Życie to jakaś sprzeczność.

Dlaczego musimy się żenić? Ilekroć miałam do czynienia z jakimś mężczyzną czułam sie tak jakbym była z samą soba i wcale mnie to nie zadowala. To jest uciążliwe dla obu stron, utracenie wolności Nie umiem byc kobieta, nie czuję sie kobieta a mam 19 lat Chialam iśc baaardzo do zakonu, ale stwierdziłam, że sie nie nadaje i to będzie ucieczką od świata:( I załamuje sie moja wiara wogóle w dobro, kiedy na świecie do dobra dąży się przez zło... :( Mam chłopaka, dobrze sie z nim czuję, ale jak jesteśmy sami i on chce czegos więcej to mam tego dośc. Wolałabym miec w nim przyjaciela. Nie chcę sie wiązać. Po co? Przyjaźń jest wg mnie o wiele bliższa... Przynajmniej można wszystko sobie powiedzieć I nie widze już sensu życia bo dobro , które okazywałam obróciło sie przeciwko mnie:( Jestem uznawana za dziwną i naiwną. Ciągle chce mi się płakać. A poco sie wiążemy w pary skoro wszyscy jesteśmy jednością? Nie potrafie kochac jednego człowieka, ale wszystkich lub żadnego. :| Czy jestem nieprzystosowana społecznie?

Czy jestem nieprzystosowana społecznie

myślę że tak,ale nie martw się bo większość z nas ma takie dylematy chyba się trochę zagubiłaś w tym wszystkim i nie potrafisz odnaleść drogi w tym zagmatwianiu dlatego też chyba potrzebny Ci psycholog byś mogła ruszyć z tego zastoju i zacząć żyć tak jak większość ludzi którzy są przystosowani społecznie-mnie osobiście się to jeszcze nie udało ale jest już o wiele lepiej niż np.rok temu Pozdrowionka

...

Edytowane 20 Sierpnia 2007 przez Gość

Dziekuje Wam bardzo za odpowiedzi Myślałam o tym, żebyśmy się rozstali, ale strasznie się boję mu tego powiedzieć. Jest w trudnej sytuacji w szkole. Ale porozmawiam z nim poważnie jak juz załatwi wszystko związane z nauką...

Cześć Stopa. Zdarza mi się myśleć podobnie. Mam chłopaka. Od 4 lat. Mieszkamy razem. Ostatnio w nocy patrzałam na niego i szukałam w sobie tamtych uczuć - miłości, pociągu fizycznego. Nie znalazłam. Czuję się strasznie źle z tym. Unikam zbliżeń fizycznych, nie potrafię z nim rozmawiać. I poczułam żal, że się z nim związałam. Przed tym, jak zaczęliśmy być parą dwa lata przyjaźniliśmy się. Było inaczej - lepiej pomiędzy nami. Nie radzę sobie z tym wszystkim. Boże drogi, co się ze mną dzieje??? Czego ja w ogóle chcę??? Nie nadaję się do życia w związkach. Coraz bardziej utwierdzam się w tym przekonaniu.

Cześć Bethi

Może to i marne pocieszenie, ale o wiele łatwiej się przyjaźnic z facetem niż być razem. Ale to nie znaczy, że faceci są gorsi niz przyjaciele... Banał, chociaż głęboko przemyślany