jak ma się branie leków do "rozwoju wewnętrznego"

[metka]

hej, jestem na terapii i chciałabym przepracować swój problem, jednak czuję że nie uniknę brania leków

bardzo boję się ich brać, ale w wypadku tej choroby dziwnym byłoby gdybym się czegoś nie bała

ale mniejsza o to - moje pytanie jest do osób które biorą leki - czy biorąc je będę mogła dalej robić postępy w terapii?

mam małego synka i nie chciałabym z dnia na dzień przestać żywić do niego jakichkolwiek uczuć, wydaje mi się - mam nadzieję że niesłusznie, że leki mogą je tłumić

 

prooooszę o szybka odpowiedź

[linka]

metka, leki mają pomagać a nie szkodzić.

Dobrze dobrane, pozwalają na szybsze stanięcie na nogi.......to nie jest tak, że weźmiesz antydepresanty i będziesz siedzieć zamulona od rana do wieczora..........

[depresyjny86]

metka, leki mają pomagać a nie szkodzić.

Dobrze dobrane, pozwalają na szybsze stanięcie na nogi.......to nie jest tak, że weźmiesz antydepresanty i będziesz siedzieć zamulona od rana do wieczora..........

Nic dodać,nic ująć

[metka]

w sumie to tak po cichu chciałam to usłyszeć, z drugiej strony niektóre przeciwlękowe zamulają. znając życie pewnie dostanę taki 2 w 1

[linka]

Zaraz zaraz. Mylimy pjęcia.

Leki przeciwlękowe - typowe- to zwykle benzodiazepiny - stosowane tylko doraźnie w trakcie ataków - mają wyciszyć i uspokoić.

Inne jak np Minaseryna mają działanie przeciwlękowe - stosuje się je w trybie ciągłym - nzwykle nie powodują zamulenia - jeśli tak zmienia się je na inne - które nie dają objawów ubocznych.

Są też leki antydepresyjne - dobrze dobrane także nie nas nie otępiają.

[Gość]

Metka troche to jednak jest ze te leki przytepiaja uczucia, jednak ja mam chrzesniaka ktorego bardzo kocham i to nie jest tak ze po wzieciu antydepresanta a lecze sie na zburzenie nerwicowo -depresyjne, przestalam go kochac. Nadal sie nim normalnie zajmuje i kocham, uczucia Ci do dziecka na pewno nie zabraknie, a lek sprawi ze bedziesz bardziej uspokojona i wyciszona.

[betty_boo]

a pomyśl może jak Twojemu synkowi pomoże to że będziesz zdrowsza, będziesz sie lepiej czuła i zaczniesz rozwiązywac sytuacje, które tego wymagaja?

 

na dłuższą mete jest na pewno lepsze dla niego i dla Ciebie!

[linka]

Hmm mi mój antydepresant na szczęście nie przytępia uczuć - ani troszkę - właśnie wyciągnął mnie z takiego otępienia.....

 

[Dodane po edycji:]

 

a pomyśl może jak Twojemu synkowi pomoże to że będziesz zdrowsza, będziesz sie lepiej czuła i zaczniesz rozwiązywac sytuacje, które tego wymagaja?

O tak, to bardzo ważne.

[metka]

chodzi mi o to, że kiedyś dostałam antydepresant który przy okazji miał działanie przeciwlękowe. Nie pamiętam nazwy ale wydał mi się fajny.. .do czasu No nic, przegadam z doktorem.

Doraźnie - poza hydroksyzynę się nie wychylam..

Jeśli mowa o niemowlęciu, ono trochę chłonie moje uczucia, więc niewątpliwie lepiej jeśli oszczędzę mu lęków /swoich prywatnych/.

 

Tak w ogóle to dzięki za opinie pozytywne na temat wsparcia farmako, bo męczę się jak ten debil 3 lata bez proszków (a przynajmniej nic na stałe) i chyba właśnie dojrzałam...

 

[Dodane po edycji:]

 

rozwój wewnętrzny poszedł na bok tak czy tak

za to wczoraj po Triittico (albo wyjątkowy napad paniki) trafiam na izbę przyjęć, nie chciałabym tego powtórzyć :[[[

[TAO]

Dużo się we mnie buntuje przeciwko namawianiu do farmakoterapii.

Rób co czujesz!!!! A widzę że czujesz... jeszcze....

Świetnym antydepresantem jest poranna 15-to minutowa medytacja... pozwala uporządkować myśli na cały dzień.

Można sobie powtarzać jakąś mantrę... albo jak nie znasz mantr, to pozytywną afirmację.

[metka]

Wątek zakładany jakiś czas temu, ale chcąc nie chcąc powracam. Nie jest to optymistyczne (a może właśnie jest?) ale terapia utknęła w takim miejscu, że leki są niezbędne. A może zła terapia.. ale z drugiej strony nie można "przypadkiem" być dwa lata w jakimś nie satysfakcjonującym położeniu, do momentu aż wywołuje to śmiertelne przerażenie z poczuciem zagrożenia życia. To raczej moment powrotu do "dzieciństwa" czułam że nie dam rady bez leków.

TAO medytacja niewiele mi mówi w tym stanie ducha, a afirmacje.. owszem, ale też kosztują dużo wysiłku (te włąściwe). Pojawia mi się (regresowe) poczucie silnego przymusu i graniczący z samobójstwem sprzeciw. Nie chcę tego przeżywać bez fachowca, leki mnie utrzymują...

[Zapętlona]

Ja bym zastanowiła się nad zmianą terapii. Czy ten psycholog, do którego chodzisz, leczy tylko objawy, czy też szuka przyczyn? Też mam małe dziecko i brałam leki. Jestem w trakcie terapii, już bez leków. Dla mnie przez cały czas zażywania antydepresantów problemem była senność.