Witam, jestem SidewindeR i mam 18 lat...

SidewindeR · 9 Lipca 2012

...i nie wiem od czego zacząć. Zarejestrowałem się tutaj bo szukałem jakiegoś w miarę ogarniętego forum obejmującego szeroki zakres problemów psychicznych. Podtytuł "Nerwica Depresja Psychologia" od razu przypadł mi do gustu. W sumie nie wiem, co tak dokładnie mi dolega. Postaram się jednak pokrótce przedstawić sytuację:

Od dwóch miesięcy uczęszczam na terapię poznawczo-behawioralną i biorę antydepresant o nazwie Asentra. Mam zdiagnozowaną nerwicę natręctw, chociaż dla mnie jest to tylko jakaś część, może wierzchołek góry lodowej, moich problemów psychicznych. Ale nie będę podważał opinii lekarza.

Towarzyszy temu depresja, którą póki co skutecznie zagłuszam lekiem. Gdyby nie on, to byłoby krucho. Wielokrotnie rozmyślałem o samobójstwie, czasem miałem dziwne, nieuzasadnione napady lęku przed tym czynem.

Wiele, wiele razy zastanawiałem się, dlaczego z moją psychiką zaczęło się coś pieprzyć, i to właśnie teraz, kiedy wchodzę w dorosłość. Dzisiaj natknąłem się na pojęcie DDD, czyli Dorosłych (haha, mam 18 od raptem 2 m-cy i nadal mieszkam z rodzicami...) Dzieci z rodzin Dysfunkcyjnych. Możliwe, że moją rodzinę można do takich zaliczyć.

Odkąd pamiętam toczę przeraźliwy, rozrywający konflikt z rodzicami. Wręcz pozbawia mnie on sił. U jego podstaw leży - tak mi się wydaje - zaborczy i pozbawiony litości stosunek rodziców do mojej osoby. Nie wątpię w to, że mnie kochają, a jednocześnie strasznie brakuje mi w nich jakichkolwiek dowodów miłości. Prawdę mówiąc pierwsze 3 słowa jakie przychodzą mi na myśl gdy mówię o rodzicach to żal, niechęć i strach. Swoimi chorymi zasadami, swoim krzyczeniem, drwieniem, zakazywaniem wszystkiego, wiecznym wytykaniem mojego postępowania, wieszczeniem klęski moralnej i życiowej itd. skutecznie obrzydzili mi siebie samych, życie i świat. Mam wrażenie, że rodzice nie mogą się pogodzić z faktem, że nie zamierzam być ich kopią, że nie zgadzam się z ich zasadami, że chcę żyć po swojemu. Moja matka mówi tak: "Wyprowadź się stąd i rób co chcesz, ale w moim domu nie będziesz tyle używał komputera, nie będziesz pił alkoholu, nie będziesz spał do południa itd." Doszło do tego, że jestem kompletnie wypalony. Nie wiem czy ich kocham, straciłem też do nich szacunek. Wielokrotnie ich zwyzywałem jak najgorszy cham, wielokrotnie im mówiłem że ich nienawidzę... z ojcem praktycznie nie potrafię już spokojnie rozmawiać. Gdy tylko rodzice dadzą mi jakąś kolejną karę, wpadam w istną furię, muszę coś zdemolować, drę się na cały głos i rzucam przedmiotami. Czasem rodzice przybiegają i próbują mnie bić. Ostatnio nawet szarpałem się z matką i niechcący trafiłem ją w twarz.... Ogólnie mam tych ludzi dość i tylko marzę o wyprowadzeniu się na swoje... tyle że jestem właśnie psychicznie zniszczony i strasznie boję się przyszłości...

Oprócz tego kłócą się od zawsze matka z ojcem. Żal mi mamy, że związała mi z takim człowiekiem, i żal mi ojca, że nienawidzi go własna żona i własne dzieci. Ojciec... jakby to powiedzieć... nie powinien chyba zakładać rodziny. Największy wyrzut matka zawsze ma do niego o pieniądze, które woli przeznaczać na siebie niż na rodzinę... jest też okropnie skąpy... poza tym nie pasuje do matki temperamentem. Wydaje mi się, że rodzice rozwiedliby się gdyby nie ich wiara - są praktykującymi katolikami, chociaż to, co wyprawia się w domu, przeraziłoby nawet ateistów...

Z tego związku narodziłem się ja. I wyrosłem - chorobliwie nieśmiały, nieumiejący nawiązywać kontaktów z ludźmi (podejrzewam u siebie osobowość unikającą), zawsze pesymista, zawsze o tragicznej samoocenie, zawsze samotny.... a jednocześnie okropnie wściekły i wylękniony zarazem.

To co się ostatnio ze mną dzieje to jakiś koszmar - straciłem poczucie sensu i celowości życia, czuję się pusty, czasami wydaje mi się, że nie wiem już kim jestem. Nie potrafię nawiązywać normalnych relacji z ludźmi, tzn. niby mam jakieś tam grono znajomych, ale nawet wśród nich czuję się sam. Otaczam się czymś w rodzaju emocjonalnego muru. Zanim przełamię barierę, zazwyczaj mijają miesiące, a nawet lata. Potem ludzie mówią mi, że jestem całkiem inny niż myśleli. Zawsze wypominam sobie, że pewnie jestem dla nich nieatrakcyjny, nieciekawy, nudny, chociaż wiem, że to nieprawda. Chorobliwie zazdroszczę ludziom ich spokojnego żywota i spokoju umysłu, chociaż wiem, że oni też mają swoje problemy.

Do tego dochodzą wspomniane napady gniewu. Ogólnie jestem przeraźliwie nerwowy. Najmniejsza pierdoła wytrąca mnie z równowagi, klnę jak szewc. Każdego dnia co najmniej kilkadziesiąt bluzgów.

Ostatnio stałem się tak jakby... bardziej mroczny? Moje spojrzenie na świat i człowieka odznacza się niepokojącym cynizmem i obojętnością... może ten brak wyrozumiałości i bliskości ze strony rodziców oddaję teraz innym?

Oprócz tego zauważyłem, że polubiłem mroczną i agresywną muzykę (moim numerem jeden jest zespół Rammstein, po prostu odnajduję siebie w tej muzyce) oraz fascynuje mnie... przemoc, a może raczej przestępca. Kiedyś przeczytałem książkę o masakrze w Columbine High School, dokonanej przez dwóch nastolatków, i poczułem coś w rodzaju emocjonalnej więzi z nimi. Chociaż wiem, że uczynili wielkie zło, to jednocześnie obudziło się we mnie coś w rodzaju podziwu. Tak samo interesują mnie takie jednostki jak Adolf Hitler, Friedrich Nietzsche, Anders Brevik z Norwegii, albo takie ugrupowania jak Obóz Narodowo-Radykalny. To nie ma związku z przekonaniami politycznymi, po prostu czuję coś w rodzaju podziwu i niezdrowego pociągu do wszystkiego, co chore i spaczone w człowieku. Częstokroć boję się, że sam zostanę psychopatą, pedofilem, nekrofilem czy sadystą. Zwłaszcza to ostatnie. Możliwość zadawania komuś bólu, a może raczej dominowania nad kimś i karania go, ma w sobie jakiś chory urok.

Nie wiem co jeszcze napisać. W sumie to gdyby nie powyższe, byłbym całkiem normalnym, w miarę inteligentnym uczniem liceum, nie mającym pomysłu na przyszłość. Lubię gry komputerowe, interesują się historią, filozofią i literaturą.

SidewindeR · 9 Lipca 2012