Czujecie się jak roboty?-pustynia emocjonalana

[kasza]

Witam :) od ok. roku mam stany lękowo-depresyjne. Na początku ataki paniki, dalej brak radości, satysfakcji, marzeń, ciągły smutek, unikanie znajomych, chowanie się, unikanie, chodzę tylko do pracy praktycznie w której wykonuję swoje obowiązki jak robot, próbując nie myśleć o niczym, wracam do domu, odsypiam, zajmuję się czymś by nie myśleć o swoim stanie. Wszystko przez zmianę życia myślę i to o 180', mam dopiero 20 lat, powinien to być piękny okres w życiu, a jak na razie jest najgorszy.Teraz jakby wszystkie emocje we mnie wygasły. Nic nie czuję. Tak bardzo chciałam panować nad sobą, że coś we mnie pękło i to ostro. Jakieś natrętne myśli typu: "po co to wszystko?" Jakiś, za przeproszeniem pier****lony filozof się we mnie obudził, jakieś bezsensowne rozkminy egzystencjalne, które mnie jakoś strasznie dołują. Uczucie, że już tego nie zmienię, nic mnie nie obchodzi, jakbym doznała jakiegoś szoku z którego nie mogę się otrząsnąć. Co z tym zrobić? Nie chcę tak żyć, poradźcie coś, czuję w sobie jakąś siłę jednocześnie ale nie wiem jak ją najlepiej wykorzystać to pozbycia się tego zbędnego balastu. Może ktoś ma podobnie? Wkracza w "dorosłe życie"? Jestem na 100% przekonana, że to ten nowy etap w życiu mnie jakoś powalił , nie spodziewałam się tego po sobie, nagle studia, praca, obowiązki, odpowiedzialność za siebie, i finansowa i ogólnie,... ciągle tęsknię za przeszłością, za dawną sobą, zabawową, spontaniczną... nie żebym nie chciała pracować itd., tęsknię za swoją osobowością, teraz jakbym się z kimś na nią zamieniła, a to przecież nierealne, jakby ktoś inny we mnie siedział. Nie chcę być smutasem chowającym się przed życiem. Rok temu byłam jeszcze szczęśliwą osobą, roześmianą z planami, z radością patrzyłam w przyszłość. Jak wyżej, ma ktoś podobne doświadczenia? Chciałby o tym pogadać na GG? Jeśli tak to b.chętnie pogadam, czuję się jak odludek z tym problemem, czekam na nr na priv. Tutaj również czekam na porady, pozdrawiam serdecznie :)

[KawaZMlekiem]

Jestem w podobnym wieku i boję się tego samego Jeśli jesteś zainteresowana wymianą GG, wysyłam na PW.

[cytrynka84]

To może być depresja bylas u lekarza ?chociaż idź do rodzinnego,a najlepiej do specjalisty To żaden wstyd iść do lekarza/psychologa i poprosić o pomoc.Nieleczone lęki,czy depresja mogą się pogłębić i jest ciężej z tego wyjść.

[KawaZMlekiem]

To może być depresja bylas u lekarza ?chociaż idź do rodzinnego,a najlepiej do specjalisty To żaden wstyd iść do lekarza/psychologa i poprosić o pomoc.Nieleczone lęki,czy depresja mogą się pogłębić i jest ciężej z tego wyjść.

Sądzę, ze to zbyt szybkie przejść w stan dorosłego życia. Ja także nie potrafiłbym się z tym pogodzić. To wszystko przytłacza;/ Pracowałem miesiąc na hali, gdzie widziałem te smutne twarze tych ludzi, czułem się właśnie jak robot - może to akurat charakter tej pracy. Tutaj koleżance dokucza monotonia, powinna zmienić coś w swoim życiu, może poznać jakiegoś mężczyznę, spróbować nowej pracy, nawiązać jakieś kontakty. Nie sądzę, aby w tym stanie psychiatra był potrzebny.

[monk.2000]

kasza, twój przypadek brzmi dość podobnie do mojego. Wewnętrzna pustka, ufilozoficznienie, poczucie straty dawnej osobowości na rzecz nowej, której się zupełnie nie akceptuje. A wszystko w formie nagłego szoku.

 

Korzystałem już dość regularnie z pomocy psychologa. Na cuda nie ma co liczyć, ale ogólnie rzecz biorąc coś z tego wyniosłem. Leki w niektórych kwestiach pomogły, z niektórymi rzeczami trzeba się pewnie uporać samemu. Nie opracowałem jeszcze skutecznej metody zwalczania swoich problemów, dlatego trudno mi o jakąś radę.