Samookaleczenia.

[Abbey]

nube, też tak myślę, ale jednocześnie uważam, że pomimo jakiegos powodu zawsze powinno się przerobić ten cały łańcuch zachowań autoagresywnych na terapii. nawet o tym marzę...

[nube]

Kinky Kylie, oczywiście, że sprawa jest do przepracowania na terapii. Uważam, że tylko dzięki niej da się trwale nie uciekać w autoagresję. Podczas ostatniej terapii poruszyłam ten temat, ale nie wystarczyło czasu na głębsze analizowanie. Na razie, do przyszłej wizyty mam tylko umowę, żeby tego nie robić.

 

Kinky Kylie, marzysz o tym, czyli nie wspominałaś o tym podczas terapii czy jeszcze na nią nie chodzisz?

[Abbey]

nube, nie chodzę, może kiedyś...

[moyraa]

Kinky Kylie, nube, też nie widzę w tym niczego złego. Właściwie w ogóle przestaję dostrzegać nienormalność w tym wszystkim, co ze sobą robię. Jak by to nic nie znaczyło.

[nube]

moyraa, to, że się krzywdzisz nic nie znaczy? Czemu umniejszasz swoje problemy?

[moyraa]

nube, ja wiem, że obiektywnie rzecz biorąc znaczy to wiele i innych ludzi przerażają takie rzeczy. Ale z drugiej strony sobie myślę "hmm. przecież robię to tylko czasem, więc co w tym złego?". Dlaczego umniejszam? Nie wiem. Może dlatego, bo mam niskie poczucie wartości (chociaż i tutaj trudno napisać, że tak jest, bo bywa, że jest wręcz przeciwnie - chociaż gdzieś głęboko chyba i tak próbuję tym zakopać opcję pierwszą). A może też dlatego, bo nie wiem jak to jest żyć z radością, tak naprawdę, całą sobą, bo od lat czułam się gorsza od wszystkich, choć pewnie wielu ludzi z mojego otoczenia powiedziałoby co innego.

[nube]

moyraa, to tak jakbyś notorycznie się nad kimś znęcała i mówiła sobie "hmm. przecież robię to tylko czasem, więc co w tym złego?". W odniesieniu do innej osoby wygląda to już zupełnie inaczej. Nad niskim poczuciem własnej wartości należy pracować, choć to bardzo trudne, bo jest ono głęboko zakorzenione i ciężko przestawić swoje myślenie jestem gorsza od innych. Kiedy dopadają takie myśli warto je przekierować na własne zalety i dobre dokonania. Nawet nosić przy sobie kartkę/notes z wypisanymi takimi dobrymi opisami siebie i w chwili zwątpienia przypominać je sobie.

[moyraa]

nube, na szczęście robię coś - chodzę na terapię. Teraz akurat mam zły okres, do głowy nie wchodzą mi nawet pozytywne myśli, jak tak czuję. Są momenty, kiedy mnie oświeci, ale trwa to na chwilę i koło się zamyka.

Wstyd gadać, ale ostatnio już się i boję, że stracę kontrolę i coś komuś zrobię - niby przypadkowo, ale tak naprawdę z agresji. Nie będę pisać o co dokładnie chodzi, ale przeraża mnie to wszystko. Znikają mi uczucia wyższe. Był czas, że czulam się jak człowiek czasem, ale była to cisza przed burzą . Nie powiem, że czuję się z tym dobrze... Jak bym się stawała potworem .

[Gość]

Wczoraj okaleczylam sie po 1,5rocznej przerwie. Jestem w szpitalu ale nie moge powiedziec o tym nikomu bo z terapii przeniosa mnie na detoks na obserwacje. Wczoraj nazbieralo sie troche emocji, mialam ciezki dzien, musialam dac upust emocjom,nie cpam wiec musialam znalezc inny sposob - wybralam zyletke. Przypomnialy mi sie czasy kiedy bylo bardzo zle, kiedy okaleczalam sie codziennie, boje sie ze to wroci...

[Michuj]

coma,

[moyraa]

coma, zrobiłaś raz, taki impuls, wyładowanie emocji. Ok. Odpuść to sobie, nie miej wyrzutów, postaraj się wybaczyć to sobie, to może prościej będzie nie wracać do tego? To, że zdarzyło się raz nie znaczy, że będzie się ciągnęło. A wyrzuty sumienia są dobrym motorem do wpędzania się w błędne koło (u mnie, obok rzadkiego okaleczenia, przede wszystkim - w objadaniu się, ale myślę, że efekt z błędnym kołem podobny).

Jak sobie radziłaś przez ten czas z nadmiarem emocji?

[Gość]

moyraa, ostatnio w razie nadmairu emocji popadalam w stany depresyjne, przez pewien czas nie bylo tych stanow, mialam wyrownany nastroj, po prostu sobie radzilam, nie wiem w jaki sposob, stalam sie po prostu odporniejsza, a wczoraj pierwszy raz od dlugiego czasu dopadl mnie taki histeryczny stan

[niosaca_radosc]

coma, a co czułaś, kiedy się cięłaś? No i jak poważne są rany? Bo jeśli poważne, to powinnaś to zgłosić.

