Dom mieszkanie...

[socjopatia]

Postaram się skrótowo opisać swój problem.

Choruje na nerwicę lękową i depresję,od 1,5 roku nie mieszkam w domu i jestem dzięki temu prawie wyleczona. Wynajmuje pokój,jednak izoluje się od lokatorów. Na studiach jest nawet ok,kiedyś zaczynałam kilka prac i nie było najlepiej,uciekałam.Ale zaczęłam darmowe praktyki i było nawet ok.

Teraz z ojcem widuje się ok raz na miesiąc.

Mój problem polega na tym,że czuje się samotna i nie czuje się z tym bezpiecznie.Przedtem ojciec "chronił" mnie przed światem,teraz tego nie ma i parę dni temu kiedy zaproponował że oddzieli pokój od reszty domu żebym tam zamieszkała a nie musiała słuchać kłótni jego i mamy,wstępnie zgodziłam się i ucieszyłam na tą propozycję. Jednak szybko zaczęły mnie nawiedzać koszmary,lęk i źle się teraz czuję z tą decyzją. Nie wiem co robić,z jednej strony taki powrót do byłby krok wstecz i zauważyłam,że czuje duży lęk w związku z tym od paru dni,jakby pogorszenie,a z drugiej tak bardzo boje się świata i nie chce wiecznie tułać się po wynajmowanych mieszkaniach i czuć się niezręcznie wśród innych. Jest też druga opcja,a mianowicie mieszkanie w oddzielnym budynku na jednej działce,ta opcja wydaje mi się lepsza,ale na nią trzeba by było trochę poczekać,do paru lat. Czuje się strasznie niepewnie. Z dwóch stron czuje lęk i niepewność, mimo,że na pewno nie jest to sytuacja bez wyjścia...

W moim domu zawsze były kłótnie o byle co,dosłownie o byle co.

Codziennie krzyki,awantury. Mój system nerwowy działał na podwyższonych obrotach.

Ale ojciec w stosunku do mnie był inny-dobry,uległy,chciał mnie mieć tylko dla siebie,wtajemniczał w rzeczy,których nie powinnam wiedzieć,nastawiał przeciwko mamie i rodzeństwu,kontrolował. Boje się,że będzie tak samo jak wrócę,bo widzę po jego zachowaniu,że nic się nie zmieniło.

Trochę tak jakby mnie chciał ubezwłasnowolnić,nawet teraz robi mi kazania,żebym nie mieszkała z chłopakiem itp. chociaż chłopaka nie mam,dla żartów wspomniałam o koledze,powiedziałam,że to żart,ale on już tego do wiadomości nie przyjmuje i myśli,że to przed nim ukrywam. Taki podejrzliwy typ. W stosunku do innych domowników też chorobliwie podejrzliwy.

Czuje się zawsze odosobniona,jak outsiderka i widzę,że ludzie tego nie akceptują. Dlatego myślałam o takim azylu swoim,ale..no :/

Ojciec chce mnie chronić,przed całym światem,który wg niego jest zły i czyha na mnie na każdym kroku. Dla niego mam nadal 6 lat. Przy nim jestem jakby nie sobą,przytakuje mu,nie chce żeby coś mu się nie spodobało..

Nie liczę na złote rady,ale miło jeśli ktoś podzieli się swoimi spostrzeżeniami.

[socjopatia]

Postaram się skrótowo opisać swój problem.

Choruje na nerwicę lękową i depresję,od 1,5 roku nie mieszkam w domu i jestem dzięki temu prawie wyleczona. Wynajmuje pokój,jednak izoluje się od lokatorów. Na studiach jest nawet ok,kiedyś zaczynałam kilka prac i nie było najlepiej,uciekałam.Ale zaczęłam darmowe praktyki i było nawet ok.

Teraz z ojcem widuje się ok raz na miesiąc.

