Jak się zmienić

[Elkaaa]

Od jakiegoś czasu staram się słuchać to, co ludzie o mnie mówią. Wiadomo,że wszelkie pochwały i komplementy są fajne i poprawiają nam humor, ale niestety są też niepochlebne opinie. Właśnie wczoraj miałam taki przykład. Koleżanka z pracy mi powiedziała, że jestem nie do wytrzymania, że się jej czepiam i że jestem strasznie nerwowa. Dziwne, bo to ona należy do ludzi nerwowych, wybuchowych i na dodatek nie umiejących się przyznać do niczego. Faktem jest, że strasznie mnie wkurza, więc na pewno podświadomie źle reagowałam na nią i na jej postępowanie, jednakże wierzcie mi, że starałam się być obiektywna i opanowana. Strasznie mnie zranił jej komentarz, tym bardziej, że mnie się wydawało, że to ona jest strasznie nerwowa i wybuchowa. Zresztą inne osoby też tak uważają. Chciała by wszystkimi rządzić, i wszystkich poustawiać tak jak swoją rodzinę. Jako, że jestem strasznie miękka, więc się rozpłakałam w kiblu, na szczęście jakoś udało mi się opanować te łzy i mam nadzieję, że nikt nie zauważył. Po przyjściu do domu jakoś udało mi się opanować i nie użalać się nad sobą a najważniejsze nie płakać, potem poszłam spać, bo już była 23, dopiero dzisiaj rano, kiedy wszyscy wyszli, to łzy popłynęły i płaczę do teraz. Co mam robić. Nie może być tak, żeby jeden głupi komentarz odbierał mi chęć do życia i powodował doła na cały dzień.Na dodatek chciałabym panować nad swoimi nerwami, aby nikt nie mógł takich komentarzy mi prawić. Z drugiej jednak strony, ta kobieta jest tak wkurzająca, że chciało by się ją ustawić po kątach. Mam wrażenie, że jak jej ustąpię, to będzie znaczyło, że się poddałam. Myślałam o tym, żeby ją ignorować, ale nie wiem czy mi się to uda. Może ktoś ma jakiś sposób, aby panować nad nerwami, a przede wszystkim nad łzami. Chciałabym , aby mnie nic nie ruszało i chciałabym być twarda jak kamień. Jestem wściekła na siebie za te cholerne łzy.

[Elkaaa]

Koniec użalania się nad sobą. Myślałam, że jak tu się trochę pożalę, to mi przejdzie chandra, ale niestety, dalej mam gule w gardle i w żołądku. Gdybym nie mogła jeść, było by ok, bo przynajmniej bym schudła, ale ja niestety zajadam stres. Im większy stres, tym większy apetyt. Muszę się wziąść w garść. Wiem, że nie lubimy tego określenia, ale mam wrażenie, że jak nie walczy się z tą cholerną deprechą, to ona wygrywa. Boję się tylko, że jak pójdę do pracy i znowu ktoś skomentuje moje postępowanie, to łzy popłyną bez jakiegokolwiek hamulaca. Mam je pod powiekami i nawet w tej chwili, ledwo co powstrzymuję się od płaczu. Tak, że chyba muszę sobie wmówić, że wszystko będzie dobrze i że życie jest piękne. Może ktoś ma jakiś sposób na łzy. Błagam wymyślcie coś i napiszcie jak powstrzymać się od płaczu.

[pyzia1]

Niestety nie znam sposobu na łzy. Ale też mam w pracy pewne osoby, z którymi nie żyję w zgodzie, jest też jedna pani, która często wręcz mnie upokarza tym, co mówi. Gdzieś wyczytałam, że dobrym sposobem na taką osobę to wymyślić jej jakieś śmieszne przezwisko i zawsze, gdy Cię wkurza powtarzać je sobie w myślach. Tak robię i trochę pomaga.

[jevii]

Wiesz, popłakać sobie to i ulgę czasem przynosi.

Są rzeczy gdzie odreagować trzeba, a poryczeć

się np.w poduszkę jest lepiej niż trzymać wszystko w sobie.

 

A wiesz, jak ktoś się czepia mnie w pracy, a propo mojej

postawy czasem odpalam "trudno, tak czasem mam"

i koniec gadki - zmieniam temat na zagadnienie, z którym

to dana osoba przylazła. Czasem najlepiej zacząć ignorować

niektóre komentarze. Mówiąc w prost - olać to.

Wiem, ze nie jest to szczyt grzeczności, ale działa.

 

Rozumiem, że w tej chwili możesz czuć się pogubiona

w tym wszystkim. Będzie dobrze. Uszy do góry.

 

 

~*~

Moja przestrzeń

[little]

mnie za wszystko i wszyscy w dzieciństwie krytykowali dlatego teraz brak mi pewności siebie widzę same wady

od tego się zaczyna ze problemy z dzieciństwa mają wpłw na nasze dorosłe życie.

W moim przypadku boje sioe strasznie odrzucenia,unikam jak ognia osob które mogę mnie skrzywdzic,ale czasami nie jestesmy w stanie ocenic na początku takiej osoby.

Znowu to jestem strasznym uparciiuchem który jak sobie coś wymyśli dąży do tego po trupach do bólu i nieraz mimo satysfakcji ze coś się osiągneło jest wielki dół,ze to dla nas nie jest nagroda wygrana w walce lecz wielką porażka

[Elkaaa]

Dzięki za wpisy i dobre rady. Na szczęście wczoraj w pracy było ok. Ja starałam się panować nad nerwami, a mój wróg też miał dobry dzień. Wiem, że będzie różnie i muszę się na to przygotować. Nie będzie łatwo, bo ja jestem strasznie wrażliwa na krytykę i na odrzucenie. To też pozostałości z dzieciństwa. Wszystko robiłam wtedy źle, byłam najgorsza ze wszystkich wnucząt mojej babci, która mnie wychowywała, czułam się jak brzydkie kaczątko i czarna owca. Zdaję sobie sprawę z tego, że paradoksalnie byłam najukochańszą wnuczką i oczkiem w głowie mojej babci, ale niestety, wtedy jako dziecko miałam inne odczucia. I tak pozostało. Do dzisiaj nie mam wiary w siebie, czuję się gorsza od innych. Bardzo mnie mobilizują pochwały, natomiast krytyka dołuje i paraliżuje.