja dekadę temu też pewnie więcej o tym rozmyślałem i trochę inaczej podchodziłem do tego.

[Monar]

rotten soul, u mnie to jest tak, że czasami rozpaczam nad tym, że mam taki dom, taką sytuację, że czemu ja i wgl... a czasem uważam swoją sytuację jako właśnie taki pozytyw, który sprawił, że zechciałam pomóc innym, że dzięki temu w przyszłości może będę świetnie się sprawdzać na stanowisku jakiegoś wychowawcy/opiekuna/być może terapeuty - wszystko się może zdarzyć, o tym zdecyduję, gdy przejdę swoją terapię.

Także różnie. Jak wpadam w ten stan złości, smutku, żalu... To jest trudno z tego wyjść i nie tylko myślę o bieżących sprawach, ale by sobie dokopać przywołuję te inne, niemiłe słowa, wydarzenia...

[mark123]

U mnie obecnie jest tak, że moi rodzice są bardziej normalni ode mnie. Z jednej strony to bardzo dobrze, bo jest spokój w domu, a z drugiej strony mnie to wnerwia czasem, poważnie utrudnia zrozumienie siebie i rodziców.

Edytowane 3 Lipca 2013 przez Gość

[Gość]

Monar,

a czasem uważam swoją sytuację jako właśnie taki pozytyw, który sprawił, że zechciałam pomóc innym

To dobrze, że dostrzegasz jakieś (pozytywy) bo ja po namyśle , nie widzę żadnych w tym że miałem ojca alkoholika i wychowałem się w rozbitej rodzinie.

[mark123]

ja po namyśle , nie widzę żadnych w tym że miałem ojca alkoholika i wychowałem się w rozbitej rodzinie.

Ja nie dostrzegam w swojej rodzinie pozytywnych przekazów na dorosłe życie.

[cezara]

ja chodzę na terapię dla DDA... ale dopiero od niedawna.. nie wiem czy to pomoże ;(

[Rebelia]

W sumie nie wiem, jak to rozpatrywać. Bo z jednej strony jest dda, z drugiej deprecha. Do końca nie wiem, co ma aktualnie większy wpływ na moje życie. Podobnie jak rotten soul, nie myślę o tym w sumie, stare rany. Z ojcem kontaktu nie mam, z tego co pamiętam jakieś fragmenty tego dzieciństwa zostały przepracowane na terapii jako element uporania się z przeszłością (która w tamtym okresie dość mocno mnie "uwierała"). Ot, zabliźnione rany. Problem jest taki, że nie bardzo zdaję sobie sprawę z tego, na ile w mojej psychice ten problem z okresu dziecięcego/nastoletniego jest zakorzeniony. I chyba dlatego bardziej w tym momencie staram sobie radzić z depresją, niż z DDA.

 

bo ja po namyśle , nie widzę żadnych w tym że miałem ojca alkoholika i wychowałem się w rozbitej rodzinie.

Też przez moment się nad tym zastanowiłam, stwierdzonych pozytywów brak.

[Gość]

Rebelia, depresja jest często związana z tłumieniem emocji w tym np złości, no i z całą pewnością może być skutkiem DDA.

[Gość]

Mam na imię In­ga. Mam 29 lat. Pra­cuję w świet­li­cy śro­dowis­ko­wej, do­dat­ko­wo kończę kurs pe­dago­giczny… Radzę so­bie dob­rze. W stałym związku jes­tem już 7 lat, jed­nak jest to związek niefor­malny. Nie umiem prze­konać się do ślu­bu. Moi rodzi­ce się roz­wied­li, więc nie wiem czy ma to sens.

Mat­ka… Ma­ma, nie umiem mówić o niej „mat­ka”, to jest ta­kie ob­raźli­we. Więc ma­ma sta­rała się jak mogła żeby nas dob­rze wycho­wać. Była ek­spe­dien­tką w pob­liskim skle­pie. Było nas tro­je. Ja star­sza sios­tra i młod­szy brat. Nie czułam, że jes­tem nie­chcianym dziec­kiem. Ma­ma bar­dzo nas kochała. Jak by­liśmy ma­li nie brała do ust al­ko­holu. Po­tem… Po­tem to się trochę zmieniło, ale to chy­ba po śmier­ci dziad­ka. Sa­ma nie wiem. Dziś jest już dob­rze. Z oj­cem prak­tycznie nie ut­rzy­muje­my kon­taktu. Nie widziałam go już kil­ka lat… Może czte­ry, czy pięć. Nie pa­miętam. Nie liczę tych dni. Rodzi­ce roz­wied­li się jak miałam 13 lat. Wszys­tko już ro­zumiałam, a przy­naj­mniej ty­le, żeby wie­dzieć, że to jest naj­lep­sze roz­wiąza­nie dla nas wszys­tkich. Oj­ciec pił cały czas. Nie wra­cał no­cami, a gdy już się zja­wił zaw­sze były ja­kieś awan­tu­ry. Ma­ma przez to wszys­tko chodziła zde­ner­wo­wana. Zdarzało nam się ober­wać. Co praw­da częściej od oj­ca, ale nie wyglądało to jak prze­moc do­mowa. Przy­naj­mniej te­go nie od­czu­wałam.

Rodzeństwo ja­koś poukładało so­bie życie. Z bo­ku wygląda­my na bar­dzo fajną, kochającą się roz­bitą rodzinę. Święta spędza­my ra­zem, jest nap­rawdę dob­rze. Ma­ma w końcu jest na eme­ryturze i ma spo­ro cza­su dla siebie. Jest zre­lak­so­wana i zaw­sze chce nam pomóc.