Mój problem polega na tym,że czuje się samotna i nie czuje się z tym bezpiecznie.Przedtem ojciec "chronił" mnie przed światem,teraz tego nie ma i parę dni temu kiedy zaproponował że oddzieli pokój od reszty domu żebym tam zamieszkała a nie musiała słuchać kłótni jego i mamy,wstępnie zgodziłam się i ucieszyłam na tą propozycję. Jednak szybko zaczęły mnie nawiedzać koszmary,lęk i źle się teraz czuję z tą decyzją. Nie wiem co robić,z jednej strony taki powrót do byłby krok wstecz i zauważyłam,że czuje duży lęk w związku z tym od paru dni,jakby pogorszenie,a z drugiej tak bardzo boje się świata i nie chce wiecznie tułać się po wynajmowanych mieszkaniach i czuć się niezręcznie wśród innych. Jest też druga opcja,a mianowicie mieszkanie w oddzielnym budynku na jednej działce,ta opcja wydaje mi się lepsza,ale na nią trzeba by było trochę poczekać,do paru lat. Czuje się strasznie niepewnie. Z dwóch stron czuje lęk i niepewność, mimo,że na pewno nie jest to sytuacja bez wyjścia...

W moim domu zawsze były kłótnie o byle co,dosłownie o byle co.

Codziennie krzyki,awantury. Mój system nerwowy działał na podwyższonych obrotach.

Ale ojciec w stosunku do mnie był inny-dobry,uległy,chciał mnie mieć tylko dla siebie,wtajemniczał w rzeczy,których nie powinnam wiedzieć,nastawiał przeciwko mamie i rodzeństwu,kontrolował. Boje się,że będzie tak samo jak wrócę,bo widzę po jego zachowaniu,że nic się nie zmieniło.

Trochę tak jakby mnie chciał ubezwłasnowolnić,nawet teraz robi mi kazania,żebym nie mieszkała z chłopakiem itp. chociaż chłopaka nie mam,dla żartów wspomniałam o koledze,powiedziałam,że to żart,ale on już tego do wiadomości nie przyjmuje i myśli,że to przed nim ukrywam. Taki podejrzliwy typ. W stosunku do innych domowników też chorobliwie podejrzliwy.

Czuje się zawsze odosobniona,jak outsiderka i widzę,że ludzie tego nie akceptują. Dlatego myślałam o takim azylu swoim,ale..no :/

Ojciec chce mnie chronić,przed całym światem,który wg niego jest zły i czyha na mnie na każdym kroku. Dla niego mam nadal 6 lat. Przy nim jestem jakby nie sobą,przytakuje mu,nie chce żeby coś mu się nie spodobało..

Nie liczę na złote rady,ale miło jeśli ktoś podzieli się swoimi spostrzeżeniami.

[*Monika*]

socjopatia, Czyli czujesz, że relacja z Twoim ojcem w przypadku przeprowadzki jest toksyczna, a mimo to, chcesz wrócić.

Może warto radzić sobie samej z trudnościami?

Myślisz, że będziesz w stanie podejmować decyzje mając ojca, który Cię kontroluje?

[*Monika*]

socjopatia, Czyli czujesz, że relacja z Twoim ojcem w przypadku przeprowadzki jest toksyczna, a mimo to, chcesz wrócić.

Może warto radzić sobie samej z trudnościami?

Myślisz, że będziesz w stanie podejmować decyzje mając ojca, który Cię kontroluje?

[socjopatia]

właśnie problem w tym,że nie znam odpowiedzi na te pytania,jednak coś mówi mi,że moglabym nie dać rady...

[socjopatia]

właśnie problem w tym,że nie znam odpowiedzi na te pytania,jednak coś mówi mi,że moglabym nie dać rady...

[*Monika*]

socjopatia, To wolisz być uzależniona od kogoś?

[*Monika*]

socjopatia, To wolisz być uzależniona od kogoś?

[socjopatia]

Nie,ale czuje się strasznie niepewnie w życiu. Brak perspektyw mnie dołuje. Chciałabym czuć się bezpiecznie,tylko jak to zrobić?

[socjopatia]

Nie,ale czuje się strasznie niepewnie w życiu. Brak perspektyw mnie dołuje. Chciałabym czuć się bezpiecznie,tylko jak to zrobić?

[*Monika*]

socjopatia, jeśli zadbasz o siebie, w sensie, że będziesz mogła liczyć na siebie, wtedy poczujesz się ze sobą bezpieczna. Przekonasz się, że najlepiej jest liczyć na siebie, bez popadania w skrajności.

Nie można przez całe życie wisieć komuś na ramieniu przecież.

[*Monika*]

socjopatia, jeśli zadbasz o siebie, w sensie, że będziesz mogła liczyć na siebie, wtedy poczujesz się ze sobą bezpieczna. Przekonasz się, że najlepiej jest liczyć na siebie, bez popadania w skrajności.

Nie można przez całe życie wisieć komuś na ramieniu przecież.