Ale tak naprawdę, nie mnie tu dawać rady. Sama się wczoraj pocięłam...

[Gość]

moyraa, ostatnio w razie nadmairu emocji popadalam w stany depresyjne, przez pewien czas nie bylo tych stanow, mialam wyrownany nastroj, po prostu sobie radzilam, nie wiem w jaki sposob, stalam sie po prostu odporniejsza, a wczoraj pierwszy raz od dlugiego czasu dopadl mnie taki histeryczny stan

[Gość]

coma, napiszę Ci o sobie.Też się kiedyś cięłam czy przypalałam dzień w dzień,a potem coraz to rzadziej,aż zniknęło zupełnie.Teraz choć nachodzą mnie takie myśli już tego nie robię.Szybko mijają bezboleśnie.Zdrowiejesz,a przy zdrowieniu zdarzają się podtknięcia.Nie od razu Rzym zbudowano.

[moyraa]

coma, to mam nadzieję, że jakoś to będzie (jakkolwiek to brzmi...) i nie będzie ciągu dalszego. Przesłałabym Ci trochę siły, ale samej mi jej brak. Co do popadania w stany depresyjne - dałaś mi tym do myślenia. Chyba często robię to samo - w głowie "coś" się pojawia często wskutek sama-nie-wiem-czego i uciekam właśnie w te stany. Tylko ile jeszcze wymyślę sobie takich wyjść awaryjnych.

[Gość]

coma

[finalriot]

Jejku, wreszcie znalazłam ludzi, którzy nie powiedzą mi: "jesteś nienormalna".

Też mam problem z samookaleczaniem. Nie robiłam tego od roku, jednak dwa tygodnie temu to wróciło, nawet nie wiem jak to się stało, gdyż miałam taki natłok emocji i różnych myśli, początkowo w ogóle nie czułam bólu. Teraz izoluję się od ludzi upewniając się w przekonaniu, że nikt nie chce mnie zrozumieć i każdy uważa to za egoizm.

Jak sobie radzicie gdy pojawia się myśl, żeby zrobić sobie krzywdę?

[Abbey]

Hurrra, chyba sobie nigdy z tym nie poradzę Najgorsze chyba jest to, że nie robię tego pod wpływem impulsu, tylko z ogólnego bólu życia

[finalriot]

Hurrra, chyba sobie nigdy z tym nie poradzę

Na pewno jest jakiś sposób żeby sobie z tym poradzić, tylko na dzień dzisiejszy nie wiem jaki.

A co z Twoją rodziną czy znajomymi? Ja gdy widzę, że cierpią odpycham ich od siebie na wszystkie sposoby...

[nube]

Hurrra, chyba sobie nigdy z tym nie poradzę Najgorsze chyba jest to, że nie robię tego pod wpływem impulsu, tylko z ogólnego bólu życia

Gdy pojawi Ci się ochota, żeby coś sobie zrobić, wyjdź szybko na zewnątrz i biegnij maksymalnie szybko do utraty tchu. Tak jakby to był bieg o życie. Zmęczysz się i dasz sobie w kość tak bardzo, że ochota na inne autodestrukcyjne zachowania przejdzie sama. Poświęć tę wewnętrzną energię, którą wyładowujesz na sobie na bieg, przekieruj ją. Mnie pomogło. Spróbuj, może coś da.

[Abbey]

finalriot, moja rodzina nic nie wie o moich problemach, niby jestem leniwa itd, a ran nie widzą, bo nie robię ich w miejscach na pokaz. To właśnie moja jedyna tajemnica, o której moi rodzinni szpiedzy nie wiedzą. I nie mam znajomych.

[borderline26]

A ja znowu sie pociełam wczoraj ..to był moment , impuls.., złość i bezradność ,...już nie wytrzymuję tego psychicznego dołu... Teraz wstydzę sie tego jak patrze na rany, ale wtedy było dla mnie najważniejsze zeby nie czuć tego "bólu psychicznego"...

Staram sie i walcze z tym ale nie ukrywam jest cieżko....

[finalriot]

Kinky Kylie, co do rodziny mam identycznie, wszystko tłumaczone lenistwem. U mnie ran też nie widać bo nie chcę na to zwracać ich uwagi. A nie brakuje Ci wsparcia?

 

borderline26, myślę że wstyd nie ma sensu chociaż wiem, że to trudne. Ja jednak przestałam się obwiniać i w sumie przechodzę do tego na porządku dziennym mówiąc sobie: "stało się" i próbuję od nowa wszystko sobie poukładać. Ten cholerny ból psychiczny jest o wiele gorszy od fizycznego.

[Abbey]

finalriot, no jasne, że brakuje. Ba, brakuje samego obcowania z kimś przyjaźnie nastawionym, jakiegoś kontaktu, wsparcie to chyba szczyt marzeń.

A u Ciebie?