Prob­lem po­jawił się… Bo jes­tem tu… W tym miej­scu, bo zaczęłam sto­sować prze­moc. Pier­wszy raz mi się to zdarzyło. Zaw­sze zwa­lałam to na stres w pra­cy, szko­le, na na­pięcie przed­miesiączko­we i wszys­tko in­ne tyl­ko nie to…

Dwa dni te­mu wrócił do do­mu wy­pity… Mój narzeczo­ny… Ex­narzeczo­ny. Okłamał mnie, miał tyl­ko załat­wić jedną sprawę… Miał być najpóźniej o dwudzies­tej. Nie od­bierał te­lefonów, spóźnił się czte­ry godzi­ny… Mar­twiłam się… Było po półno­cy. Nie mogłam spać, zresztą tej no­cy przes­pałam tyl­ko godzinę. Tak wyszło... Wszedł do mie­szka­nia z bu­telką pi­wa, choć nie wiem po co mu ona była, bo wyglądał strasznie. To nie był pier­wszy raz. Miesiąc te­mu zarze­kał się, że już tak nie będzie. Jak go zo­baczyłam… Sa­ma nie wiem co we mnie wstąpiło, go­towa byłam go ska­tować. On nie pod­niósł na mnie nig­dy ręki i na­wet wte­dy, gdy z wściekłości uderzałam go raz za ra­zem, na­wet nie próbo­wał… Spa­kowałam go i wyrzu­ciłam z do­mu. Wczo­raj zab­rał resztę rzeczy. Nie pisnęłam słowem. Krzyczałam w myślach żeby zos­tał, jed­nak du­ma nie poz­wa­lała mi ot­worzyć ust. Zos­tałam sa­ma. Chwi­lami myślę, że to dob­rze… Że nie miałam in­ne­go wyjścia…

Szy­kując zajęcia dla dzieci tra­fiłam na pewną stronę in­terne­tową. Szu­kałam co­raz więcej i tak oto tu­taj się zna­lazłam - po­wie­działa przełykając ślinę.

- Naj­ważniej­szy kro­ku już zro­biłaś. Pos­ta­ramy się ci pomóc. DDA to syn­drom, z którym przyszło ci żyć, ale to nig­dy nie była two­ja wi­na. Masz pra­wo czuć to wszys­tko. Złość, niena­wiść… Masz pra­wo kochać. Nie ma dob­rych i złych uczuć. Nikt nie po­wie ci co masz czuć - po­wie­dział miły star­szy pan.

W tej chwi­li po­myślała, jak bar­dzo zos­tała og­ra­biona z miłości i poczu­cia bez­pie­czeństwa. Gdy­by jej oj­ciec pat­rzył z ta­kim ciepłem i zro­zumieniem na nią jak ten „miły star­szy pan”.

Niewiele pa­miętała z dzieciństwa. Naj­wy­raźniej ut­kwiły jej w pa­mięci dwie sce­ny. Jed­na, kiedy ba­wi się z oj­cem za­baw­ka­mi. To nic, że cuchnął wódką i led­wo co się trzy­mał na no­gach, ważne że się ba­wił. Kochał i przy­tulał. Nie chciała widzieć te­go, że pił. Jed­nak dru­ga sce­na sta­wała jej przed ocza­mi znacznie częściej i nie poz­wa­lając za­pom­nieć, że jest al­ko­holi­kiem... Sie­działa na małym krze­sełku ry­sując ja­kieś kwiat­ki, dom­ki… On zaś klęczał przed nią. Za­mykał w swoich dłoniach jej małe rączki. Po po­liczkach spływały łzy, z ust zaś wy­doby­wało się kil­ka słów pow­tarza­nych w kółko: „Przep­raszam… Córciu, przep­raszam cię… Już więcej nie będę... Przep­raszam… Kocham cię… Córeczko…”. Płakał jak małe dziec­ko. Nie ro­zumiała co się dzieje, uśmie­chała się mówiąc: „Wszys­tko już dob­rze”. Mówiła tak za każdym raz, gdy ją przep­raszał. Tak nap­rawdę nie miało to żad­ne­go znacze­nia.

- Nie wiem co się ze mną dzieje. Nie umiem te­go naz­wać – do oczu nies­pos­trzeżenie zaczęły napływać łzy. - Nie pot­rze­buję przy­jaciół… Ludzie mnie prze­rażają. A naj­gor­sze jest to, kiedy nic nie układa się tak jak­bym chciała. Wiele kłótni wy­nikło z te­go po­wodu. Bo wrócił później… Wcześniej… Bo do res­taurac­ji zab­rał zap­rzy­jaźnioną parę… Bo nałożył nie tą poszewkę na kołdrę… Nie ten obiad… Lu­biłam trzy­mać się zap­la­nowa­nych rzeczy. Każde od­stępstwo koszto­wało mnie ner­wy… Niepot­rzeb­ne ner­wy, a i on szyb­ko wy­buchał. Nie wiem co ro­bić… Chce aby był ze mną. Chce wal­czyć, bo wiem, że wszys­tkie nasze kłótnie to mój prob­lem. Zwa­lałam wszys­tko na niego, jed­nak to mój prob­lem. I nie mogę bu­dować swo­jego życia niszcząc życie ko­muś in­ne­mu. Naj­pierw muszę upo­rać się ze sobą. Niech mi pan po­może.

[true]

chyba wiekszosc mnie to DDA , cala sie zatracilam w tym bagnie