posypałam się

[małpka bubu]

witam!

sama nie wiem od czego zacząć, wolę się koncentrować na obecnej sytuacji, dlatego fakty z przeszłości będą skrótowo

 

leczę się psychiatrycznie 7 lat

mam kłopoty neurologiczne

mam zaburzenia osobowości typu chwiejna emocjonalnie i lękowe

mam 27lat

mam narzeczonego z którym od niedawna mieszkamy w ZG, jesteśmy 4 lata razem w tym 3 zaręczeni,planujemy ślub

byłam ofiarą przemocy seksualnej i z ramienia uczelnianej poradni byłam na terapii

jestem dorosłym dzieckiem toksycznych rodziców i mówię o tym od niedawna, od kilku miesięcy może?

głupio mi bo ciągle jestem od nich zależna finansowo (staż)

studia ukończyłam nie w 5 a 7 lat z powodu zdrowia

bezowocny rok w mojej małej miejscowości potem

mam brata uzdolnionego muzycznie, smyk jest ode mnie dużo młodszy - kilkanaście lat, to gimnazjalista

jestem grubą okularnicą

mam za sobą wiele prób samobójczych, samookaleczenia

 

sypnęłam się ostatnio, nie daję rady...

jestem rozdarta między tym co czuję a tym co myślę że powinnam czuć

 

cały staż towarzyszy mi myśl że jako bezrobotna jestem gorsza; i że w ogóle będąc osobą bezrobotną muszę po prostu się źle czuć

fakt jest taki że jestem na stażu a do ZG przyjechałam w czerwcu

czuję co innego, że właśnie wychodzę na prostą, czuję że odżywam w ZG

spotkanie otwarte z Ruchem Palikota w Palmiarni - szybko euforię zgasiła myśl że powinnam myśleć o pracy choć nie zaniedbałam obowiązków stażowych

 

wszystko jest inaczej niż oczekuje rodzina - odcięłam ich od informacji o moim zdrowiu ze względu na prezentowaną obłudę i pozbawianie mnie prawa do sprawczości... a teraz oczekują że przestanę się leczyć, burczą że mam zrobić prawko choć niedawno miałam dziwny atak neurologiczny i się boję (nie wiedzą o tym) - nie zdałam egzaminu na prawko 2 razy do tej pory

 

w dzieciństwie, przez dorastanie i dorosłość towarzyszyła mi przemoc psychiczna - krytykowanie w obecności innych, zastraszanie, zawstydzanie, wyśmiewanie odrębnych poglądów, tego co kocham; zdarzało się że dostałam lanie/w twarz; zaniedbywanie - byłam ofiarą przemocy w podstawówce a oni nic nie zrobili, chcieli zatuszować sprawę próby gwałtu w wieku 16lat, o pozostałych dwóch zgwałceniach w wieku dorosłym nie wiedzą -nie wiedzą że byłam na terapii o tym profilu...

 

a teraz to się ze mnie leje jak z otwartego ropnia - skalpelem otwierającym były książki Alice Miller, otworzyły we mnie te uczucia... wszystko mam na dłoni, nie ma miesiąca, czy nawet tygodnia bym nie przypomniała sobie jakiejś upokarzającej sytuacji... czytam te książki ponownie ale tym razem nie odpieram tego co czuję, chcę się z tym zmierzyć...

 

na drugie imię miało być mi wstyd, na trzecie "co powiedzą ludzie" - i tracę wiele niepotrzebnej energii...

 

oni do tej pory chcą kierować moim życiem...

 

każdy drobny błąd to dla mnie koniec świata, na swoje gafy reaguję paniką...

stale boję się odrzucenia...

 

doszło do tego że boję się pójść do ginekologa bo jakby coś poważniejszego wykryli to oni znów pozbawią mnie poczucia sprawczości, żeby tylko przed ludźmi wyjść na kochających rodziców... tak już bywało kiedyś, jak lądowałam w psychiatryku, po próbach samobójczych ani razu nie zapytali czemu ja to sobie robię ale zawsze dlaczego im to robię

 

nie mogę tym obciążać codzień narzeczonego ale tama się przerwała i się ze mnie leje i leje...

 

od paru dni rzucam w domu wulgaryzmami na ich temat, wściekła jak diabli...

 

nie daję rady...

 

tyle życia przeciekło już przez palce... 27 lat... czy ja jeszcze mam szansę aby być sobą? czyli: lewicowym radykałem, feministką, pyskatą diablicą, czułą i kochającą partnerką, w dalekiej przyszłości czułą matką a wszystko to w ramach dopuszczalnych norm społecznych?

[Babilon]

A chodziłas lub chodzisz do psychologa? Moze psychoterapia przez jakiś czas pomogła by wszystko poukładac i zagoic rany? Nie pozwól juz rodzicom kierowac soba, to nie znaczy ze ich nie kochasz jesli nie pzowolisz sobie zeby kierowali Twoim życiem