Depresja mojego brata

[yenna]

Witam,

Mam problem, a raczej mój brat ma problem z którym nikt nie może sobie poradzić. Otóż mój brat ma depresję. Chodził przez jakiś czas do psychologa ale później nagle przestał i nie chce do tego wrócić. Jest on osobą strasznie zamkniętą w sobie. Kiedy był młodszy miał ogromne ambicje, które jednak z czasem systematycznie malały. Nałożyło się na siebie kilka problemów które chyba całkowicie go pogrążyły. Studiował na świetnej uczelni, jednak nie zaliczył 2 lat więc go wyrzucili, moi rodzice ściągnęli go do domu na wieś i wysłali na studia zaoczne do nie najlepszej uczelni. W międzyczasie znalazł sobie dziewczynę, która moim i nie tylko moim zdaniem nie jest dla niego odpowiednia, ponieważ tylko bardziej go dołuje. Mój brat ma 30 lat i żadnego planu na życie. Jedynym jego zajęciem które kocha są komputery a dokładniej gry komputerowe oraz książki fantasy. Tam może się przenieść w swój świat w którym wszystko toczy się samo. Studia na drugiej uczelni też zawalił, a wsi nienawidzi. Nie pracuje, pomaga jedynie rodzicom co też go pogrąża. Nikt nie potrafi do niego dotrzeć i z nim porozmawiać bo on zaraz się denerwuje i ucieka od tematu. Moi rodzice mają do siebie pretensje, że go ściągnęli do domu, ale kiedy mu proponowali, żeby pojechał do większego miasta i tam znalazł pracę, nie było odzewu. Nie chciał wyjeżdżać, bo jego dziewczyna powiedziała, że ona nigdzie nie jedzie. A co do ich związku to też to wszystko jest dziwne. On ma 30 lat ona 26 i są ze sobą już chyba 5 lat i nic. Mam wrażenie, że on nie jest jej do końca pewny, bo podejrzewam, że jeżeliby był to już dawno byliby małżeństwem. Czy ktoś potrafi mi pomóc i doradzić jak dotrzeć do tego człowieka i jak z nim porozmawiać albo zmobilizować go do tego, żeby zaczął działać?? Bardzo proszę o pomoc.

Edytowane 16 Lipca 2010 przez Gość

[panel]

Witam,

albo zmobilizować go do tego, żeby zaczął działać?? Bardzo proszę o pomoc.

 

jak nie chce sie leczyc "dla siebie" to moze niech na poczatek sprobuje leczyc sie "dla kogos". Tak mi sie wydaje

[Gość]

Ja nie wiem, czy da się do niego dotrzeć. Może musi dojrzeć do leczenia i do wzięcia odpowiedzialności za siebie? A może trzeba postawić sprawę nieco ostrzej-albo się chłopie leczysz, albo idziesz do roboty, usamodzielniasz się. Nie wiem, nie ma na to złotej recepty, nikogo na siłę nie uszczęśliwisz. Trudna sprawa..

[panel]

Ja nie wiem, czy da się do niego dotrzeć. Może musi dojrzeć do leczenia i do wzięcia odpowiedzialności za siebie?

 

czyli twoim zdaniem nie powinno sie probowac ?

[yenna]

Ja wychodzę z założenia, że muszę coś z tym zrobić, bo będę miała później wyrzuty sumienia. NIe mogę go traktować jak jajko, ale nie chce się z nim tez pokłócić bo to by było bez sensu. Wiem, ze moi rodzice próbowali go już podejść z różnych stron i nic... Nawet myśklałam o tym, żeby to mama poszła do psychologa i dowiedziała się jak z nim rozmawiać, ale jak na razie cisza w tej sprawie.

[panel]

a z jakiego miasta jestes ?/ moze inaczej Twoj brat z jakiego miasta jest ?

[Gość]

I może to jest jakiś pomysł, porozmawiać o tym z psychologiem.

[yenna]

Mieszkamy w małej miejscowości jakieś 100km od Warszawy. Moja starsza siostra mieszka w Warszawie i tam mój brat do psychologa jeździł. A brat studiował we Wrocławiu, później w Kielcach.

[panel]

Mieszkamy w małej miejscowości jakieś 100km od Warszawy. Moja starsza siostra mieszka w Warszawie i tam mój brat do psychologa jeździł. A brat studiował we Wrocławiu, później w Kielcach.

 

jak znajde wysle ci na PW kontakt. Moze sprobuj porozmawiac z psychologiem na temat mozliwych pomocy w takiej sytalacji