Dzienne Wrony - Nocne Darki (czynne 24 h na dobę)

[MicMic]

2 minuty temu, little angel napisał(a):

może chusteczki?

Już dziś sporo zużyłem. 

 

Coś nie moge znaleźć Xanaxu, miałem go na takie ekscesy. 

 

Trochę straciłem dziś kontrolę nad swoim umysłem. 

Dorosły we mnie poszedł sobie na przerwę, a przyszło wielkie bobo

Bobo czuje milion razy mocniej 

I perspektywę ma wąska jak szpara w drzwiach 

Nie ma żadnej sprawczości 

Jeden fałszywy krok, a wszystko zniknie. 

[Dalila_]

Ojojajcie Micowi, bo ojojane miejsca bolą mniej 

[Verinia]

42 minuty temu, MicMic napisał(a):

Już dziś sporo zużyłem. 

 

Coś nie moge znaleźć Xanaxu, miałem go na takie ekscesy. 

 

Trochę straciłem dziś kontrolę nad swoim umysłem. 

Dorosły we mnie poszedł sobie na przerwę, a przyszło wielkie bobo

Bobo czuje milion razy mocniej 

I perspektywę ma wąska jak szpara w drzwiach 

Nie ma żadnej sprawczości 

Jeden fałszywy krok, a wszystko zniknie. 

Bo Ty masz wrodzony smutek. Tacy ludzie często się decydują na filozofię. 

Ja nawet, gdy czuję się dobrze, to czuję się źle. Poszukuję światełka radości. Z każdej takiej chwili cieszę się. Ale ciemna mgła wisi non stop nade mną. Nie mogę przed tym uciec.

[MicMic]

8 minut temu, Verinia napisał(a):

Bo Ty masz wrodzony smutek. Tacy ludzie często się decydują na filozofię. 

Ja nawet, gdy czuję się dobrze, to czuję się źle. Poszukuję światełka radości. Z każdej takiej chwili cieszę się. Ale ciemna mgła wisi non stop nade mną. Nie mogę przed tym uciec.

Nie wiem czy wrodzony. Na pewno bardzo wczesny. 

 

To jest jakaś trauma związana z porzuceniem. Pamiętam takie dziwne akcje jak pojechałem do jakiegoś sanatorium, jeszcze w podstawówce, chyba z 10 lat miałem. 

Wszystkie dzieci jakoś w miarę normalnie egzystowały, nawet moja siostra. 

A ja prawie non stop ryk, a to trwało z dwa miesiące. Pamiętam, że tak to trochę czułem wtedy, jakby się wszystko rozpadało na kawałki, łącznie ze mną. Jakby świat znikał. 

 

I gdy ktoś ważny, realnie bądź tylko hipotecznie znika, to się to włącza. Jestem tylko zaskoczony, że w takim momencie. 

Taki tryb małego dziecka, dla którego całym światem jest opiekun. Opiekun znika, to i świat znika. Albo opiekun tylko może zniknąć jest jakoś niepewny, to bobo w środku już szaleje. 

[Verinia]

10 minut temu, MicMic napisał(a):

Nie wiem czy wrodzony. Na pewno bardzo wczesny. 

 

To jest jakaś trauma związana z porzuceniem. Pamiętam takie dziwne akcje jak pojechałem do jakiegoś sanatorium, jeszcze w podstawówce, chyba z 10 lat miałem. 

Wszystkie dzieci jakoś w miarę normalnie egzystowały, nawet moja siostra. 

A ja prawie non stop ryk, a to trwało z dwa miesiące. Pamiętam, że tak to trochę czułem wtedy, jakby się wszystko rozpadało na kawałki, łącznie ze mną. Jakby świat znikał. 

 

I gdy ktoś ważny, realnie bądź tylko hipotecznie znika, to się to włącza. Jestem tylko zaskoczony, że w takim momencie. 

Taki tryb małego dziecka, dla którego całym światem jest opiekun. Opiekun znika, to i świat znika. Albo opiekun tylko może zniknąć jest jakoś niepewny, to bobo w środku już szaleje. 

Boisz się odrzucenia. Może to border?

[MicMic]

1 minutę temu, Verinia napisał(a):

Boisz się odrzucenia. Może to border?

Może border, może jakiś zdezorganizowany styl przywiązania. Jakoś przez te wszystkie lata nie znalazłem remedium. 

[Lusesita Dolores]

Chciałabym choć na chwileczkę zrzucić krzyż z pleców.

A oni łażą

I łażą

Dlaczego to ja mam brać lekarstwa skoro to oni łażą

To oni powinni brać leki