Jak odkryć czy jestem sobą czy gram role samego siebie ?

[Gość]

miś wesołek, bardzo interesująca alternatywa dla terapii jako uzupełnienie dodam, że mój mężczyzna onegdaj stosował alternatywną formę terapię depresji. Nazywała się "wódka i kobiety". Twierdzi, że bardzo skuteczna

 

Dziękuję. Ta metoda Twojego faceta też brzmi całkiem kusząco. Tym bardziej, że już poniedziałek a siłowni nadal nie odwiedziłem.

 

A tak w ogóle z tym byciem sobą, graniem siebie i kłamaniem jest jakiś straszny burdel i ja się w sumie cieszę, że nie chodzę na terapię psychodynamiczną tylko jakąś bardziej poznawczą czy coś tam w stylu ericksonowskiej. No bo skoro mnie trudno określić prawdziwość i rzetelność opisu przykładowo konkretnego zdarzenia sprzed tygodnia, albo z trudem przychodzi jednoznaczne określenie charakteru jakiejś relacji, to co by było, gdybym miał się zbliżyć do tego swojego ryczącego wewnętrznie dziecka sprzed dwudziestu pięciu lat przykładowo, albo i lepiej. Myślę, że w moim przypadku byłoby to niemożliwe i jedyne co bym potrafił, to powiedzieć cokolwiek o czymkolwiek i przy okazji przykładowo nawet nie zapłakać.

 

Tak sobie ostatnio rozmawiałem z moimi siostrami o rodzicach, czyli jak to jest, że wszyscy troje jesteśmy takie zjeby życiowe w gruncie rzeczy, w tym ja najbardziej. No i się okazało, że każde z nas ma inną teorię wyjaśniającą, warunkowaną głównie chyba jak podejrzewam tym, czym zajmujemy się i z czym borykamy obecnie najbardziej i na co dzień. Tak jak byśmy mieli różnych rodziców w ogóle, tak wynikało z tych opisów, jak to oni nas pokrzywili, a przecież mamy podobno tych samych. Chyba, że mnie ktoś w konia zrobił.

[zielona miętowa]

miś wesołek, po pierwsze twój awatar mnie powalił oceniam na 6+

po drugie tu akurat masz racje, że każdy z rodzeństwa może widzieć rodziców inaczej. dla przykładu obydwoje z bratem mamy podobną opinię na temat matki (silnie nieprzychylną gdyby ktoś miał wątpliwości) ale ja skacze z radości, że udało mi się od niej odseparować, a tym czasem on wszedł na moje miejsce. spędza z nią czas, wdaje się w dyskusje bez możliwości wyrażenia swojego zdania, poddaje się jej monologom o zmarnowanym przez ojca życiu. ale niech mu tam będzie na zdrowie.

 

co do psychodynamicznych/psychoanalitycznych terapii to wiadomo, że z czasem bywają męczące, w pewnym momencie człowiek już sam nie wie jak sie nazywa, schematy w kółko nabierają nowych perspektyw, aż w końcu tracą jakąkolwiek. w dodatku ma się wrażenie, że tematy przepracowane wracają jak bumerang, a człowiek nie może poza nie wyjść w działaniu. swoją drogą to, że trudno jest ci się zbliżyć do swojego dziecka z przed 25 lat, to może świadczyć o blokadach i wypieraniu wspomnień, więc można się spodziewać, że terapeuta tymbardziej bedzie drążył temat. na tym to polega. na terapii źle, bez terapii jeszcze gorzej

[vifi]

Tylko jak nie terapia to co? Przecież alkohol czy ćwiczenia tylko znieczulają to co w nas jest nie tak. Podobno wiele zaburzeń psychicznych znikało podczas wojny. Ale czy to jest rozwiązanie? Ja bym powiedział że to i tak potem wróci.

Być może w niektórych przypadkach grupa dobrych kolegów lepiej by "wyleczyła" osobnika niż psychoterapia, ale w ogólnym przypadku zarzucanie terapii w ogóle, bo się nie trafiło w jakiś konkretnych przypadkach nie wydaje mi się dobrym pomysłem. Jeśli ktoś tak się wyleczył to chętnie bym posłuchał.

[zielona miętowa]

Tylko jak nie terapia to co? Przecież alkohol czy ćwiczenia tylko znieczulają to co w nas jest nie tak. (...) Ja bym powiedział że to i tak potem wróci.

no owszem, owszem, potem to wróci. tak sobie tylko zażartowałam z tą terapią "alternatywną" dlatego optymalnym wyjściem z sytuacji jest ponapieprzać na terapię na forum, wylac trochę żółci, a potem grzecznie na nią pójść. i wilk syty i owca cała.